HTG توضیح می دهد: که آیا دوربین های بی آینه، دنیای آینده عکاسی دیجیتال هستند؟

به تازگی، عکاس مشهوری به نام تری رتکلیف (Trey Ratcliff) گفت او به خرید دوربین های DSLR پایان داده است چرا که دوربین های بی آینه، دنیای آینده هستند. بیاید نگاهی بیندازیم به اینکه اینها چه دوربین هایی هستند، و ببینیم که آیا تری به چیزی پی برده است، یا فقط مهمل می گوید.

امروز، اندکی در مورد تاریخچه دوربین ها می آموزیم، اینکه دوربین های “آینه دار” چه هستند، و چگونه این نسل تازه دوربین ها با تاریخ عکاسی و پیشرفت بهتر و بهتر تجهیزات سازگار می شوند. به خواندن ادامه دهید تا خودتان تصمیم بگیرید؛ آیا تری دقیقا درست می گوید، و DSLR به راستی در حال مرگ است؟ یا آیا این دوربین های “بی آینه” مقدر شده است که از فناوری دوربین نوین بتامکس (Betamax) برخوردار باشند؟

صبر کنید، دوربین ها دارای آینه هستند؟

چندین سال پیش، هنگامی که عکاسی نخستین بار برای عموم به ارمغان آورده شد، دوربین ها اشیاء بسیار ساده ای بودند. آنها دارای شاتری بودند که نور را مسدود کرده، و ماده ای حساس به نور که هنگام باز شدن شاتر، نسبت به نور واکنش نشان می داد. مشکل با این طراحی بسیار ساده آن بود که دیدن آنچه که شما در شرف عکس گرفتن از آن بودید غیر ممکن بود، بنابراین ترکیب بندی و ایجاد یک نما یا عکس خوب بسیار دشوار بود. چنانچه سوراخ سوزنی دوربین ها را دیده یا امتحان کرده باشید، خواهید دید که این چه گونه است – این بیشتر یک کار حدسی است.

نسل های بعدی دوربین ها دارای نمایاب برای عکاسان به منظور مرور و بررسی بود تا تصاویرشان را ترکیب بندی و ایجاد نمایند، اما این نمایاب یک عدسی کاملا متفاوت از عدسی بود که نور را روی فیلم متمرکز می کرد. از آنجا که شما در حال ترکب بندی با یک عدسی و گرفتن عکس با دیگری بودید، این کار اختلاف دید (پارالکس) ایجاد می کرد. تعریف ساده تر اینکه، اختلاف دید با این نوع از دوربین، بازتاب عدسی دوقلو نامیده می شد، بدین معنا که آنچه می بینید همان چیزی نیست که می گیرید. به منظور حل این مشکل، مهندسان دوربین مجبور به طراحی دستگاهی شدند که قادر بود به عکاسان امکان دیدن و گرفتن عکس از طریق همان عدسی را بدهد.

ورود بازتاب عدسی تکی

بازتاب عدسی تکی یا دوربین های SLR پاسخی به مشکل اختلاف دید بود. با ساز و کار هوشمندانه قطعات متحرک، دوربین های SLR ، نوری را که از راه عدسی به نمایاب های نوری (و به چشم عکاس) وارد می شد را باز می گرداندند. هنگامی که دکمه رهایی شاتر فشار داده می شود، آینه حرکت می کند، و همان نور از راه همان عدسی تکی اجازه می دهد که تصویر بر روی فیلم حساس به نور نمایان شود.

تکامل دوربین های SLR ، با شروع برخی روندها همزمان گشت. دوربین ها شروع به متعارف شدن ترکیب و ساختار نمودند – پیشرفت های شاتر، کلیدهای شاتر، و ذخیره سازی فیلم، با وجود تولید کنندگان، همه به سوی موقعیت های مشابه حرکت کردند. و فیلم 35 میلی متری  – بدیهی است، با وجود برخی استثنا ها – فرمت و قالب موجود برای کاربرد حرفه ای و خانگی شد. سرانجام عکاسان حرفه ای به عدسی های قابل تعویض دست یافتند، همه با پایه های عدسی استاندارد و عدسی هایی که با قالب همان دوربین خاص هماهنگ بودند. معنای این امر آن بود که یک عکاس می توانست بدنه یک دوربین را حمل کند و لنزها را تعویض نماید تا از شرایط گوناگون عکس بگیرد، و شرکت های تولید کننده دوربین از تمام خط جدید تولیدات برای گسترش، تولید و ساخت و فروش به مشتریان برخوردار بودند. در این دوره از عکاسی فیلم 35 میلی متری، بیشتر عکاسان خانگی احتمالا نیازمند عدسی های قابل تعویض چند منظوره نبودند، و به جای آن مایل به انتخاب دوربین های جمع و جور تر و ساده تر با عدسی های ثابت بودند. حتا امروز، همین دو رویکرد بازار به سوی طراحی دوربین آشکار و بدیهی است.

اندکی در مورد دوربین های دیجیتال

همان گونه که پیش از این شرح دادیم، دوربین های دیجیتال به جای فیلم قدیمی از حسگرهای نوری برای تشخیص و ثبت نور که از راه یک عدسی متمرکز وارد می شود، استفاده می کنند. با بکار بردن همین مدل عدسی تکی (به طور کلی)، دوربین های دیجیتال (بدیهی است) چگونگی عکس هایی که امروز می گیریم را دگرگون کرده اند. بیایید به طور خلاصه اندکی در مورد چگونکی آن صحبت کنیم.

بازتاب عدسی تکی دیجیتال یا DSLR ها، همان گونه که نشان تجاری یافته اند، سنت عدسی های قابل تعویض را ادامه داده اند، اما از منافع مازاد بیشتری از راه سنجش عدسی (خواندن و تشخیص نور موجود از راه عدسی اصلی) و حالت های تصویر برداری خودکار برخوردارند، که (مایه تأسف عکاسان بسیاری است) به کاربران اجازه گرفتن تصاویر بهتر بدون داشتن دانش چندانی از هنر یا علم عکاسی را می دهد. از این گذشته، دوربین های دیجیتال زمان کوتاه تری را برای کسانی از ما که واقعا امید به یادگیری بیشتری داریم فراهم می کنند. این بدین معنا است که چنانچه عکسی بد یا خوب باشد، می توانیم بی درنگ یاد بگیریم، و در همان موقع تغییرات را اعمال کنیم. در گذشته، تغییر دادن ISO بیشتر یا کمتر به معنای تغییر دادن یک حلقه کامل فیلم بود، و یاد گرفتن از اشتباه تان در عکاسی به منزله ظاهر کردن یک حلقه کامل و شروع دوباره چنانچه آن را خراب کرده باشید، بود.

بسیاری از دوربین های جمع و جور و کم حجم امروزی نمایاب هایی با عدسی های جداگانه دارند، پس ما به مشکل اختلاف دید باز می گردیم. هر چند، این عدسی های ثابت، دوربین های جمع و جور و کم حجم به گونه ای هوشمندانه از همان عدسی و حسگر برای ایجاد تصویر بر روی صفحه نمایش LCD ، به طور کلی با جایگزین کردن نمایاب عدسی دوم نوری، استفاده می کنند. این پیشرفتی است که امکان تبدیل دوربین های ” آینه دار” معروف، به بی آینه را ممکن می سازد.

دوربین های بی آینه اینجا هستند! آیا آنها دنیای آینده هستند؟

بر خلاف بسیاری از نوآوری ها در تصویر برداری دیجیتال، دوربین های بی آینه در حال حاضر به صورت تجاری در دسترس هستند. قصد نداریم که به نامهای تجاری خاصی اشاره کنیم – ما امروز توصیه یا پشتیبانی هایی از تجهیزات نمی کنیم –  اما چندین شرکت وجود دارند که هم اکنون دوربین های دیجیتال بی آینه با کیفیتی عالی را می سازند. برای خوانندگانی که مشتاق به اشتراک گذاری تجربه هایشان با دوربین های بی آینه خود هستند، مختارند که در بخش نظرات هر آنچه که می دانند بیان کنند، بگذارید تا ما بدانیم که شما از چه نام های تجاری و دوربین هایی لذت می برید.

آنچه که این دوربین های بی آینه را واقعا از هر دو دوربین های DSLR و دوربین های دیجیتال جمع و جور و کم حجم امروزی متفاوت می سازد، به گونه ای فیلم نامه “بهترین هر دو دنیا (دنیای شخصی و دنیای هنری)” است. از آنجا که بی آینه طراحی شده، بدنه دوربین ساده تر، کوچک تر، و راحت تر برای حمل و نقل شده است. و چون بدنه دوربین به گونه ای متفاوت طراحی شده است، عدسی ها برای این دوربین ها نیز ساده تر و کوچک تر ساخته می شوند. چنین چیزی ساخت عدسی های کوچک تر، با کیفیتی عالی با قیمتی کمتر را امکان پذیر می سازد. در نهایت، برخی از این صرفه جویی ها بستگی به انتقال آن به مشتری و بارتاب آن دارد، اگر در حال حاضر چنین نباشد. و چون این طراحی نسل جدید دربردارنده عدسی قابل تعویض است، عکاسان قادر خواهند بود از عدسی هایی متناسب با وضعیت و شرایط استفاده کنند – چیزی که می بایست افراد حرفه ای را جذب کند.

همانند دوربین های جمع و جور و کم حجم، دوربین های بی آینه از صفحه نمایش LCD بجای یک نمایاب از دید عدسی نوری استفاده می کنند. مزیت آن روشن و آشکار است – عکاسان به اندیشه و ایده ای گسترده تر و دقیق تر از اینکه تصویر نهایی شان چه شکلی خواهد بود، حتا پیش از ثبت تصویر، دست می یابند. با این حال، مشتریانی که بر استفاده از نمایاب نوری پافشاری می کنند، در می یابند که اختلاف دید موجب شادی و رضایت خاطر شان نیست، و یا مجبور به استفاده از صفحه نمایش LCD برای ترکیب بندی هستند.

هنگامی که به روند کلی پیشرفت های فنی در طول سال ها می نگرید، به گونه ای این مفهوم را در می یابید که این بی آینه ها، یا، از آنجا که تری آنها را “نسل سوم” دوربین ها می نامد، می توانند آینده عکاسی دیجیتال باشند. آینه ها در دوربین های بازتاب تکی، یک شاهکار مهندسی از اواخر قرن نوزدهم تا اوایل قرن بیستم بودند که مشکل اختلاف دید را بدون گرفتن و ظاهر نمودن فیلم برطرف کردند. با فناوری امروز، استفاده از یک عدسی برای ایجاد پیش نمایشی از تصویر بر روی یک LCD ، ضمن برطرف نمودن مشکل اختلاف دید به روشی بسیار جدید تر، ساده است. آیا این روش به طور ذاتی بهتر است؟ بستگی به این دارد که از چه کسی بپرسید.

آیا DSLR ها در حال زوال هستند؟ با وجود نکات بسیار منطقی و خردمندانه، ممکن نیست که این موضوع به همان اندازه ای که تری عنوان کرد شسته و رفته و معمولی باشد. ممکن است بیشتر به بازاریابی و واکنش خریداران دوربین، و میزان منابع تولید کنندگان دوربین که این نسل از دوربین های دارای عدسی قابل تعویض بی آینه را به کناری خواهند نهاد، بستگی داشته باشد. ممکن است عکاسانی که اقدام به خرید “بی آینه در مقایسه با DSLR ” تا ” بتامکس در مقایسه با VHS ” ، یا “بلو- ری در مقایسه با HD-DVD ” می کنند را بسنجید. این پرسشی پیچیده است، حتا اگر برخی از عکاسان یا کارشناسان این موضوع را به چالش گذارند؛ چنانچه شرکت های تولید کننده دوربین نتوانند به مشتریان خود اطمینان دهند که بی آینه به راستی آینده عکاسی دیجیتال حرفه ای است، با وجود هر گونه مزایایی، چنین امری هرگز امکان پذیر نخواهد شد.

منبع: Howtogeek