ماه حاصل تصادف زمین و Theia 100 است اما چگونه؟

ماه حاصل تصادف زمین و Theia 100 است اما چگونه؟
  • 1395/8/22
  • زهرا معبودی
  • 0

در سنگ های بدست آمده از کره ماه اثرات شیمیایی دیده شده که به محققان اجازه می دهد دری نو بر روی روش ایجاد ماه نظریه ای جدید صادر کنند اما قضیه از چه قرار است؟

آنطور که ژئوشیمیدان های دانشگاه UCLA و همکاران آن ها در این بخش گزارش کرده اند، ماه از ضربه ای مستقیم میان زمین پیشین و یک “جنین سیاره ای” به نام Theia 100 سال قبل از شکل گیری کره زمین شکل گرفته است.

دانشمندان هم اینک از این تصادم فضایی آگاه بوده اند که تقریبا ۴٫۵ بیلیون  سال پیش رخ داده است اما بسیاری بر این باور بودند که زمین با Theia ( که تایه تلفظ) می شود با درجه ۴۵ درجه و یا بیشتر برخورد کرده است و در واقع یک لغزش از جانب بسیار قدرتمند بوده است. شواهد جدید  امکان وجود برخوردی شاخ به شاخ را بسیار قوت می بخشند.

محققان هفت عدد سنگ که از ماموریت های آپولو ۱۲، ۱۵ و ۱۷ از ماه به زمین آورده شده اند و هم چنین ۶ سنگ آذرین بدست آمده از گدازه های مرکز زمین که پنج عدد از هاوایی و ۱ عدد از آریزونا آورده شده است را بررسی کرده اند.

تشکیل ماه

کلید بازتولید این برخورد عظیم اثری شیمیایی بود که در اتم های اکسیژن سنگ ها دیده شد. ۹۰ درصد از مواد تشکیل دهنده سنگ ها و ۵۰ درصد از وزن شان را اکسیژن تشکیل می دهد. بیش از ۹۹ درصد از اکسیژن های زمین از نوع O-16 هستند و دلیل نام گذاری آن ها هم به دلیل وجود ۸ پروتون و ۸ نوترون در آن هاست. اما در زمین مقدار کمی از ایزوتوپ های سنگین اکسیژن نیز یافت می شود، یعنی O-17 که یک نوترون اضافی دارد و O-18 که دو نوتورن اضافی در ساختار خود دارد.  زمین، مریخ و دیگر سیارات منظومه شمسی همگی مقدار O-17 و O-16 مشخص خودشان را دارند که مانند اثر انگشت برای هر سیاره منحصر به فرد است.

در سال ۲۰۱۴ تیمی از دانشمندان آلمانی اعلام کردند که ماه نیز ضریب ایزوتوپ های منحصر به خودش را دارد که با زمین متفاوت است. تحقیقات جدید این ادعا را نقض کرده است.

ادوارد یانگ از دانشگاه UCLA گفته است ” ما تفاوتی میان ایزوتوپ های اکسیژن زمین و ماه ندیده ایم، آن ها غیر قابل قیاس هستند”.

تیم یانگ از تکنولوژی های روز دنیا و تکنیک های جدید برای انجام محاسبات به شدت دقیق و محتاطانه استفاده کردند و با استفاده از طیف سنج جرمی دانشگاه UCLA محاسبات شان را تایید کردند.

طبق گفته یانگ، این حقیقت که اکسیژن موجود در سنگ های زمین و ماه اثرات شیمیایی مشابه ای دارند بسیار بدیهی بود. اگر تایه و زمین به صورت جانبی با یکدیگر برخورد می کردند بیشتر بخش های ماه از تایه تشکیل می شد و زمین و ماه می بایست ایزوتوپ های متفاوت از یکدیگر می داشتند. اما برخورد شاخ به شاخ به احتمال قوی می تواند دلیل تشابهات شیمیایی میان ماه و زمین را توجیه کند.

یانگ همچنین افزود” تایه به زمین و ماه تقسیم شد و به صورت مساوی میان آن دو به پراکنده شد، این قضیه عدم پیدا کردن اثرات شیمیایی متفاوتی از تایه در تقابل میان ماه و زمین را توجیه می کند”

بعد از برخورد چیزی از تایه باقی نماند و اکنون تایه بخش های عظیمی از ماه و زمین را تشکیل می دهد. یانگ گفته است که، در صورت عدم وقوع برخورد تایه رشد می کرد و به یک سیاره کامل تبدیل می شد. یانگ و برخی دیگر از دانشمندان بر این عقیده اند که سیاره تایه اندازه ای مشابه با زمین داشت در حالی که برخی دیگر بر این باور اند که این سیاره کوچک تر از زمین بوده و اندازه ای مشابه با مریخ داشته است.

سوال جالب دیگری که پیش می آید این است که آیا برخورد زمین با تایه آب های احتمالی که در زمین وجود داشته اند را از بین برده است یا خیر؟ یانگ افزود که احتمالا میلیون ها سال پس از تصادم، سنگ های فضایی کوچک که احتمالا برخی از آنان غنی از آب بوده اند با زمین برخورد کرده اند. او همچنین گفت که برخورد سیاره های در حال رشد در آن زمان بسیار شایع بوده است اما با این حال مریخ از برخورد های بزرگ مصون ماند.

نظر شما در این باره چیست؟ آیا تا کنون فکر این را کرده بودید که این همسایه ی همیشگی ما، از چه رویدادی حاصل شده است؟ نظر خود و دیدگاه های خود را با ما در میان بگذارید و با انتشار این مطلب روی شبکه های اجتماعی، به اهالی زمین بگویید که چه اتفاقی برای زمین پیشین افتاده است.

منبع: astronomy

دیدگاه خود را وارد کنید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *