کامپیوترهای یکپارچه ( All in one )

کامپیوترهای یکپارچه یا All in one  محصول تفکری قدیمی برای تولید کامپیوترهای شخصی کوچک تر هستند که برای مدت ها تنها طرفداران خاص خود را داشتند . اما سهولت استفاده از آنها در کنار پیشرفت سریع پردازنده های کوچک و سریع موجب شد تا رفته رفته محبوبیت زیادی را برای خودشان دست و پا کنند .

هرچند نمی شود فرض کرد که حداقل تا آینده ای نزدیک این دست کامپیوترها جایگزین ترکیب آشنای کیس و مانیتور دسک تاپ های امروزی شوند . آنچه در این گزارش پیدا می کنید مروری است بر مزایا و معایب این دست کامپیوترها و اینکه اساسا این کامپیوتر ها برای کدام دسته کاربران مناسب هستند .

کامپیوترهای یکپارچه رومیزی به صورت کلی ایده تازه ای نیستند ، اجداد All in one  های امروزی در واقع بخشی از نوستالوژی دهه 1980 هستند و سیستم هایی مثل کمودور 64 یا مکینتاش بخش پررنگی از خاطرات دوران شکوفایی کامپیوترها را می سازند .

نخستین نسل این کامپیوترها را شرکت کانادایی کمودور و بعدها کی پرو در طول دهه 1970 و 1980 تولید کرد که در واقع ترکیب ساده ای بودند از یک سیستم هشت بیتی و یک مانیتور کاتودی کوچک که در آن سالها محبوبیت زیادی بین کاربران محدود کامپیوتر پیدا کرد .

نقطه عطف All in one  ها اما با اپل و عرضه سیستم های iMac  در آخرین سالهای قرن بیستم شروع شد یعنی درست کمی پس از آنکه اینتل با معماری  ATX مادربوردها ، دنیای کامپیوترهای رومیزی را متحول کرد و کامپیوترهای شخصی به شکلی که امروز می شناسیم تبدیل شدند .

سیستم اولیه اپل در آن زمان یک نمایشگر سی آر تی نه چندان بزرگ بود که تقریبا تمامی قطعات مورد نیاز کامپیوتر را در پشت مانیتور جای می داد و البته اپل در نسل های بعدی این سنت را با نمایشگرهای جم و جورتر ال سی دی دنبال کرد .

پس از اپل رفته رفته شرکت های دیگر هم به طراحی این سبک کامپیوتر رو آوردند و کامپیوترهای All in one  بازار خودش را پیدا کرد .

مهمترین مزیت کامپیوتری های یکپارچه در مقایسه با دسک تاپ ها سادگی ، سهولت جابه جایی و استفاده آنهاست . این سیستم ها هرچند قدرت پردازش دسک تاپ ها را ندارند اما می توانند برای آن دسته از کاربران که دل چندان خوشی از ترکیب پیچیده قطعات کامپیوتری ندارند انتخاب ایده آلی باشند . به هرحال چه چیزی بهتر از یک دسک تاپ جم و جور رومیزی که فقط کافی است مثل تلویزیون کارتنش را باز کنید تا آماده خدمت به شما باشد و تازه حمل و نقل بی دردسر و ساده تر را هم به مزایای آن اضافه کنید .

اما این سیستم ها در مقابل سادگی و سبکس امتیازات بزرگی را از دست داده اند که گذشتن از بسیاری از این مزایا چندان هم آسان نیست . اساسا در دنیای کامپیوتر مزایا و معایب باید در تعادل همیشگی باشند تا محصول نهایی حداقل به یکی از اهدافش دست پیدا کند .

All in one  در حقیقت چیزی هستند بین لپ تاپ و دسک تاپ با این تفاوت که نزدیکی شان به لپ تاپ ها به مراتب بیشتر است .

این دست کامپیوترها دقیقا با همان قطعاتی ساخته می شوند که برای لپ تاپ ها طراحی شده که مشخصا این قطعات برای کاهش وزن و کوچکی از توان کمتری در مقایسه با قطعات مشابه دسک تاپ ها برهوردارند . از سوی دیگر محدودیت فضای در دسترس برای قطعات کامپیوتر در کنار نمایشگر ، محدودیت انتخاب قطعات خاص و گرمای اضافی سیستم را به همراه دارد در نتیجه حتی یک All in one  قوی را نمی توان از نظر کارایی با یک دسک تاپ خوب مقایسه کرد .

مثلا بهترین All in one  های امروزی یعنی iMac  با وجود تمامی امتیازات منحصر به فردشان با یک دسک تاپ استاندارد مثلا محصولات دل قابل قیاس نیستند . البته داشتن پردازشگر Core i5  و یک رم 4 گیگابایتی به همراه یکی از مدل های جدید کارت گرافیکی ATI Radeon  و 500 تا یک ترابایت هارد دیسک ، داخل یک نمایشگر 21 اینچی را نمی شود آن قدرها دست کم گرفت ، به هر حال مطمئنا چنینی سیستمی خیلی قوی تر از یک دسک تاپ سبک یا حتی متوسط است اما فقط تصور کنید که این سیستم در خوشبینانه ترین حالت 1100 دلار قیمت دارد که مشخصا خیلی گران تر از ارزش معادل چنین سیستمی در یک دسک تاپ با امکاناتی مشابه است .

محدودیت اصلی All in one  ها تنها در کارایی سخت افزاری آنها در مقایسه با دسک تاپ ها خلاصه نمی شود . مهم ترین مشکل سیستم های یکپارچه همانند پسر عموهای لپ تاپشان ، ارتقای قطعات سخت افزار آنها است .

حتما برای شما هم پیش آمده که گاه نیاز به ارتقای کارت گرافیک ، رم ، هارد یا حتی تعویض مادربورد و پردازنده شوید، خب این همان اصلی ترین پاشنه آشیل سیستم های یکپارچه است . این روزها با پیشرفت سریع نرم افزارهای گرافیکی و رشد نیاز گرافیکی بازی های کامپیوتری و تعویض این قطعات در بازه های نه چندان طولانی همیشه مورد نیاز است در حالی که All in one  انتخاب های زیادی برای ارتقای قطعاتشان ندارند و این یعنی اگرعمر سیستم های All in one  را برای یک کاربر حرفه ای نهایتا دو سال فرض کنیم دسکتاپ های مشابه را با ارتقای قطعات حداقل یک تا دوسال بیشتر عمر می کنند .

اما بگذارید کمی هم به نیمه پر داستان نگاه کنیم …..

اگر برای چند لحضه همه این ایرادها را فراموش کنیم یک مانیتور بزرگ لمسی با امکاناتی اضافه چندان هم بد نظر نمی رسد. مهم تر از همه تمامی قطعات روی هم هستند یعنی نیازی به اسپیکر ، وب کم ، کارت خوان و دیگر قطعات جانبی وجود ندارد . از این طرف هم نیازی به جست و جو برای یافتن برندهای قابل اعتماد قطعا با گارانتی های معتبر نیست .

در مقام مقایسه با دسک تاپ های متعارف باید اشاره کرد که All in one  دردسر کمتری دارند ، نصب و راه اندازی این سیستم ها آسان است یعنی دیگر خبری از گم شدن میان انبوه سیم های گوناگون نیست . حتی در صورت استفاده از موس و صفحه کلید بی سیم به جز کابل برق هیچ کابل دیگری استفاده نمی شود و از همه مهم تر خمل و نقلشان آسان تر است ، برق کمتری هم مصرف می کنند . در نتیجه اگر شما از کاربران چندان حرفه ای نباشید و اندکی هم بخواهید پول خرج کنید مطمئنا All in one  انتخابی آن قدرها بد نیست . اما به هر حال چیزی که به دست خواهد آورد یک دسک تاپ تمام عیار نیست .

 به یاد داشته باشید همان طور که اشاره شد دسک تاپ یک مجموعه است که تمامی قطعاتش را در چهارچوب محدودیت مادربورد می توانید تغییر دهید یا حتی کل کیس را با قیمتی کمتر بدون نیاز به تغییر نمایشگر ارتقا بخشید و همه اینها یعنی نوع نگاه و شرایط نقش ویژه ای در انتخاب میان این دو دارد .