چرا مودم های دایل آپ انقدر پر سر و صدا هستند؟
در سراسر دهه ۱۹۹۰، اکثر کابران اینترنت فعالیت و ارتباط خود را با یک مودم ارتباطی پر سر و صدا شروع کردند، اما واقعا تمام آن سر و صداهای الکترونیکی در مورد چه بود؟ به خواندن ادامه دهید، از آنجا که ما یکی از نمادین ترین صداهای عصر رو به رشد و شکوفایی اینترنت را مورد بررسی قرار دادیم.
در حالی که مودم دایل آپ از کاهش احتمالی نزدیک به ۱۰۰% اشباع بازار در دهه ۱۹۹۰ تا تنها ۱۰% کاربران اینترنت ایالات متحده کنونی بهره می برد، صدای برقراری ارتباط یک مودم دایل آپ در خاطرات علاقمندان به رایانه در همه جا باقی می ماند. در این هفته به فناوری که در پس این فرایند پر سر و صدا و آنچه که دقیقا در هنگامی که شما اقدام به شماره گیری برای ارتباط اینترنتی می کردید، می افتاد نگاهی می اندازیم.
پرسش
خواننده کاربر برتر Celeritas پرسشی را مطرح می کند که به طور قطع میلون ها نفر در طی سالها از خود پرسیده اند:
می دانم که سیگنال تنها پالس های تُن (tone) بود، اما چرا این گونه بود (با بازگشت به دهه ۹۰) هنگامی که نخستین بار به اینترنت متصل می شدید انبوهی از صداهای بامزه و جالب را می شنیدید. پس از آن که شما در حال استفاده از اینترنت بودید، و آن هنوز هم از خط تلفن استفاده می کرد، چرا دیگر صداهای بامزه و خنده دار وجود نداشت؟
وافعا چرا؟ چه اتفاقی در طول آن بخش پر سر و صدا می افتاد و چرا پس از آن سکوت و خاموشی بود؟
پاسخ ها
چندین شرکت کننده کاربر برتر به شرح یک پاسخ برای ما پرداختند. اسکات چمبرلین می نویسد:
مودم ها در ابتدا به شما اجازه ارسال داده ها بر روی شبکه ای که تنها برای انتقال صدا طراحی شده بود را می دادند. به همین دلیل، روش ارتباطی میان دو مودم می بایست در محدوده و گسترده شنیداری باشد (یا اینکه خط تلفن را در اختیار نمی گرفت). اینک دیگر نیازی نیست چرا که سیستم تلفن می تواند هر دو صدا و داده را در یک زمان (DSL) منتقل کند.
صداها تمام مدت همان جا بودند، فقط نیاز بود که تلفن را بردارید تا آن را بشنوید. دلیل آنکه آنها از طریق بلندگو در هنگام شروع به کار پخش می شدند این بود که چنانچه چیزی موجب اشکال ارتباطی بود می توانستید بشنوید (سیگنال مشغول، شماره اشتباه، بجای مودم کسی از آن سو تلفن را برداشته بود، و غیره).
Tylerl آن را گسترش داده و توضیح می دهد که چگونه می توانستید مودم خود را برای ساکت شدن دستکاری کنید:
سوت ها و جیر جیرها و وزوز ها در هنگامی که یک مودم در جریان فرایند ارتباطی ابتداییش انجام می دهد را می شنوید در واقع آزمودن کیفیت خط تلفن است. یک مودم صداهای مشخص شده دقیق و دیگر چیزهای شنیداری را ارسال می کند، می بنید همان چیزی است که واقعا از انتهای دیگر شنیده می شود. در این روش مودم ها متوجه چگونگی وضوح خط میان خودشان و نوع بسامد هایی (فرکانس) که می توانند برای ارتباط با یکدیگر بکار گیرند، می شوند. بسامد های بیشتری که می توانند مورد استفاده قرار دهند و سر و صدای کمتر، و سرعت بالاتری که آنها قادر خواهند بود در ارتباط بکار برند.
چنانچه ارتباطی با توجه به کیفیت ارتباط ناموفق باشد، به طور کلی در طول این فرایند ارتباطی ابتدایی ناموفق است. پس چنانچه در حال گوش دادن بودید، می توانستید به طور معمول علت را بگویید (به عنوان مثال در انتهای دیگر بجای مودم یک دستگاه پیام گیر داشتید).
به این ترتیب، مودم ها به طور معمول برای پخش این رشته ارتباطی با صدای بلند پیکربندی شده بودند. این به وسیله ارسال AT M1 به مودم در طول تنظیمات، پیکربندی می شد. همچنین، AT M2 به معنای روشن گذاشتن تمام مدت بلندگوها است، در حالی که AT M0 به معنای روشن نکردن بلندگوها به هر جهت می باشد. برای کسب آگاهی بیشتر تنظیم دستور AT را مشاهده نمایید.
انتقال حقیقی صدا که شما هنگام برداشتن تلفن در طی یک ارتباط فعال می شنوید (در برابر جریان این فرایند ارتباطی)، به نظر ایستا (static) می رسد.
اوه جادوی AT M0 ؛ کشف این دستور همچون داشتن یک ردای دزدانه نامرئی برای گشت و گذار آخر شبی برای همه بود. در حالی که Tylerl می نویسد که ترافیک باود (بیت در ثانیه) بالا تنها یک ایستا یا پارازیت به نظر می رسد، شرکت کننده ای به نام Supercat می نویسد که مودم هایی با باود بسیار پایین داستانی متفاوت بودند:
در باود (بیت در ثانیه) At 300 ، این امکان وجود دارد که داده های ورودی با صدای رسا به گوش رسد. گهگاه، بلندگوی مودم را روشن می کردم چنانچه می خواستم هنگام ورود نشانه ها (کاراکترها) روی خط کاملا غیر فعال را بشنوم.
سرعت های باود (بیت در ثانیه) بالا یک مدار “رمز پرداز داده ای” را بکار می برند بنابراین بیشتر الگوهای داده ای، دیگر با صدای رسا قابل تشخیص نیستند.
منبع: HowToGeek