دانشمندان استرالیایی ثابت کردند که سفر در زمان امکان‌پذیر است
سفر در زمان یکی از مفاهیمی است که تنها در رمان‌های تخیلی، فیلم‌ها و گفتگوهایی با محوریت اما و اگرهای زندگی، آن را می‌شنویم. اما امکان‌پذیر بودن آن از چندین دهه قبل برای بسیاری از پژوهشگران ثابت شده است.
گویا آی تی – در سال جاری میلادی، گروهی از دانشمندان کوئیزلند استرالیا، نحوه‌ی رفتار احتمالی فوتون‌های سفر در زمان را شبیه‌سازی کردند. آنها متوجه شدند در سطح کوانتومی، پارادوکس پدربزرگ، پدیده‌ای که سفر در زمان را غیرممکن می‌کند، قابل حل است.
پژوهش این دانشمندان با نام ”شبیه‌سازی آزمایش منحنی‌های زمان‌گونه‌ی بسته“ در جدیدترین شماره‌ی ژورنال Nature Communications چاپ شده است. پژوهشگران در طی تحقیقات خود از فوتون‌ها یا ذرات مستقل نور برای بازگردانی ذرات کوانتومی مسافر زمان، استفاده کردند. دانشمندان در طی پروسه‌ی تجزیه و تحلیل رفتار ذرات، متوجه پدیده‌ی عجیبی شدند.
پروفسور تیموتی رالف از دست‌اندرکاران و مولفان پژوهش توضیح می‌دهد: ”عدم انسجام و پیوستگی از ویژگی‌های ذرات کوانتومی است و این امر فضای کافی برای جنبش و تکان خوردن به‌منظور اجتناب از وضعیت‌های سفر زمان ناپایدار را برای آنها فراهم می‌کند. پژوهش ما موجب شکل‌گیری بینش‌های جدیدی در این باره که طبیعت کجا و چگونه ممکن است رفتاری متفاوت با آن چه که در نظریههای ما پیش‌بینی شده در پیش گیرد، خواهد شد.
به‌منظور شبیه‌سازی، دانشمندان نحوه‌ی چگونگی رفتار فوتونی که در زمان سفر کرده و با نسخه اصلی خود ارتباط برقرار می‌کند را مورد بررسی قرار دادند.
دیلی‌میل این طور گزارش می‌دهد:
پژوهشگران در آزمایش خود مدلی را به کار گرفتند که قبلا استفاده شده بود؛ در این مدل فوتون در فضایی با سرعت عادی سفر خود را شروع کرده و با فوتون دیگری که توسط یک کرم‌چاله در یک حلقه‌‌ی سفر زمانی گیر افتاده و از آن با نام ”منحنی زمان‌گونه‌ی بسته” یا CTC یاد می‌شود، تعامل می‌کند.
دانشمندان با شبیه‌سازی رفتار فوتون دوم امکان بررسی رفتار فوتون اول را پیدا کردند و نتایج نشان داد که اگر فوتون دوم در زمان مناسب آماده شود، امکان تکامل تدریجی و پیوسته آن وجود خواهد داشت.
پارادوکس پدربزرگ این طور می‌گوید که یک مسافر زمان که قرار است به گذشته سفر کند، شاید به اشتباه مانع از ملاقات پدربزرگ و مادربزرگش شده (برای مثال تصادفا یکی از این دو را به قتل برساند)، و در نتیجه ا متولد شدن خود، جلوگیری نماید. پس اگر او هرگز متولد نشود، چگونه توانسته در زمان سفر کند؟!
نظریههای نسبیت عام و خاص آلبرت انیشتین فیزیکدانان را به این سمت هدایت کرده که سفر در زمان را امکان‌پذیر تصور کنند. نظریه‌ی نسبیت خاص این طور می‌گوید که فضا و زمان جنبه‌هایی از پدیده‌ای مشترک به نام ”دستگاه چهار بُعدی“ هستند. نظریه‌ی مذکور این طور می‌گوید که زمان، بسته به سرعت حرکت شما می‌تواند سریع‌تر یا کندتر بگذرد، و البته ممکن است چیزهای دیگری هم روی سریع‌تر و کندتر شدن سرعت آن تاثیر گذار باشند. نظریه‌ی نسبیت عام ادعا می‌کند سفر به گذشته وابسته به مسیر زمان فضایی است، درست همانند یک CTC که به نقطه‌ی شروع‌اش در فضا برگردد، اما این کار را پیش از موعد مقرر انجام دهد.
با توجه به این که ذرات کوانتومی تقریبا خارج از محدوده‌ی فیزیک عمل می‌کنند، در سال ۱۹۹۱ پیش‌بینی می‌شد مکانیک کوانتوم قادر به عبور از بعضی پارادوکس‌های نظریه‌ی نسبیت انیشتین شود.
مارتین رینگ‌باوئر، سرپرست اصلی پروژه و دانشجوی دوره‌ی دکترا بخش ریاضیات و فیزیک دانشگاه کوئیزلند در این رابطه می‌گوید: ”مساله‌ی سفر در زمان وجود رابطه میان دو تئوری بسیار موفق اما ناسازگار فیزیک یعنی نظریه‌ی نسبیت عام انیشتین و نظریه‌ی مکانیک‌های کوانتومی را به خوبی نشان می‌دهد. نظریه‌ی انیشتین، جهان را مشتمل از تعداد نامحدودی ستاره و کهکشان می‌داند در حالی که مکانیک کوانتوم توصیفی بسیار عالی از جهانی متشکل از اتم‌ها و مولکول‌های بسیار کوچک است.“
در سال ۲۰۱۲ جایزه نوبل فیزیک به طور مشترک به دو فیزیکدان برجسته به نام‌های دیوید واین‌لند و سرگی هاروشه رسید. این دو موفق شدند چگونگی تاثیر ”شگفتی‌های کوانتوم“ را نه تنها در سطح دنیای میکرو نشان دهند بلکه ثابت کردند اثرات آن را در سطح ماکرو (مقیاسی فوق‌العاده وسیع‌تر) هم می‌توان دید.
هر چند همه دانشمندان و پژوهشگران روی مساله‌ی امکان‌پذیر سفر در زمان اتفاق نظر ندارند. برای مثال استفان هاوکینگ در یکی از مستندهای پخش شده در شبکه‌ی بی‌بی‌سی به صراحت می‌گوید که چنین چیزی امکان‌پذیر نیست. اما صرفنظر از وجود مشکلات فیزیکی و پارادوکس‌ها، چنین پیشرفت‌هایی در نظریههای کوانتومی، دریچه‌ها را به سوی درک بهتر راه‌های بالقوه برای غلبه بر پارادوکس‌های سفر در زمان باز خواهند کرد.
به دنیای فیزیک کوانتومی خوش آمدید، دنیایی که نیلز بور، فیزیکدان برجسته‌ی دانمارکی در مورد آن چنین می‌گوید: “اگر مکانیک کوانتومی شما را شگفت‌زده نکرده پس مشخص است آن را درک نکرده‌اید.“
ریچارد فاینمن، از برجسته‌ترین فیزیکدانان قرن بیستم و برنده جایزه‌ی نوبل، مکانیک کوانتوم را این طور توصیف می‌کند: ”ما تصمیم گرفتیم پدیده‌ای را بررسی کنیم که توضیح آن با استفاده از روش‌های مرسوم غیر ممکن است، بهتر بگویم کاملا غیرممکن است، و البته مرکز مکانیک کوانتومی درون این پدیده قرار دارد. در دنیای واقعی، تنها راز موجود را در خود جای داده است.“