نخستین برداشت‌ها و تصاویر از بازي میدان نبرد ۳!

پر سر و صدا است. خیلی خیلی پر سر و صدا است.

عصر امروز در حاشیه کنفرانس توسعه‌دهندگان بازی از نخستین نمایش عمومی بازی میدان نبرد ۳ پرده‌برداری شد. در این رویداد که با حضور نمایندگان چند رسانه خاص برگزار شد برای نسختین بار بخش‌هایی از حالت تک کاربره میدان نبرد ۳ و توانایی‌های موتور فراستبایت ۲ (Frostbite Engine 2)٬ که فن‌آوری ساخت این بازی است٬ به نمایش درآمد.

سال گذشته٬ شرکت EA با ارائه نسخه جدید بازی مدال افتخار (Medal of Honor) به نبرد با یکه‌تازی ندای وظیفه (Call of Duty) در بازار کریسمس پرداخت که با موفقیت‌های محدودی همراه بود.

امسال٬ میدان نبرد قصد دارد علیه تسط ندای وظیفه دست به خیزش سنگینی بزند. خبر خوب این است که این بازی برای کامپیوترهای شخصی (PC) طراحی شده و قصد دارد توانایی‌های کامپیوترهای شخصی را به نمایش بگذارد و در حال حاضر بهترین بازی PC  در جهان است.

نسخه نمایشی با ارئه خلاصه‌ای از فن‌آوری جدید آغاز شد. موتور فراستبایت ۲ با به کار گیری سامانه‌های پویانمایی که برای بازی‌های ورزشی ساخته شده‌ به شخصیت‌ها وزن و سنگینی می‌دهد. وقتی سربازان به سمت درها حرکت می‌کنند می‌توانید وزنشان را احساس کنید که از پایی به پای دیگر منتقل می‌شود. قابلیت ویرانگری موتور قدیمی فراستبایت بهبود داده شده است: گلوله‌ها می‌توانند موجب تخریب آجر و گچ‌کاری ساختمان‌ها شوند و یک انفجار شدید کل ساختمان را منهدم می‌کند. وقتی ساختمانی منهدم می‌شود اینگونه نیست که در ابری از دود محو شده و سپس به شکلی اعجاب‌انگیزی تبدیل به تلی از خاکستر شود. بلکه مراحل تخریب پیچیده‌تر از این حرف‌ها است. اول نشانه‌هایی از تکان خوردن و لرزش مشاهده می‌شود و سپس بنای بتونی فرو می‌ریزد. صدای میدان نبرد ۳ به اندازه بازی  Bad Company 2 شدید و کرکننده است. گلوله‌ها زوزه می‌کشند و با صدای ترسناکی به اطراف می‌خورند.

اما ستاره اصلی٬ کیفیت بصری بازی است. فکر می‌کنم دلیلش نورپردازی آن باشد. آفتاب درخشان عراق واقعا خیره‌کننده است. در نسخه آزمایشی وقتی که بازی در فضای بسته نشان داده می‌شد٬ پرتوهای نور خورشید از پنجره‌های باز به فضای اتاق می‌تابید و ذرات معلق گرد و غبار را نمایان می‌ساخت. این زیبایی بصری واقعا یک مرحله جلوتر از بهترین بازی‌های سال قبل است.

نسخه نمایشی شامل ۴ بخش بود که همگی در عراق اتفاق می‌افتاد. داستان بازی از این قرار است که نیروهای PLR در مرز عراق دست به یک عملیات تهاجمی زده‌اند و سربازان آمریکایی به منطقه اعزام می‌شوند تا غائله را بخوابانند یا چیزی شبیه این. فکر نمی‌کنم که سازندگان میدان نبرد ۳ زیاد روی داستان وقت گذاشته باشند.

در نخستین بخش٬ یک گروه از سربازان را مشاهده می‌کنیم که سوار بر یک خودروی زرهی به طرف پایگاه خود حرکت می‌کنند. در همین حین یکی از هم‌قطاران شخصیت اصلی بازی از اینکه او وظایفش را انجام نداده شکایت کرده و فرد دیگری از چگونگی انتقال آن‌ها به منطقه مورد نظرشان ابراز نگرانی می‌کند. از خودروی زرهی پیاده شده و به سمت محل مأموریت که بسیار شلوغ است حرکت می‌کنند. این گروه سربازان در پیروی از دستورات یک فرمانده نظامی که گفته بود: «سربازان گمشده آمریکایی را پیدا کنید. جایی همین اطراف هستند» شروع به جستجو در ساختمان‌های متروکه می‌کنند٬ از چند در عبور کرده و هنگامی که به نیروهای گشتی PLR برمی‌خورند پنهان می‌شوند. در لحظه‌ای٬ زمین زیر پای سربازان شروع به لرزش کرده و آن‌ها در جای خود میخکوب می‌شوند. یکی از سربازان می‌گوید: «روی یک گسل بزرگ هستیم». ]در اصطلاح ادبی[ به این می‌گویند آینه‌داری.

وقتی از یک گاراژ خارج می‌شوند٬ بازی وارد حالت آهسته می‌شود و یکی از دوستان شما مورد اصابت گلوله تک‌تیرانداز قرار می‌گیرد. نـــــــــــه! همراهان به سرعت  او را به سمت پناهگاه می‌کشانند. نکته جالب اینجاست که دکمه‌های متداول A و B جای خود را به کلیدهای WASD داده‌اند. بعد از این است که یک آتش‌بازی تمام عیار شروع می‌شود.

اینجا بود که نمایش کمی از خیره‌کنندگی خود را از دست داد. حالت تک‌نفره میدان نبرد به وضوح مجموعه‌ای از تیراندازی‌های از پیش معلوم‌شده و کنترل‌شده است. در نسخه نمایشی٬ کمتر دیده شد که سربازان دشمن برای یافتن پناهگاه و جلوگیری از تیر خوردن٬ مغز خود به کار بیندازند. همین طور همراهان شما هم کمک چندان مؤثری نیستند. تنها کاری که می‌کنند این است که با اسلحه‌شان این قدر به سمت سر دشمنان تیراندازی می‌کنند تا از پا در بیاید. صحنه کوتاهی وجود داشت که در آن سازندگان با استفاده از یک نارنجک بالکن ساختمانی را منهدم کردند تا تک‌تیرانداز دشمن معلوم شود (در زمان انفجار عروسکی پارچه‌ای را می‌بینیم که در هوا چرخ خورده و به بیرون پرت می‌شود) اما در بیشتر موارد بازیکن تنها به سمت سر دشمنان تیراندازی می‌کرد تا آن‌ها عقب‌نشینی کنند.

پس از عقب‌نشینی دشمن٬ بازیکن با دنبال کردن یک سیم طویل٬ که به یک کارخانه اسلحه‌سازی زیرزمینی می‌رسد٬ محل تولید بمب‌های کنار جاده‌ای را پیدا می‌کند و از درون لوله‌های هواکش تهویه خود را به داخل کارخانه می‌رساند (بله٬ لوله هواکش! هرچه نباشد یک بازی PC است!) و بعد از آن است که چاشنی‌های انفجاری کنترل از راه دور را می‌یابد. وقتی سعی می‌کند چاشنی را باز کند٬ یکی از نیروهای دشمن محکم به سینه‌اش می‌کوبد. پس از آن است که باید از نقطه دید اول شخص و با دستان خالی با دشمن مبارزه کنید. برای این کار از کلیک‌های راست و چپ ماوس استفاده می‌شود که وقتی در گوشه‌های خاصی از صفحه از آن‌ها استفاده کنید ضربات مشت و لگد را روانه حریف کرده و با زانو به شدت به شکم دشمن ضربه می‌زند. این صحنه برای من یاد‌آور صحنه‌های زد و خورد کنترل‌شده‌تر بازی Mirror’s Edge بود. در واقع٬ کل بازی تکرارکننده تجربه شرکت دایس (DICE) در بازی Mirror’s Edge است. تأکید فراوانی بر حفظ نقطه دید اول شخص وجود دارد اما با این حال مکررا تلاش می‌شود که وجود فیزیکی بازیکن را نیز نشان دهند. خیلی خوب است که می‌توانید به پایین نگاه کنید و پاهایتان را ببینید.

بخش سوم نمایش جذاب‌تر بود و از تکنیک‌های تخریب به شیوه خلاقانه‌تری بهره گرفته شده بود. جوخه همراهان بازیکن زیر آتش شدید تک‌تیراندازی که روی سقف پناه گرفته‌ قرار می‌گیرند. هر گلوله‌ای که شلیک می‌شود هوا را شکافته و گلدان‌ها٬ ستون‌ها٬ لوله‌ها و دستگاه‌های تهویه‌ای که تنها سرپناه شما هستند را خرد می‌کند. بازیکن به همراه جوخه‌اش به گوشه بام می‌خزند و با شمارش عدد سه به سمت دشمن آتش سنگینی می‌گشایند. در همین حال٬ یک موشک آر پی چ به سمت پناهگاه تک‌تیرانداز دشمن شلیک می‌کنید. موشک آر پی چی کمی بیش از حد مخرب است و باعث فرو ریختن کل نمای جلویی هتلی می‌شود که تک‌تیرانداز آنجا پناه گرفته. هم‌قطارانتان به شوخی می‌گویند: «زدی وسط خال»!

بخش چهارم نمایش صحنه درگیری شدید زمینی در مرکز شهر بود. نیروهای پیاده‌نظام با همراهی تانک‌ها و هلی‌کوپترها از یک پل عابرپیاده مهم دفاع می‌کردند. حالا که دارم این را می‌نویسم نمی‌دانم واقعا اهمیت آن پل در چه بود.‌آیا همه این‌ها برای حفظ امنیت عابران پیاده بود!؟

بازیکن روی زمین دراز کشیده و با مسلسل ده‌ها سرباز دشمن را به خاک و خون می‌کشد. در همین حال٬ هلی‌کوپتری بالای سرش در جا ایستاده است و جیپ‌های دشمن را یکی بعد از دیگری منهدم می‌کند. وقتی هر موج حمله دفع می‌شود٬ بازیکن به گوشه دیگری از تقاطع می‌رود و در پایان نیز عقب یک خودروی جیپ سوار شده و با مسلسل بالای برجک آن به سمت مهاجمین شلیک می‌کند.

به خودم گفتم: «عالی است. مسلسل خودرو نظامی چیزی است که کم بود. آینده بازی‌های کامپیوتری همین جا است».

اما ناگهان زمین به شدت شروع به لرزیدن کرد. ستون‌ها ترک خوردند و به صورت وحشتناکی فرو ریختند. سربازان پیاده سر جایشان میخکوب شده بودند و بازیکن از جیپ به بیرون پرت شد. سپس ساختمان‌های اطرافش یکی پس از دیگری شروع به تخریب شدن کردند. در آخرین لحظه‌های نمایش٬ یک آسمانخراش هنگام سقوط به هلی‌کوپتر اصابت کرد و هلی‌کوپتر هم درست روی سر بازیکن افتاد.

تقریبا همه چیز در میدان نبرد ۳ مرا تحت تأثیر قرار داد. این بازی زیبا است٬ صداگذاری بی‌نظیری دارد و از تکنیک‌های تخریبی خیره‌کننده‌ای بهره برده است. اما کاملا متقاعد نشدم. علیرغم همه آتش‌بازی‌ها و خشونت نبرد٬ هوش مصنوعی سربازان دشمن چندان زیاد نیست و همین طور هم‌قطاران شما هم کمک زیادی نمی‌کنند. این بخشی است که تلاش بیشتری می‌طلبد. علاوه بر این٬ از نتیجه دست و پنجه نرم کردن سازندگان با موتور فراستبایت در حالت چندنفره دلسرد شدم. اما در مجموع راضی بودم. بیش از این نمی‌توانم برای بازی کردن میدان نبرد ۳ و آن هم روی PC صبر کنم.

میدان نبرد ۳ در پاییز به بازار عرضه می‌شود. خبرش را خواهید شنید.

منبع: pcgamer