مراحل ساخت ایمپلنت
آیا کنجکاو هستید که بدانید ایمپلنت دندان از چه چیزی ساخته شده و به طور کلی مراحل ساخت ایمپلنت چیست؟ در اصل، ایمپلنت‌های دندانی بهترین گزینه برای جایگزینی دندان‌های طبیعی هستند.
آنها به طور فزاینده‌ای محبوب محسوب می‌شوند زیرا ارتودنتیست‌ها و دندانپزشکان از آنها برای دادن لبخندی شاد و سالم به بیماران خود استفاده می‌کنند. کسانی که ایمپلنت‌های دندانی دارند می‌توانند بخندند، بجوند و طوری صحبت کنند که انگار دندان‌های طبیعی دارند. البته برخی افراد لمینت دندان را ترجیح میدهند.
مواد تشکیل دهنده ایمپلنت دندان چیست؟ برای رسیدن به جواب این سؤال راهنمای ما را تا انتها بخوانید تا درباره انواع مختلفی از موادی که متخصصان برای ساخت ایمپلنت دندان استفاده می‌کنند بیشتر بدانید.
رایج‌ترین انواع مواد تشکیل دهنده ایمپلنت دندان
با توجه به پیشرفت تکنولوژی و تحقیقات علمی، ایمپلنت‌های دندانی را می‌توان از مواد مختلفی ساخت که هر کدام خواص و مزایای منحصر به فردی دارند. این مواد در برابر خوردگی و شکستگی مقاوم هستند. بنابراین ایمپلنت‌ها برای بیمار ماندگار و بادوام خواهند بود. امروزه اکثر ایمپلنت‌ها از تیتانیوم و زیرکونیا ساخته می‌شوند.
چرا ایمپلنت‌های دندانی از تیتانیوم یا زیرکونیا ساخته شده‌اند؟
- تیتانیوم: تیتانیوم متداول‌ترین ماده مورد استفاده برای ایمپلنت‌های دندانی است. زیرا می‌تواند یک فیکسچر دائمی با استخوان ایجاد کند. این ماده به دلیل دوام و توانایی در ارائه راه حل‌های جایگزین طولانی مدت با قیمت مناسب، یکی از فلزات مورد تقاضا برای ایمپلنت‌های دندانی است.
- زیرکونیا: زیرکونیا یک کشف جدیدتر برای ایمپلنت‌های دندانی است و ثابت کرده است که نویدهای زیادی با خود دارد. این ماده ممکن است برای کسانی که به فلز حساسیت دارند و نمی‌توانند از تیتانیوم استفاده کنند ترجیح داده شود. زیرکونیا همچنین می‌تواند به دلیل ساخت یک تکه آن در مقایسه با سه قطعه تیتانیوم، روند جراحی را کمی آسان‌تر کند.
همانطور که محققان به مطالعه بسیاری از مواد جایگزین ادامه میدهند، تیتانیوم به دلیل استحکام و مقاومت در برابر سایش و خوردگی، به عنوان “استاندارد طلایی” برای مواد ایمپلنت محسوب می‌شود و از آن به عنوان راه حل جایگزینی ایده آل نام برده می‌شود.
تاریخچه ایمپلنت و آینده ایمپلنت‌های دندانی
ایمپلنت‌های دندان یکی از محبوب‌ترین گزینه‌ها برای جایگزینی دندان‌های از دست رفته است. با افزایش محبوبیت آن، متخصصان به تحقیق در مورد مواد و فرآیندهای ایمپلنت دندان برای بهبود این روش برای بیماران آینده ادامه میدهند. علاوه بر این، با پیشرفت بیشتر فناوری، متخصصان دندانپزشکی ممکن است راه‌های جدید و بهبود یافته‌ای را برای کوتاه کردن فرآیند ایمپلنت دندان و بهبود راحتی و دوام بیماران و مواد تشکیل دهنده ایمپلنت دندان پیدا کنند.
محققان بر این باورند که افزایش تقاضا برای ایمپلنت باعث خواهد شد که بازار جهانی ایمپلنت دندان تا سال ۲۰۲۳ به ۱۳ میلیارد دلار برسد. با هجوم بیماران جدید، متخصصان دندانپزشکی همچنین باید عوامل دیگری مانند آلرژی‌ها و شرایط پزشکی که می‌توانند بر روند یکپارچه سازی ایمپلنت تأثیر بگذارند، را در نظر بگیرند.
پزشکان امیدوارند که مواد و روش‌های جایگزینی برای کاشت و مواد تشکیل دهنده ایمپلنت دندان ارائه کنند تا گزینه‌های متعددی را به بیماران ارائه دهند که متناسب با نیازهای فردی آنها باشد.
در حالی که ساخت و استفاده از ایمپلنت‌های دندانی راه طولانی را طی کرده است، آینده احتمالاً با راه حل‌های جایگزین زیادی همراه خواهد شد که ایمپلنت‌های دندانی را بهبود می‌بخشند. به عنوان مثال، می‌توان از سلول‌های بنیادی در فرآیند اجرا استفاده کرد. به طور کلی با توجه به تاریخچه ایمپلنت می‌توان انتظار داشت که در سال‌های آینده شاهد نوآوری‌هایی در این زمینه باشیم. کلینیک مهرآوید نیز همیشه در تلاش است روشها، مواد و تجهیزات خود را برای ارائه خدمات با کیفیت به بیماران ارتقا دهد.
ساخت ایمپلنت دندان
ایمپلنت‌های دندانی موفق می‌توانند مانند سایر ریشه‌های دندان طبیعی عمل کنند و دندان مصنوعی را ثابت نگه دارند. ایمپلنت‌ها باید پایه محکمی داشته باشند و برای انجام برخی فعالیت‌ها مانند جویدن و مسواک زدن دندان‌ها به اندازه کافی بادوام باشند. به طور کلی سه مرحله برای ساخت ایمپلنت دندان وجود دارد:
- ایمپلنت از طریق جراحی: اولین قدم این است که دندانپزشک ایمپلنت را در فک بالا یا پایین با جراحی قرار دهد. سپس ایمپلنت به عنوان پایه‌ای محکم برای دندان جایگزین عمل می‌کند.
- ادغام: ایمپلنت به زمان نیاز دارد تا با استخوان فک یکپارچه شود. به همین دلیل است که تیتانیوم یک ماده محبوب است زیرا به راحتی با استخوان ترکیب می‌شود. اساساً استخوان اطراف ایمپلنت بهبود می‌یابد و رشد می‌کند و آن را قوی می‌کند و در جای خود نگه می‌دارد. به این فرآیند “استئواینتگراسیون” نیز می گویند.
- قرار دادن تاج دندان: در نهایت، دندانپزشک یک دندان مصنوعی را قرار می‌دهد که با دندان‌های دیگر شما ترکیب می‌شود، به نام تاج دندان.
روکش ایمپلنت دندان از چه چیزی ساخته شده است؟ آنها را می‌توان با استفاده از چینی، کامپوزیت یا نوعی فلز ساخت. تاج روی ایمپلنت باعث می‌شود تا آن را در جای خود نگه دارد.
ساخت ایمپلنت دندان ممکن است چندین ماه طول بکشد، بسته به اینکه استخوان فک با چه سرعتی در اطراف ایمپلنت بهبود می‌یابد و چقدر طول می‌کشد تا یک تاج دندان برای بیمار بصورت سفارشی آماده شود. با این حال، بیمار در پایان فرآیند، جایگزینی عالی برای دندان از دست رفته خواهد داشت.
آیا مواد جایگزین برای ایمپلنت دندان وجود دارد؟
در حالی که تیتانیوم و زیرکونیا همچنان دو مورد از محبوب‌ترین مواد ایمپلنت هستند، گاهی اوقات می‌توان از انواع مواد دیگر برای ایجاد ایمپلنت‌های دندانی استفاده کرد. این گزینه‌ها در حال حاضر استاندارد نیستند، اما اگر در مورد همه احتمالات مربوط به ایمپلنت‌های دندان کنجکاو هستید، قابل توجه هستند.
در اینجا چند نمونه از مواد جایگزین ایمپلنت دندان آورده شده است:
- پلیمرها: پلیمرها، مانند پلی متاکریلات، زیست تخریب پذیر هستند و می‌توانند برای جایگزینی دندان‌ها ایده آل باشند، زیرا ترکیب آنها به راحتی تغییر می‌کند و ظاهر زیبایی‌تری به شما می‌دهد.
برخی از معایب آن این است که به دلیل خواص نامرغوبی که دارند مانند سایر مواد بادوام نیستند.
- سرامیک‌ها: برخی از سرامیک‌ها مانند کربن-سیلیکون نیز می‌توانند در ایمپلنت‌های دندانی استفاده شوند. آنها دارای خواص بادوام و قوی هستند که می‌تواند آنها را برای ساخت ایمپلنت ایده آل کند.
سرامیک‌ها دارای برخی خواص شکننده هستند و توانایی پایین آنها برای ماندگاری، این ماده را به عنوان راه حلی برای جایگزینی دندان محدود می‌کند، بنابراین استفاده از آنها در ایمپلنت محدود است.
- فلزات جایگزین: فلزات دیگری که می‌توانند برای ایمپلنت دندان استفاده شوند فولاد ضد زنگ، طلا و کبالت کروم هستند.
در حالی که این فلزات دارای خواص مطلوب بسیاری مانند مقاومت در برابر خوردگی و دوام هستند، اما نسبت به سایر فلزات مانند تیتانیوم و زیرکونیا از میزان موفقیت کمتری برخوردار بوده‌اند.
چندین ماده جایگزین برای مواد تشکیل دهنده ایمپلنت دندان وجود دارد، اما بسیاری از آنها نسبت به تیتانیوم و زیرکونیا درصد موفقیت کمتری دارند، به این معنی که متخصصان کمتر از آنها استفاده می‌کنند.