نوشته هاست لینوکس برای چه سایت هایی کاربرد دارد؟ اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

اسکرین شات گرفتن در لینوکس با Shutter

Shutter یکی از ابزارهای عالی برای لینوکس است که سال ها در خدمت لینوکس و توزیع های آن بوده است. در حال حاضر این ابزار به طور رسمی در منابع لینوکس موجود نیست.

Shutter  در حال حاضر دارای ابزارهای مختلفی است که بسیاری از کاربران صرفا بخاطر گرفتن اسکرین شات در لینوکس از آن استفاده می کنند.

کافی است نرم افزار را نصب کنید و از طریق ابزارهایی که دارید، محوطه مورد نظر خود را در دسکتاپ تنظیم کنید و بعد با یک کلیک شات زیبا و تمیز و خوش کیفیتی از آن چه می بینید بگیرید.

برای تهیه شاتر به این سایت مراجعه کنید

گرفتن عکس صفحه در لینوکس با Flameshot

Flameshot یک برنامه چند در یک است. بدین معنی که وقتی شما با کمک این ابزار، اسکرین شات خوبی از صفحه تان در لینوکس گرفتید، دیگر نیازی نیست برای ویرایش عکس، ان را به برنامه دیگری ایمپورت کنید. تنها کاری که باید کنید این است که، بعد از گرفتن عکس، قبل از ذخیره کردن، از آن چه به شما ارائه می شود ( نظیر کراپ کردن – افزودن متن و برخی افکت ها و کاور ها ) آن را ذخیره کنید.

افزودن باکس ها، خطوط، رنگ آمیزی و تکست در این ابزار، چیزی شبیه به نرم افزار نقاشی ویندوز یا همان paint است که عالی عمل می کند.

رابط کاربری اپلیکیشن ساده است و در یک بستر همه جانبه، در سمت راست صفحه می توانید نوار ابزار آن را در اختیار داشته باشید.

برای داشتن Flameshot این سایت را ببینید

اسکرین شات گرفتن با Kazam در لینوکس

Kazam یک سر و گردن از سایر نرم افزارهای اسکرین شات گیری در لینوکس بالاتر است چرا که تمرکز آن روی اشتراک گذاری نمایشگر به بهترین شیوه است. بدین صورت شما می توانید هم تصویر نمایشگر را به صورت فیلم و هم به صورت عکس با دیگران به اشتراک بگذارید.

گزینه هایی که برای این مساله در Kazam در نظر گرفته شده به صورت زیر است:

•  Screencast
• Screenshot

این دو گزینه، با ارائه دو گروه عملکردی با ویژگی های خاص، کار کسانی که به طور ویژه با نمایشگر در لینوکس کار دارند را آسان می کند.

ابتدا بسته به اینکه می خواهید یک صفحه نمایش یا یک جریان ویدیویی از دسکتپ خود در لینوکس  داشته باشید یکی از آنها را انتخاب کنید. در این آموزش ما با تمرکز بر Screenshot  کار خود را شروع می کنیم.

سپس پارامترهای اضافی دیگری را تنظیم کنید، مثلا آیا می خواهید ماوس یا کادر پنجره را در عکس و فیلم داشته باشید یا نه؟ و این که می خواهید چه مدت بعد از اقدام، عکس تان و یا فیلم صفحه نمایش ذخیره شود؟ این تاخیر را هم در باکس آخر با علامت های – و + ایجاد کنید

در نهایت باید یکی از آپشن های Fullscreen, Window, یا Area را انتخاب کنید تا مطابق ان چه که می خواهید عکس از صفحه در لینوکس گرفته شود.

برای داشتن این ابزار فوق العاده اینجا را کلیک کنید

ذخیره عکس صفحه در لینوکس در کلود با ScreenCloud

ScreenCloud یک ابزار برای گرفتن عکس صفحه نمایش در لینوکس است که بیشتر شبکه محور است. بدین صورت شما می توانید آزادانه هر مدلی را برای گرفتن اسکرین شات، و هر محوطه ای را انتخاب کنید.

بعد از انتخاب و گرفتن اسکرین شات می توانید مستقیما عکس را روی سیستم ذخیره کنید یا این که آن را در یک سرویس ابری در دسترس، آپلود کنید.

از جمله زمینه هایی که می توانید این ابزار، از آن ها استفاده کنید می توان به

1. FTP
2. Ubuntu One
3. Dropbox
4. Imgur

اشاره داشت.

برای گرفتن شات در لینوکس و ذخیره در کلود با این ابزار، اینجا را کلیک کنید

اسکرین شات در لینوکس با Gnome Screenshot

از آن جا که توزیع Gnome لینوکس بسیار محبوب است، یک ابزار رسمی برای گرفتن اسکرین شات در لینوکس در این توزیع ارائه می شود که Gnome Screenshot  نام دارد . شما می توانید این ابزار را به راحتی در دسکتاپ سیستم خود اگر با توزیع Gnome  کار می کنید ببینید.

آن چه که در Gnome Screenshot در اختیار شماست بدین ترتیب است که:

1. می توانید ۳ حالت، تمام صفحه، محوطه مستطیلی و صفحه فعال را برای ذخیره اسکرین شات استفاده کنید
2. می توانید تاخیر از اقدام تا گرفتن اسکرین شات را تنظیم کنید
3. می توانید وجود ماوس یا کادر برای عکسی که می گیرید را تنظیم کنید ( که باشد یا نباشد )
4. وجود برخی افکت های اضافی مثل کادرها و مرزبندی ها و حتی سایه ها

این ابزار فقط برای توزیع مورد نظر، به طور رسمی ارائه شده و نیاز به دانلود نیست.

اسکرین شات گیری در لینوکس به کمک KDE Spectacle

اگر چه که این ابزار در عملکرد بسیار عالی است ولی ما نمی توانیم چیز زیاد و متفاوتی از آن بگوییم چرا که انعکاسی از  Gnome Screenshot  است که در محیط دسکتاپ KDE  کار می کند.

هر آن چه که در بخش قبل در مورد Gnome Screenshot  گفته ایم، برای ابزار KDE Spectacle نیز می توان تعریف کرد. صرف نظر از ویژگی های کاملا مشابه، رابط کاربری این دو نرم افزار هم دقیقا مثل یکدیگر است.

برای دانلود Spectacle  کلیک کنید

ابزار همه کاره پردازش تصویر به نام ImageMagick

وقتی کسی اسمی از ImageMagick می شنود کمتر ممکن است به این واقعیت پی برده باشد که این نرم افزار یکی از ابزارهای همه کاره در پردازش تصویر است که تقریبا ۱ دهه، همراه با لینوکسی ها بوده است.

اما چیزی که در باره این ابزار صدق می کند این است که، هیچ ابزار گرافیکی کنترلی ندارد. وقتی که آن را فعال می کنید مطابق عکس زیر هیچ دکمه اقدامی ندارد. اما فقط با خط فرمان می توانید آن را مدیریت کنید:

برای گرفتن عکس یک پنجره یا منطقه از صفحه، می توانید به عنوان مثال وارد یک ترمینال شوید و از قطعه کد زیر استفاده کنید:

import name_of_file.jpg

سپس آنچه را که می خواهید از آن شات بگیرید را  انتخاب کنید و ImageMagick آن را به عنوان پرونده “name_of_file.jpg” ذخیره می کند. برای تغییر قالب، می توانید پسوند پرونده را تغییر دهید، “jpg” را برای png ، tiff یا هر فرمتی که توسط ImageMagick پشتیبانی می شود، تغییر دهید.

این ابزار، در واقع کاری می کند که شما فقط بتوانید از تمام صفحه عکس تهیه کنید اما برای گرفتن بهترین خروجی ها می توانید این راهنما را هم مطالعه کنید.

ذخیره صفحه نمایش لینوکس با  GIMP

با وجود لیست مناسبی که در این مقاله معرفی کرده ایم، شاید نیازی به معرفی GIMP  نباشد، اما اگر شما عاشق کار کردن روی تصاویر هستید، چه دلیلی دارد از ابزار حرفه ای GIMP  استفاده نکنید؟ وقتی یک گیگابایت فضا دارید، می توانید با ابزار پیشنهاد شده، تغییرات خاصی روی تصویر خود اعمال کنید.

برای گرفتن تصویر از یک بخش از صفحه نمایش خود ، GIMP را اجرا کنید و “File -> Screenshot” را انتخاب کنید. سپس فضای مورد نظر را برای ذخیره به عنوان یک تصویر صفحه تعریف کنید.

به دلایل واضح گزینه های اضافی برای مدیریت منطقه اسکرین شات گیری به طور خاص، در این نرم افزار وجود ندارد و علتش هم مشخص است! چرا که تمام آن چه برای ویرایش کردن، و افکت گذاری نیاز دارید در آن در اختیار شماست. بیشترین امکانات پردازشی و مدیریت ویرایش ها در لینوکس در این نرم افزار در اختیار شماست.

تقریبا می توان گفت که بخش هایی از فوتوشاپ را به طور کامل در این نرم افزار در اختیار دارید.

آیا شما با هدف گرفتن اسکرین شات در لینوکس از ابزار دیگری استفاده می کنید؟ نام آن را برای ما بنویسید

منبع

نوشته آموزش کامل ۸ روش گرفتن اسکرین شات در لینوکس اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

هنگامی‌که، قصد خرید یک سرویس میزبانی وب را دارید به خصوص اگر یک استارتاپ راه اندازی کرده‌اید و به دنبال هاست ایرانی هستید، نباید فقط بر روی قیمت و ویژگی‌های اصلی آن تمرکز داشته باشید. انتخاب سیستم عامل (OS) هم به اندازه‌ی مابقی موارد، از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است.

شاید برای شما سوال شود که در هاست ایرانی و استارتاپ، چرا فقط قیمت و ویژگی‌های اصلی یک سرویس میزبانی (هاست) ملاک مناسبی برای تصمیم گیری نیست. علت این است که قیمت و ویژگی‌ها روی کاغذ، اصل مطلب را در تفاوت هاست لینوکس و هاست ویندوز ادا نمی‌کنند. آینده موفق یا ناموفق هر کسب و کار اینترنتی را قدرت، امکانات و امنیت سرورهای میزبان آن کسب و کار، تعیین می‌کنند. نوع سیستم عامل، نقشی مهمی را در این مولفه‌های تاثیر گذار در موفقیت کسب و کار ایفا می‌کند.

انتخاب سیستم عامل معمولا به دو گزینه‌ی اصلی ختم می‌شود: میزبانی تحت لینوکس یا ویندوز

این دو سیستم عامل، رهبران بلامنازع صنعت میزبانی وب هستند. علی رغم اینکه هردو برای میزبانی وب استفاده می‌شوند، تفاوت‌هایی در آنها وجود دارد. پس کدام بهتر است؟ هاست لینوکس یا ویندوز؟ برای رسیدن به جواب این سوال باید ابتدا هر دو را بررسی و مقایسه کرد در نهایت می‌توانیم اعلام کنیم کدام بهتر است.

هاست لینوکس چیست؟

در هاست لینوکس شما فایل‌های وب سایت خود را بر روی یک سرور که سیستم عامل آن لینوکس است بارگذاری می‌کنید. سرورهای لینوکس به وسیله‌ی تعداد قابل توجهی وب سایت استفاده می‌شوند. یکی از دلایل اصلی این قضیه “متن باز “(Open Source) بودن آن است و شرکت‌های میزبان، نیاز به پرداخت هزینه لایسنس جداگانه، برای سیستم عامل را ندارند.

هاست ویندوز چیست؟

هاست ویندوز از سرورهایی استفاده می‌کند که سیستم عامل آنها “مایکروسافت ویندوز سرور” است. به صورت کلی ویندوز می‌تواند تمام ویژگی‌های موجود در لینوکس را در کنار ویژگی‌های مخصوص ویندوز پشتیبانی کند. اما عموما سرورهای ویندوزی به دلیل متن باز نبودن آنها، هزینه‌ی حفظ و نگهداری بالاتری به نسبت رقیب خود دارند.

البته در هاست ایرانی به دلیل اینکه قوانین کپی رایت همانند خارج از ایران رعایت نمی‌شود، هزینه‌ی لایسنس ویندوز از هزینه‌های کلی شرکت‌های میزبان، حذف می‌شود. این امر خود منجر به کاهش هزینه‌ها در این شرکت‌ها می‌گردد و بالطبع بر روی هزینه‌ی نهایی “هاست ویندوز” تاثیر می‌گذارد.

حال که با ماهیت این دو سیستم عامل آشنا شدید، به مقایسه چند تفاوت کلیدی آنها می‌پردازیم.

تفاوت در کاربرد

شاید بتوان گفت یکی از اصلی‌ترین دلایلی که افراد به دنبال خرید هاست لینوکس یا ویندوز هستند برای راه اندازی وب سایت‌هایی خاص، یا فروشگاه‌های آنلاین است. معمولا اگر قصد راه اندازی یک فروشگاه آنلاین را داشته باشید متوجه می‌شوید که، “هاست لینوکس” بیشتر مناسب شما خواهد بود. علت این مورد، زیرساخت‌های نرم افزاری است که برای راه اندازی فروشگاه توسعه یافته‌اند و اکثرا برای عملکرد مطلوب نیاز به سیستم عامل لینوکس دارند.

در مقابل، “سرورهای ویندوزی” بیشتر در سازمان‌ها‌ی بزرگ که تیم‌های اختصاصی IT دارند، استفاده می‌شوند. آنها در کنار این سرورهای ویندوزی از نرم افزارها و ابزارهایی که اختصاصی مایکروسافت ویندوز هست، استفاده می‌کنند. نرم افزارهایی همانند Exchange و SharePoint یا زبان برنامه نویسی ASP.Net جزو این راهکارهای نرم افزاری هستند.

تفاوت در کنترل پنل

اگر نیاز به مقداری کمک، برای افزایش بازدهی سیستم هاستینگ خود دارید می‌بایست، برای سرور لینوکس یا ویندوز خود اقدام به نصب کنترل پنل نمایید. لینوکس دارای دو کنترل پنل محبوب جهانی (Plesk و Cpanel) است که در قریب به اکثر شرکت‌های میزبانی، در سطح جهان استفاده می‌شوند. با این دو کنترل پنل شما می‌توانید حجم عظیمی از نرم افزارها و ابزارهای توسعه وب سایت را، به سادگی چند کلیک نصب و استفاده نمایید. در کنار این دو کنترل پنل محبوب، گزینه‌های زیاد دیگری هم وجود دارند که به شما حق انتخاب و قدرت عملیاتی می‌دهند.

در نقطه‌ی مقابل سرورهای مبتنی بر ویندوز، تنها کنترل پنل Plesk را دارند که نسخه‌ی مشابه لینوکسی هم دارد. البته دو کنترل پنل دیگر نیز برای ویندوز وجود دارند، اما به دلیل عدم بروز رسانی‌های نرم افزاری مناسب، از عملکرد قابل قیاسی با Plesk یا Cpanel برخوردار نیستند.

برای شما زمانی تفاوت این دو سیستم عامل مهم می‌شود که، با کدام کنترل پنل ترجیح می‌دهید پروژه‌ی خود را پیاده سازی کنید.

تفاوت در دیتابیس سرور

نکته‌ی دیگری که در تفاوت دو هاست لینوکس و هاست ویندوز وجود دارد نوع نرم افزار دیتابیس سرور ارایه شده در آنها است. مایکروسافت دیتابیس سرور اختصاصی خود را تحت عنوان SQL Server تنها برای سیستم عامل ویندوز ارایه نموده است. در مقابل لینوکس دارای دیتابیس سرور اختصاصی نیست و تقریبا تمام دیتابیس سرورهایی که در لینوکس قابل ارایه هستند، در ویندوز نیز ارایه شده‌اند. این امر باعث می‌شود کسب‌وکارهایی که نیاز به استفاده از چند نوع دیتابیس در کنار SQL Server دارند، اقدام به تهیه هاست ویندوز نمایند.

البته ناگفته نماند نسخه‌ی متن باز SQL Server برای سیستم عامل لینوکس هم ارایه شده است اما عملکردی قابل مقایسه با نسخه‌ی ویندوز خود ندارد.

تفاوت در پایداری و امنیت

ما مهمترین نکته را برای آخرین تفاوت گذاشتیم. مهم نیست از شرکت میزبان خود برای چه کاری استفاده می‌کنید، می‌توان با اطمینان گفت، شما به دنبال راهکاری هستید که برای شما امنیتِ پایداری را، به همراه داشته باشد تا بتوانید با آرامش خیال به توسعه کسب و کار خود بپردازید. هر شرکت خوبِ میزبانی می‌تواند، جدا از نوع سیستم عامل به شما در رسیدن به امنیت بالا کمک کند و با در اختیار گذاشتن ابزارهایی برای شما، می توانید اطمینان حاصل کنید که امنیت کسب و کار آنلاین شما فراهم شده است. اما داده‌های آماری نشان می‌دهند سرورهای ویندوزی به دلیل محبوبیت آنها در سازمان‌های بزرگ، بیشتر مورد هدف حمله‌های آنلاین قرار می‌گیرند و نقاط ضعف امنیتی بیشتری به نسبت رقیب خود دارند.

جدای اینکه هاست لینوکس به نسبت ویندوز از امنیت بیشتری برخوردار است به دلیل ماهیت زیر ساخت نرم افزاری خود پایداری بیشتر هم دارد. در دنیای وب، سرورهای لینوکسی هستند که سالهاست نیاز به ریبوت به هر دلیلی نداشته‌اند و بی وقفه خدمات دهی نموده‌اند. این نکته در مورد ویندوز نمی توان گفت صادق است.

در انتها شما به عنوان مالک کسب و کار خود که شاید استارتاپ هم باشد، وظیفه‌ی مدیریت امنیت و حفاظت از وب سایت خود را دارید. اما خیلی از مدیران سرور و توسعه دهندگان نرم افزارهای آنلاین متوجه شده‌اند فراهم نمودن امنیت در هاست لینوکس راحت‌تر است.

نتیجه گیری ایران هاست

برای خاتمه این بحث با در نظر گرفتن تفاوت‌ها و ویژگی‌های هر یک از دو هاست لینوکس و هاست ویندوز می‌توان گفت اگر شما نیاز به نسخه‌ی نرم افزار خاصی که تنها در سیستم عامل ویندوز ارایه می‌شود ندارید، بهتر است الویت انتخاب خود را هاست لینوکس قرار دهید. به خصوص اگر استارتاپ دارید و امنیت برای شما بسیار مهم تر از مابقی ویژگی‌ها است.

نوشته هاست لینوکس یا هاست ویندوز: کدام مناسب شما است؟ اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

راهنمای امروز گویا آی تی به شما کمک می کند تا این مساله را کم و بیش مد نظر قرار دهید و مساله را حل کنید. البته این راهنما بر پایه کارت گرافیک Nvidia  است.

روش نظارت بر کارت گرافیک انویدیا در لینوکس

برای این که بتوانید عملکرد گرافیک لینوکس را مورد بررسی قرار دهید نیاز به ابزار دارید. ما دو ابزار عالی برای ین موضوع پیدا کرده ایم. آنچه در این مقاله به آن می پردازیم شامل موارد زیر است:

1.  NVTOP
2. Nvidia-SMI

نظارت بر عملکرد گرافیک در لینوکس با NVTOP

اگر در سیستم عامل لینوکس خود به دنبال روشی برای نظارت بر GPU  در زمان واقعی و لحظه ای هستید NVTOP یک انتخاب خوب است. برای داشتن این برنامه می توانید اینجا را کلیک کنید تا به وب سایت آن مراجعه کرده و دانلود نمایید.

برای این که بتوانید از این برنامه به خوبی استفاده کنید باید مطمئن باشید که سرویس گرافیکی شما، انویدیا است.

برای استفاده از NVTOP  و شروع کار کردن با آن باید از ترمینال شروع نمایید.

در این برنامه نمودار هایی مشاهده می کنید که شامل موارد مختلفی است. به طور کلی با کمک این برنامه می توانید به چیزهایی نظیر:

1. مصرف فن
2. جی پی یو فعلی
3. میزام مصرف حافظه ای کارت گرافیک
4. میزان دمای فعلی
5. داده هایی در مورد مصرف برق

را مشاهده کنید.

برای نصب می توانید از دستور زیر استفاده کنید:

sudo apt install nvtop

اگر از توزیع دیگری در لینوکس استفاده می کنید یا از Ubuntu or Debian استفاده می کنید، شما باید عملیات نصب را مطابق راهنمای این صفحه انجام دهید.

به هر حال وقتی عملیات نصب انجام شد می توانید آن را به کمک دستور زیر در ترمینال اجرا کنید

nvtop

اگر می خواهید پیش از آن پرچم های فرمان اضافی را ببنید تا در حد ممکن NVTOP  را پیش از اجرا شخصی سازی کنید به جای عبارت بالا nvtop -h را اجرا کنید.

nvtop -h

بدین ترتیب می توانید کامل ترین اطلاعات در مورد عملکرد کارت گرافیک و درایور گرافیکی خود در لینوکس ( بر پایه انویدیا ) دریافت کنید.

نظارت بر گرافیک در لینوکس با Nvidia-SMI

یک روش جایگزین برای نرم افزار شخص ثالث Nvidia-SMI، این است که از Nvidia-SMI استفاده کنید.  این ابزار پیش  بسته بندی شده است که انویدیا برای کاربران لینوکس در اختیار شما قرار می دهد ، بنابراین برای استفاده از آن دیگر نیازی به نصب چیز دیگری ندارید.

این ابزار درست مثل NVTOP  در اطراف Nvidia Management Library ساخت یافته است تا به شما کامل ترین اطلاعات در زمینه عملکرد جی پی یو در لینوکس ارائه کند.

به همین دلیل است که بیشتر اطلاعاتی که با Nvidia-SMI خواهید دید با NVTOP مشابه یا یکسان است. شما می توانید تصویری از قدرت فعلی پردازنده گرافیکی و استفاده از حافظه ، از جمله لیستی از فرآیندهای در حال اجرا دریافت کنید.

برای اجرای این ابزار ، به فرض نصب درایور مورد نیاز ، یک ترمینال را باز کرده و تایپ کنید:

nvidia-smi

با این دستور فی الفور، تمام اطلاعات لیست می شوند.

تنها مزیت این ابزار نسبت به ابزار قبلی این است که وضوح اطلاعات و شفافیت داده ها را به خوبی می توانید مشاهده کنید.

با این ابزار می توانید عملکرد کلی این درایور را مشاهده کنید ( برخلاف این که فقط در زمان کنونی آن را بررسی کنید )

شاید یکی از دلایل اصلی این برتری این باشد که ارائه کننده این ابزار، خود انویدیا است.

شما می توانید بارها و بارها از این دستور استفاده کنید و گزارش بگیرید. اگر بخواهید اطلاعات را ذخیره کنید، کافی است از دستور زیر استفاده کنید

nvidia-smi> nvidia-encam.txt

این دستور نتایج را در یک فایل متنی برای تان ذخیره می کند.

اگر بخواهید یک لیست کامل از پرچم های قابل تنظیم و شخصی سازی را مشاهده کنید، می توانید از دستور زیر استفاده کنید

nvidia-smi -h

بدین ترتیب با این دو گزینه می توانید به راحتی به عملکرد و وضعیت کارت گرافیک انویدیا در لینوکس دست پیدا کنید و در صدد بهینه سازی ها باشید.

آیا در این باره نظری دارید؟

منبع

نوشته روش نظارت بر عملکرد کارت گرافیک انویدیا در لینوکس اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

امکان مخفی کردن فایل در تمام پلتفرم ها

خوشبختانه با پیشرفت روز به روز نرم افزاری و سخت افزاری، تمامی پلتفرم هایی که کاربران در حال کار کردن بر روی ان ها هستند، اعم از رایانه های مبتنی بر ویندوز، مک و لینوکس و تمامی پلتفرم های موبایلی نظیر دیوایس های مبتنی بر اندروید و دیوایس های iOS  ای همه دارای این امکان مخفی کردن فایل هستند.

پنهان کردن فایل در هر کدام از این پلتفرم ها روال خاصی دارد که ما در این مقاله به طور کامل به این موضوع می پردازیم.

مخفی کردن فایل در ویندوز

ویندوز دارای امکانی است که به صورت show hidden files شناخته می شود و به کمک آن می توان فایل های مخفی شده را نمایش داد. اما پیش از این که بخواهید از این امکان سیستم ویندوز استفاده کنید لازم است که ابتدا فایل یا فایل هایی را مخفی و پنهان کرده باشید.

برای مخفی سازی فایل در ویندوز، ابتدا به کمک  و  یا .. وارد پنجره ای شوید که فایل مورد نظر شما برای مخفی کردن در آن قرار دارد.

فایل را انتخاب کرده و روی آن راست کلیک کنید و گزینه آخر یعنی Properties را انتخاب کنید

با انتخاب این گزینه، یک باکس نمایش داده می شود که در انتهای آن گزینه hiden را مشاهده می کنید.

در نهایت این گزینه را تیک دار کنید و گزینه apply و بعد ok  را بزنید تا تغییرات اعمال شود.

همچنین ویندزو دارای نوع دیگری از فایل های پنهان است که به صورت system file شناخته می شود. برای اینکه بخواهید از این مدل استفاده کنید لازم است که مشخص کنید که فایل از نوع system file است. بدین صورت برای آشکار سازی فایل های پنهان شده از نوع system file، باید گزینه ای با عنوان Hide protected operating system files (recommended)” را فعال کنند تا فایل مورد نظر را پیدا کنند. این کار ها از طریق رابط گرافیکی ویندوز قابل انجام نیست و دستورات خاص خود را دارد که از مجال این پست خارج است.

مشاهده فایل های مخفی شده در ویندوز ۸ و ۱۰

بعد از مخفی کردن فایل در ویندوز لازم است که بتوانید روش مشاهده و آشکار سازی فایل در ویندوز به صورت مجدد را بدانید. بدین منظور در پنجره File Explorer، از میان آپشن های موجود، روی گزینه view کلیک کنید و از بخش Show/hide گزینه Hidden items را انتخاب کنید. با انجام این کار، تمام فایل های پنهان شده، با یک شفافیت خاص که می توان آن ها را از فایل های معمولی و آشکار تشخیص داد

آشکار کردن فایل مخفی در ویندوز ۷

در ویندوز ۷ کافی است پنجره ای را باز کنید و از بالای پنجره دکمه Organize را انتخاب کنید. با انتخاب این آپشن در میان زیر منو ها، گزینه ای به نام Folder and search options نمایش داده می شود که در وسط لیست قرار دارد. روی این گزینه کلیک کنید :

با زدن این گزینه، پنجره ای باز می شود که معمولا دارای ۳ تب است. تب شماره ۲ که View نام دارد، را کلیک کنید . در این تب گزینه ای به نام Show hidden files, folders, and drives وجود دارد که باید آن را انتخاب کنید.

بعد از این apply  و ok را بزنید تا فایل های پنهان شده را در محلی که آن ها را پنهان کرده اید با یک شفافیت خاص و قابل تشخیص از فایل های عادی مشاهده کنید.

مخفی کردن فایل و فولدر در لینوکس

برای مخفی کردن فایل در لینوکس تنها نیاز به تغییر نام فایل دارید و برای این کار باید یک قانون رعایت کنید. بیایید موضوع پنهان کردن فایل در لینوکس را با ذکر یک مثال دنبال کنیم:

تصور کنید که می خواهید فایلی با نام  را در لینوکس مخفی کنید. برای این کار کافی است که فایل را rename کنید و یک نقطه یا اصطلاحا یک پریود در ابتدای نام فایل قرار دهید و بعد تغییرات را ذخیره کنید. بدین صورت موفق به پنهان کردن فایل در لینوکس می شوید.

آشکار کردن فایل مخفی شده در لینوکس

بعد از مخفی سازی، لازم است که از  یک فایل منجر یا برنامه مدیریت فایل استفاده کنید. در برنامه مدیریت فایل گزینه ای به نام “Show hidden” وجود دارد که به شما کمک می کند تمام فایل های مخفی را نمایش دهید.

Nautilus file manager یکی از این فایل منجر هاست که اگر آن را نصب کنید، و بعد به منوی view بروید، می توانید آپشن Show Hidden Files را در آن مشاهده و بعد آن را انتخاب کنید تا فایل های پنهان نمایش داده شوند.

به جای استفاده از این مسیر می توانید کلید ترکیبی Ctrl+h را هم فشار دهید.

با انجام این کار، فایل با وجود یک نقطه در کنار نام آن، نمایش داده خواهد شد. در لینوکس شما تغییر ظاهر در شفافیت رنگ آیکون مثل ویندوز مشاهده نمی کنید.

شما می توانید فایل های پنهان شده را در Open یا Save dialog مشاهده کنید. در ابونتو، و هر توزیع مبتنی بر GNOME، کافی است بر روی لیست ها راست کلیک کنید و گزینه Show Hidden File را انتخاب کنید تا فایل های پنهان شده نمایش داده شوند.

مخفی کردن فایل در Mac OS X

در سیستم عامل مک، عملیات مخفی کردن فایل در سیستم عامل مک، و نمایش آن کمی دشوار تر از لینوکس و ویندوز است.

در این سیستم عامل، مثل لینوکس باید یک کاراکتر نقطه  “. ” یا پریود در ابتدای نام فایل قرار دهید. با انجام این کار، پیام these named are reserved for the system را دریافت میکنید که به معنی این است که سیستم این تغییر را پذیرفته است.

اما برای نمایش مجدد فایل شما به رابط گرافیکی دسترسی ندارید.

برای اینکه پنهان کردن فایل در مک موفق آمیز باشد ابتدا لازم است که از دستورات chflags استفاده کنید تا این خصیصه را به آن معرفی کنید. برای این کار کلید ترکیبی Command + Space استفاده کنید و با نوشتن Terminal در بخش جستجو، وارد ترمینال شده و قطعه کد زیر را بنویسید:

chflags hidden

بعد از نوشتن این کد هرگز اینتر را نزنید

باید مطمئن باشید که بعد از hidden یک اسپیس گذاشته اید

بعد فایل و یا فولدری که می خواهید آن را مخفی کنید را پیدا کرده و آن را به صورت درگ کردن به داخل ترمینال بکشید. با این کار مسیر فایل در ترمینال نوشته می شود.

با این کار، اینتر را بزنید تا تغییرات اعمال شود

حالا با کمک دستورات، مطابق بالا، برای اشکار کردن فایل chflags nohidden ای ایجاد کنید

مشاهده فایل مخفی در mac os x

Mac OS X  دارای یک شورت کات رمز آلود برای مشاهده فایل ها و فولدرهایی است که برای هر برنامه Open یا Save dialog مورد استفاده قرار می گیرد. کافیست دکمه های ommand + Shift + Period را بزنید. این شورت کات صرفا در Open  یا Save dialogs  کاربرد دارد.

به هر حال این روش راحت ترین حالت برای دسترسی به فولدر ها در زمان احتیاج به آن ها است.

یابنده دارای رابط گرافیکی برای مشاهده فایل های پنهان شده در مک نیست و لازم است که از دستورات کامند در این رابطه استفاده کنید

برای این کار ترمینال را باز کنید.

دستور زیر را می توانید در Mac OS X 10.9 Mavericks دنبال کنید.

defaults write com.apple.finder AppleShowAllFiles TRUE

killall Finder

در ورژن های قدیمی تر از Mavericks در مک، ( ۱۰٫۸ Mountain Lion. 10.7 Lion, and 10.6 Snow Leopard ) از همین دستور استفاده کنید اما یک تغییر باید ایجاد کنید. این تغییر این است که به جای com.apple.finder عبارت com.apple.Finder را قرار دهید.

بدین صورت یابنده، یا همان Finder فایل های مخفی در مک  را نمایش خواهد داد.

در این جا نیز شبیه به ویندوز، فایل هایی که پنهان بوده اند یک شفافیت خاص دارند تا بتوانید فایل های پنهان از فایل های غیرپنهان را به درستی تشخیص دهید.

برای اینکه فایل ها را دوباره پنهان کنید، دستور زیر را در ترمینال اجرا کنید.

defaults write com.apple.finder AppleShowAllFiles FALSE

killall Finder

باز هم توجه کنید که در ورژن های قدیمی تر لازم است که عبارت com.apple.Finder را بکار ببرید.

مخفی کردن فایل در اندروید

در اندروید سیستم داخلی برای مخفی کردن و نمایش فایل های پنهان وجود ندارد. بهترین کار این است که از یک فایل منجر یا نرم افزار مدیریت فایل مناسب برای این کار روی پلتفرم اندرویدی خود استفاده کنید. اگر صرفا می خواهید عکس و ویدیو ها را در پلتفرم های مختلف اندرویدی پنهان کنید، می توانید مطلبی با عنوان آموزش مخفی کردن تصاویر در گوشی های اندرویدی را بخوانید. در این مطلب انواع گوشی های پرچم دار و روش مخفی کردن عکس در اندروید را معرفی کرده ایم و آموزش داده ایم.

دقت داشته باشید که هر نوع فایل منجری، قادر به پنهان سازی و یا نمایش فایل های پنهان نیست. در مارکت های مختلف نظیر گوگل پلی می توان انواع این فایل منجر ها را تست کنید. اما برای این آموزش من از فایل منجر  ES File Explorer برای مخفی کردن فایل در اندروید استفاده کرده ام.

نکته: اگر این فایل منجر بر روی سیستم اندرویدی شما کار نمی کند، ASTRO File Manager  نیز می تواند گزینه خوبی باشد.

برای شروع پنهان کردن فایل در اندروید کافی است این نرم افزار را دانلود و نصب کنید و بعد از اجرای آن به مسیر Menu -> Local -> storage بروید و فولدری که می خواهید محتویات آن را پنهان کنید را پیدا کنید. 

در ادامه فولدر یا فایل هایی را که می خواهید آن ها را پنهان کنید انتخاب کنید :

با انجام این کار، روی گزینه سه نقطه ای که ارائه دهنده اپشن های تنظیماتی است و در سمت راست و بالا قرار دارد، کلیک کنید و گزینه hide را انتخاب کنید. این کار کمک می کند که بتوانید به راحتی فایل و فولدرها را مخفی کنید. 

مشاهده فایل های مخفی در اندروید

برای مشاهده فایل های مخفی شده در اندروید، در رابط کاربری ساده آن، از سمت چپ و بالا، گزینه سه خط افقی را مطابق ان چه در عکس می بینید لمس کنید تا آپشن ها نمایش داده شود:

با زدن این گزینه، به دنبال آپشن Settings باشید که معمولا در سمت راست قرار دارد. ( اولین گزینه در سمت راست با توجه به اسکرین شات زیر )

در بخش تنظیمات، روی منوی Display settings کلیک کنید

در این قسمت می توانید گزینه Show hidden files را تیک بزنید تا فایل های مخفی نمایش داده شوند.

مخفی کردن فایل در ios

معمولا در پلتفرم ios شما می توانید فایل هایی نظیر عکس و ویدیو را پنهان کنید. البته بسیاری از افراد به دنبال قابلیت هایی مثل مخفی کردن نوتیفی در ios هستند که برای این منظور، راهنمای پنهان کردن محتویات نوتیفی در آیفون و آیپد بسیار مفید است.

اگر از ios 10 استفاده می کنید، با پنهان سازی فایل هایی نظیر عکس و فیلم، از تمام بخش ها به غیر از all photo تصاویر را پنهان می کنید که البته این به تنهایی یعنی امنیت ۱۰۰ درصد موجود نیست اما اگر از ios 11 استفاده کنید، با پنهان و مخفی کردن فایل در ios 11 به خوبی عکس و فیلم ها از داخل بخش all photo نیز پنهان می شود و این یعنی امنیت حاصل شده است.

در ادامه روش مخفی کردن عکس ها و فیلم ها در ios به صورت امن به شما یاد می دهیم.

ابتدا در آیفون خود اپلیکیشن Photos app را باز کنید.

بعد عکس هایی را که می خواهید پنهان کنید را انتخاب کنید

و در نهایت از تب هایی که در پایین صفحه مشاهده می کنید گزینه اشتراک گذاری را انتخاب کنید:

بعد از این کار، گزینه hide را انتخاب کنید و تنظیمات را نهایی کنید:

با انجام این کار، گزینه Hide Photo را یک بار دیگر فشار دهید تا عکس در فولدر hidden ذخیره شود:

وقتی که بخواهید عکس های پنهان شده را مشاهده کنید کافی است که در برنامه عکس ها به دنبال فولدر hidden باشید و روی آن ضربه بزنید تا بتوانید عکس ها را مشاهده کنید.

اپلیکیشن مخفی کردن آلبوم در ios

یک روش دیگر برای اینکه بتوانید آلبوم های خود را مخفی کنید این است که ظاهر آلبوم را به صورت یک اپلیکیشن ماشین حساب درآورید. اپلیکیشنی وجود دارد به نام Secret Calculator Pro  که ظاهر آلبوم شما را به ماشین حساب تبدیل می کند به طوری که با باز کردن آلبوم، فرد تصور می کند که فقط ماشین حساب را باز کرده است در حالی که این ظاهر قضیه است. 

با وجود این برنامه، به کمک یک لمس می توان صفحه را کنار زد و آلبوم را مشاهده کرد:

قیمت این اپلیکیشن حدودا ۲ دلار است.

منبع : https://www.gizdev.com

منبع: http://www.ubergizmo.com

منبع: https://www.howtogeek.com

منبع: https://www.iphonelife.com/

نوشته مخفی کردن فایل – آموزش مخفی کردن فایل در ویندوز اندروید Ios اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

گویا آی تی: به محض پاک کردن اموجی ها در هیچ کدام از نرم افزارها و سرویس های ارتباطی تان آن ها را مشاهده نخواهید کرد.

برای انجام این کار لازم است که با کمک یک دستور پکیج fonts-noto-color-emoji را از سیستم خود حذف کنید.

برای انجام این کار، لازم است که پنجره ترمینال را باز کنید. برای ای کار روی Activities که در سمت چپ و بالا قرار دارد کلیک کنید و در پنجره جستجو عبارت terminal را بنویسید.

همانطور که در تصویر زیر، شورت کات ترمینال را مشاهده می کنید می توانید روی این میانبر کلیک کنید تا وارد ترمینال شوید.

خب در محل قرار دادن دستور در ترمینال، عبارت زیر را بنویسید

sudo apt remove fonts-noto-color-emoji

و بعد اینتر را بزنید تا پکیج مورد نظر حذف شود.

بعد از اینتر زدن از شما یوزر نیم و پسورد سیستم را می خواهد، این دو گزینه را وارد کنید و بعد دکمه y را بزنید تا به عنوان تایید عملیات ها، به سیستم دستور حذف شدن را بدهید.

بعد از انجام عملیات می توانید دکمه های ترکیبی Ctrl+. یا  Ctrl+; را بزنید تا لیست اموجی های سیاه و سفید مرسومی که در نسخه های قبلی بود را مشاهده کنید.

اگر فکر می کنید اموجی های رنگی برای تان دلنشین تر و لذت بخش تر است می توانید به راحتی دوباره مراحل یاد شده را طی کنید و به پنجره دستورات و ترمینال بروید و بعد با نوشتن یک دستور، پکیج را مجددا نصب کنید.

برای این منظور، پس از وارد شدن به ترمینال عبارت زیر را در محل دستور بنویسید

sudo apt install fonts-noto-color-emoji

و بعد اینتر را بزنید تا پکیج شروع به نصب شدن کند. بعد از این که نصب شد، و عملیات تمام شد به راحتی می توانید وضعیت را بررسی کنید و از اموجی های رنگی و درخشان لذت ببرید.

در این باره نظرات و تجربیات خود را بنویسید. این مطلب را می توانید روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

منبع

نوشته چطور اموجی های ابونتو را حذف کنیم؟ اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

گویا آی تی: ما در این لیست تمام کار هایی که می توان با Bash Shell جدید ویندوز ۱۰ انجام داد را برای راحتی کار شما آورده ایم.

شروع کار با لینوکس در ویندوز

شما می توانید محیط لینوکس و Bash Shell را در تمام ادیشن های ویندوز از جمله ویندوز ۱۰ نسخه هوم نصب کنید. با این حال باید حتما نسخه ۶۴ بیت را داشته باشید. شما تنها می بایست قابلیت Windows Subsystem for Linuxرا فعال کرده و سپس نسخه لینوکس مورد نظرتان نظیر Ubuntu را از ویندوز استور نصب کنید.

پس از آپدیت Fall Creators در اواخر ۲۰۱۷ دیگر نیازی نیست حالت Developer را در ویندوز فعال کنید و این قابلیت دیگر بتا نیست.

نصب نرم افزار لینوکس

راحت ترین راه برای نصب نرم افزار لینوکس در محیط اوبونتو (یا دبیان) از طریق فرمان apt-get (فرمان apt نیز می شود) است. این فرمان نرم افزار را از مخزن های نرم افزاری اوبونتو دانلود و نصب می کند. شما می توانید تنها با یک فرمان یک یا چندین نرم افزار را دانلود و نصب کنید.

از آن جایی که این کم و بیش یک محیط کاربری کاملا اوبونتو است شما می توانید نرم افزار ها را به شیوه های دیگر نیز نصب کنید. شما می توانید نرم افزار را از سورس کد جمع آوری و نصب کنید، درست همانطور که در لینوکس این کار ممکن است.

اگر نسخه دیگری از لینوکس را نصب کرده اید از فرمان ها برای نصب نرم افزار ها در آن نسخه به خصوص استفاده کنیدو به عنوان مثال openSUSE از فرمان zypper استفاده می کند.

اجرای چندین نسخه لینوکس

آپدیت پاییزه Creators پشتیبانی چندین نسخه از لینوکس را نیز برای ویندوز فعال کرده است در حالی که پیش تر تنها اوبونتو برای آن موجود بود. فعل الحال شما می توانید اوبونتو، openSUSE Leap، SUSE Linux Enterprise Server، Debian GNU/Linux و یا Kali Linux را نصب کنید. Fedora نیز در راه است و احتما در آینده شاهد نسخه های بیشتری از لینوکس نیز خواهیم بود.

شما می توانید چندین نسخه از لینوکس را نصبک کرده و چندین نسخه را در آن واحد اجرا نیز کنید.

اگر نمی دانید کدام نسخه را نصب کنید ما اوبونتو را پیشنهاد می کنیم. اما اگر یک نسخه به خصوص از لینکوس را می خواهید شاید به این دلیل که می خواهید نرم افزاری را تست کنید که بر روی سروری که بر روی SUSE Linux Enterprise Server یا Debian سوار است اجرا می شود و یا اینکه به ابزار های آزمایش امنیت در Kali linux نیاز دارید، آن ها نیز در فروشگاه در موجود هستند.

دسترسی به فایل های ویندوزی در Bash و فایل های Bash در ویندوز

فایل های لینوکسی و ویندوزی در حالت عادی از هم جدا شده اند اما یک راهی برای دسترسی به فایل های لینوکسی در ویندوز و برعکس وجود دارد.

نسخه های لینوکسی که شما نصب می کنید یک فولدر مخفی ایجاد می کنند که تمام فایل های مورد استفاده در آن لینوکس در آن جا ذخیره می شوند. می توان به این فولدر از ویندوز دسترسی داشت و بک آپ گیری و مشاهده این فایل ها با ابزار های ویندوز انجام داد اما مایکروسافت هشدار می دهد که شما نبایست این فایل های لینوکسی را با ابزار های ویندوز دست کاری کنید و یا فایل های جدیدی در آن جا ایجاد کنید.

وقتی که در محیط لینوکس قرار دارید می توانید در فولدر /mnt/ folder به درایو های ویندوز دسترسی پیدا کنید. به عنوان مثال، درایو C: شما در  /mnt/c و درایور D: شما در /mnt/d قرار دارد. اگر می خواهید با این فایل ها در محیط لینوکس و ویندوز کار کنید آن ها را در جایی از سیستم فایلی ویندوز قرار دهید و از طریق فولدر /mnt/ به آن ها دسترسی پیدا کنید.

ماونت کردن درایو های Removeable و Network Locations

Windows Subsystem برای لینوکس به طور خودکار درایو های اینترنال را تحت فولدر /mnt/ سوار می کند اما این کار را به طور خودکار برای درایو های Removeable نظیر USB درایو ها و درایو های نوری (سی دی و …) انجام نمی دهد. همچنین نتورک درایو هایی را که ممکن است بر روی PC شما مپ شده باشند را نیز به طور خودکار سوار نمی کند.

با این حال، شما می توانید این ها را به طور دستی سوار کنید و با استفاده از یک فرمان سوار سازی مخصوص که از فایل سیستم drvfs استفاده می کند در محیط لینوکس به آن ها دسترسی داشته باشید.

سوییچ به Zsh (یا یک Shell دیگر)  به جای Bash

در حالی که در اصل مایکروسافت این قابلیت را یک محیط “Bash Shell” معرفی کرد اما در واقع این یک قابلیت مطابقت بستری برای اجرای نرم افزار های لینوکس در ویندوز است. این بدین معنیست که در صورت تمایل می توانید Shell های دیگری را به جای Bash اجرا کنید.

به عنوان مثال می توانید از Zsh Shell به جای Bash استفاده کنید. شما حتی می توانید Bash Shell استاندارد را نیز وادار کنید که وقتی یک Shell لینوکس را در منوی استارت باز می کنید به طور خودکار به Zsh سوییچ کند.

استفاده از اسکریپت های Bash در ویندوز

به لطف این محیط این امر ممکن شده است که بتوان یک اسکریپت Bash Shell را در ویندوز نوشت و آن را اجرا کرد. اسکریپت Bash شما می تواند به فایل های ویندوزی شما در فولدر /mnt/ دسترسی پیدا کند و از این رو شما می توانید از فرمان های لینوکس و اسکریپ های آن در فایل های ویندوزی معمولی استفاده کنید. همچنین شما می توانید فرمان های ویندوزی را در درون اسکریپت Bash اجرا کنید.

شما می توانید فرمان های Bash  را در Batch script و یا PowerShell script به کار گیرید که بسیار کاربردیست.

اجرای فرمان های لینوکس از خارج از Linux Shell

اگر می خواهید سریعا یک برنامه را اجرا کنید، یک فرمان و یا اسکریپت را اجرا کنید شما حتی نیازی نیست که محیط Bash را بالا بیاورید. می توانید از فرمان bash –c یا wsl برای اجرای یک فرمان Linux از خارج از محیط Linux shell  استفاده کنید. محیط لینوکس به سادگی این فرمان را اجرا کرده و سپس خارج می شود. اگر شما این فرمان را از cmd یا Powershell اجرا کنید فرمان خروجی را به کنسول های cmd یا Powershell ارسال می کند.

می توان کار های زیادی با bash –c و wsl انجام داد. می توان با آن ها برای برنامه های لینوکس شورتکات ایجاد کرد و آن ها را با batch یا اسکریپت های Powershell یکپارچه کرد و یا اینکه آن ها را به هر طریقی که دیگر برنامه های ویندوز را اجرا می کنید اجرا کرد.

اجرای برنامه های ویندوز از Bash

پس از آپدیت creators  (که در بهار ۲۰۱۷ ارائه شد) شما می توانید از محیط لینوکس برنامه های ویندوز را اجرا کنید. این بدین معنیست شما می توانید فرمان های ویندوز و لینوکس را در اسکریپت Bash با هم ادغام کنید و یا اینکه تنها فرمان های ویندوز را از Bash  استاندارد و یا Zsh Shell که در حال استفاده از آن هستید اجرا کنید.

برای اجرای برنامه ویندوز مسیر یک فایل .exe را وارد کرده و کلید اینتر را بزنید. شما برنامه های ویندوزی نصب شده را در فولدر /mnt/c در محیط Bash پیدا خواهید کرد. به یاد داشته باشید که فرمان به کلمات بزرگ و کوچک حساس است و از این رو مثلا Example.exe با example.exe در محیط لینوکس فرق می کند.

اجرای برنامه های گرافیکی دسکتاپی لینوکس

مایکروسافت به طور رسمی از نرم افزار های گرافیکی لینوکس در ویندوز پشتیبانی نمی کند. Windows Subsystem for Linux برای اجرای برنامه های فرمانی که توسعه دهندگان به آن ها نیاز دارند ایجاد شده است. اما در واقع می توان برنامه های گرافیکی لینوکس را با استفاه از این قابلیت در ویندوز اجرا کرد.

البته این کار به صورت پیش فرض میسر نیست. شما باید یم X Server نصب کرده و متغیر های Display را نصب کنید و سپس اقدام به اجرای برنامه های گرافیکی لینوکس بر روی ویندوز اقدام کنید. هرچه برنامه ساده تر باشد امکان کار کردن آن بالاتر خواهد بود. هرچه برنامه پیچیده تر باشد احتمال اینکه کاری را بخواهد که هنوز Windows Subsystem for Linux قادر به پشتیبانی آن نیست بیشتر خواهد بود. شما باید امتحان کنید و امیدوار باشید تا خودتان بفهمید.

انتخاب محیط لینوکس پیش فرض

اگر چندین نسخه از لینوکس را نصب دارید می توانید برای خودتان یک پیش فرض انتخاب کنید. این نسخه همانیست که وقتی نسخه لینوکس را به وسیله فرمان bash یا wsl اجرا می کنید بالا می آید و یا وقتی که از فرمان های  bash –c و یا wsl برای اجرای فرمان لینوکس در ویندوز استفاده می کنید.

حتی اگر چندین نسخه از لینوکس را نصب داشته باشید باز هم می توانید مستقیما آن ها را با اجرای یک فرمان نظیر Ubuntu یا opensuse -42 اجرا کنید. فرمان دقیقی که برای هر یک از نسخه های لینوکس به آن نیاز دارید در صفحه دانلود نسخه های لینوکس در فروشگاه مایکروسافت موجود است.

اجرای سریع Bash از File Explorer

نیازی نیست که حتما Linux Shell را از روی آیکون شورتکات آن اجرا کنید. می توانید سریعا آن را با تایپ کردن “bash” در آدرس بار و فشردن کلید اینتر در درون File Explorer اجرا کنید. Bash Shell نسخه پیش فرض لینوکس شما بالا می آید و مسیر فعال فعلی همانی خواهد بود که شما در File Explorer باز کرده بودید.

تغییر دادن اکانت کاربری UNIX

وقتی که برای اولین بار Bash  را راه اندازی می کنید یک پیغام برایتان می آید که می بایست یک اکانت کاربری UNIX بسازید و برای آن رمز عبور تعیین کنید. هر دفعه که Bash را باز می کنید به طور خودکار وارد این اکانت می شوید. اگر می خواهید اکانت Unix  را تغییر دهید و یا اینکه از اکانت روت تان به عنوان اکانت پیش فرض در Shell استفاده کنید یک فرمان مخفی برای این کار وجود دارد.

حذف و نصب دوباره یک محیط لینوکس

پس از اینکه برخی برنامه ها را نصب کردید و یا برخی تنظیمات را تغییر دادید ممکن است بخواهید که اوبونتو را دوباره نصب کنید و یا نسخه دیگری از لینوکس را نصب کرده و یک محیط لینوکس کاملا جدید را تجربه کنید. این کار یپش تر کمی پیچیده بود اما حالا می توانید به سادگی یک نسخه لینوکس را درست مانند دیگر اپلیکیشن ها حذف کنید و سپس آن را به راحتی از فروشگاه دوباره نصب کنید.

برای اینکه بدون دانلود دوباره نسخه لینوکس بتوانید یک سیستم جدید داشته باشید می توانید فرمان نسخه را به همراه گزینه “clean” از cmd و یا PowerShell اجرا کنید. به عنوان مثال برای اینکه بدون دانلود دوباره بتوانید اوبونتو را ریست کنید ubuntu clean را اجرا کنید.

اگر همچنان یک نسخه قدیمی تر لینوکس را نصب دارید می توایند آن را با فرمان lyxrun حذف کنید.

بروز رسانی محیط اوبونتو

پس از آپدیت پاییزه Creators ویندوز ۱۰، شما حالا می بایست حتما Ubuntu  و دیگر محیط های لینوکس از فروشگاه ویندوز نصب کنید. وقتی این کار را انجام دهید آن ها به طور خودکار و بی نیاز از هرگونه فرمانی به آخرین نسخه آپدیت می شوند.

با این جال اگر شما بر روی نسخه قدیمی تر ویندوز یک محیط Bash  ایجاد کردید می بایست نسخه قدیمی تر از Ubuntu را نصب کرده باشید.  می توانید تنها استور را باز کنید و آخرین نسخه اوبونتو را از ویندوز استور دانلود کنید.

https://www.howtogeek.com/265900/everything-you-can-do-with-windows-10s-new-bash-shell/

نوشته تمام آن چه می توانید با Bash Shell جدید ویندوز ۱۰ انجام دهید اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

نکته: Snappy Core از سایر دستگاه‌های خط تولید Pi مثل Orange Pi، Intel Joule و غیره هم پشتیبانی می‌کند.

اوبونتو Core چیست؟

اوبونتو Core نسخه‌ی ساده شده‌ی اوبونتو است که فاقد مبنای دبیانی این توزیع (apt/apt-get) می‌باشد. این نسخه از اوبونتو برای دستگاه‌های حوزه‌ی اینترنت چیزها، کامپیوترهای ابری و دستگاه‌های کوچکی نظیر رزبری پای ایده‌آل است.

با توجه به این که اوبونتو Core نسخه‌ی ساده‌تر اوبونتو است خیلی سبک‌تر اجرا می‌شود و نیازمند منابع کمتری می‌باشد. همه‌ی بسته‌ها و برنامه‌های این سیستم از طرف Snaps تامین می‌شود. این سبک از تامین بسته‌ها باعث شده دریافت جدیدترین نرم‌افزارها بر روی اوبونتو Core خیلی ساده باشد.

راه‌اندازی

ایجاد اکانت

برای استفاده از اوبونتو Core به یک اکانت SSO نیاز دارید. پس به این صفحه بروید و ثبت نام کنید. اگر با اکانت خودتان وارد اوبونتو Snappy Core شوید، رزبری پای و اکانت شما به هم وصل می‌شود.

ایمپورت کردن کلید SSH

بعد از ایجاد اکانت با اوبونتو، قدم بعدی ایمپورت کردن کلید SSH است. با این کار زمانی که وارد اوبونتو Core شوید، SSH به درستی کار می‌کند. اگر از قبل یک کلید عمومی SSH دارید (کلیدی که در مسیر ~/.ssh قرار داشته و پسوند .pub دارد) محتویات آن را در این صفحه پیست کنید.

در غیر این صورت باید کلید SSH مربوطه را بسازید.

ایجاد رسانه‌ی نصب

بعد از این که کلید عمومی SSH را ایمپورت کردید، قدم بعدی این است که رسانه‌ی نصب را بسازید. پس جدیدترین نسخه‌ی اوبونتو Core برای رزبری پای ۲ و ۳ را دانلود کنید. سپس یک کارت Micro SD به کامپیوتر خود وصل نمایید و بعد رسانه‌ی نصب را با Etcher رایت کنید.

اولین بوت

حالا رسانه‌ی نصب را به همراه یک کابل HDMI و یک کیبورد به رزبری پای وصل کنید. با روشن شدن دستگاه یک صفحه‌ی دریافت فرمان مشاهده می‌کنید. این صفحه نشان می‌دهد که رزبری پای آماده‌ی دریافت پیکربندی‌های لازم است. برای شروع فرآیند پیکربندی اوبونتو Core کلید اینتر را فشار دهید.

اکنون Start را انتخاب نمایید. در صفحه‌ی اول، باید اتصال شبکه‌ی رزبری پای را تنظیم کنید. اوبونتو Core از هر دو نوع اتصال اترنت و بیسیم پشتیبانی می‌کند. اگر می‌خواهید از Wi-Fi استفاده کنید، گزینه‌ی wlan0 را انتخاب نمایید.

پیکربندی

نکته: اگر کاربر رزبری پای ۲ هستید و می‌خواهید از اتصال وای فای استفاده کنید، باید یک دانگل وایرلس USB بگیرید.

در طول فرآیند پیکربندی، اگر از IPv4 استفاده می‌کنید، مطمئن شوید که گزینه‌ی DHCPv4 را انتخاب کرده باشید. این گزینه به طور خودکار یک آدرس IP به دستگاه شما اختصاص می‌دهد. اگر از IPv6 استفاده می‌کنید، باید گزینه‌ی DHCPv6 را انتخاب نمایید.

بعد از این که پیکربندی شبکه را تمام کردید، اوبونتو Core از کاربر یک آدرس ایمیل می‌خواهد. به خاطر داشته باشید که این آدرس باید همان آدرسی باشد که پیش‌تر برای ساخت اکانت اوبونتو از آن استفاده کردید. در نهایت گزینه‌ی Done را انتخاب کنید.

در هنگام ورود اوبونتو Core به کاربر می‌گوید که دستگاه با آدرس ایمیلی که کاربر وارد کرده ثبت شده و از حالا کاربر می‌تواند از طریق SSH به آن وصل شود.

دستور SSH که بر روی صفحه ظاهر می‌شود را کپی کرده و آن را درون یک کامپیوتر لینوکسی وارد کنید. به یاد داشته باشید که برای وارد شدن با این روش به همان کلید SSH که پیش‌تر تایید کردید نیاز است. مطمئن شوید که کلیدی که به اکانت اوبونتوی خود اضافه کردید در هر کامپیوتری که قصد دارید با استفاده از آن وارد دستگاه شوید وجود داشته باشد. اسم فایل کلید چیزی شبیه ~/.ssh/id_rsa.pub است.

استفاده از اوبونتو Core

بعد از راه‌انداری اولیه، اوبونتو Core یک صفحه‌ی ترمینال-شکل خالی بارگذاری می‌کند. حالا برای استفاده از سیستم یا با استفاده از SSH، یعنی به صورت از راه دور وارد رزبری پای شوید، یا به طور مستقیم به آن وصل شوید.

برای وارد شدن، حروف X و Y دستور زیر را با اطلاعات SSH خودتان که در حین فرآیند راه‌اندازی اولیه بر روی صفحه ظاهر شده بود جایگزین کنید:

ssh x@y

به خاطر داشته باشید که اوبونتو Core از apt استفاده نمی‌کند. پس برای نصب نرم‌افزار به بسته‌های Snap نیاز دارید.

یعنی اگر می‌خواهید رزبری پای خود را به یک سرور NextCloud تبدیل کنید، از دستور زیر استفاده نمایید:

sudo snap install nextcloud

یا اگر می‌خواهید از Docker استفاده کنید این فرمان را بنویسید:

sudo snap install docker

Snap نسخه‌های مخصوص سرور زیادی دارد که با استفاده از آن‌ها به راحتی می‌توانید بر روی رزبری پای یک سرور لینوکس ارزان بالا بیاورید.

نکته: لطفاً توجه کنید که اوبونتو Core به درد پردازش‌های معمولی نمی‌خورد، پس اگر می‌خواهید یک میزکار معمولی اوبونتو داشته باشید، بهتر است از نسخه‌ی رزبری پای اوبونتو Mate استفاده کنید. این توزیع علی‌رغم حال و هوای همیشگی اوبونتو از معماری ARM استفاده می‌کند.

منبع ۱ | منبع ۲

نوشته چگونه روی Raspberry Pi اوبونتو Core نصب کنیم؟ اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

 پیش‌نیازها

گویا آی تی: قبل از این که دروپال را بر روی سرور اوبونتو سوار کنید، بهتر است سیستم خود را آپدیت نمایید. با این کار می‌توانید مطمئن باشید که همه‌ی نرم‌افزارها به‌روز شده‌اند. پس از دستورات زیر استفاده کنید:

sudo apt update

sudo apt upgrade -y

علاوه بر این باید چند ابزار دیگر را هم نصب کنید. مواردی که برای استفاده از نرم‌افزار مدیریت محتوای دروپال ضروری هستند با کمک دستور زیر نصب می‌شوند:

sudo apt-get install php
php-mysql php-gd php-curl php-ssh2

همچنین باید مطمئن شوید که از قبل مجموعه‌ی LAMP را هم داشته باشید. در غیر این صورت با استفاده از دستورات زیر پکیج مربوطه را نصب کنید:

sudo apt install lamp-server^

در حین نصب LAMP از شما خواسته می‌شود تا برای MySQL یک گذرواژه‌ی ریشه انتخاب کنید. بهتر است یک عبارت امن را برگزینید تا امنیت‌تان به خطر نیفتد. به علاوه، مطمئن شوید که این گذرواژه با گذرواژه‌ی کاربر ریشه‌ی سرور فرق داشته باشد. انتخاب عبارتی یکسان برای گذرواژه‌ی کاربر ریشه‌ی لینوکس و SQL کار خطرناکی است و می‌تواند عواقب ناخوشایندی داشته باشد.

بعد از نصب همه‌ی این‌ها وقت آن رسیده تا آپاچی (Apache) را به صورت دستی اجرا کنید، پس دستور زیر را بزنید:

sudo service apache2 start

نصب دروپال

بعد از این که پیش‌نیازها با موفقیت نصب شد و همه چیز آماده بود، گام بعدی دانلود جدیدترین نسخه‌ی دروپال است. پس به وبسایت drupal.org بروید و نسخه‌ی tar.gz را دریافت کنید. برای این که راحت بتوانید این بسته را روی سرور دانلود نمایید، روی دکمه‌ی دانلود کلیک راست کنید، گزینه‌ی copy link location را بزنید و بعد آن را به ترمینال ببرید.

سپس با استفاده از wget آن را دانلود کنید. اگر از SSH استفاده نمی‌کنید، فایل tar.gz را دانلود کرده و با یک فلش به سرور منتقل نمایید. آنگاه دستور زیر را بزنید (اگر نسخه‌ی دروپال تغییر کرده، آن را به صورت دستی عوض کنید):

wget -P /tmp/ https://ftp.drupal.org/files/projects/drupal-8.4.4.tar.gz

دروپال دانلود می‌شود و حالا باید آن را در فهرست ریشه‌ی وب سرور خود نصب کنید. پس دستور زیر را بزنید:

tar xzvf
/tmp/drupal-8.4.4.tar.gz -C /var/www/html/ --strip-components=1

در این جا باید مجوزهای فهرست HTML را آپدیت کنید:

chown www-data:www-data -R/var/www/html/

chmod -R 755/var/www/html/

راه‌اندازی پایگاه داده‌ی دروپال

قبل از این که نرم‌افزار سرور به سرعت بارگذاری شود، دروپال به یک پایگاه داده نیاز دارد. برای ساخت یک پایگاه داده‌ی جدید از دستور زیر استفاده کنید و با کمک گذرواژه‌ای که کمی قبل‌تر انتخاب کردید وارد سیستم شوید.

mysql -u root -p

حالا که وارد شدید وقت آن رسیده که پایگاه داده را بسازید. پس دستور زیر را بزنید:

create database drupal;

سپس یک کاربر جدید بسازید تا نرم‌افزار دروپال بتواند از آن استفاده کند. مطمئن شوید که بخش securepassword را تغییر داده باشید.

نکته: گذرواژه‌ای که برای این بخش تعیین می‌کنید نباید با گذرواژه‌ی کاربر ریشه‌ی SQL یکی باشد.

به یاد داشته باشید که نام کاربری مورد استفاده‌ی دروپال drupalsite است.

grant all privileges on drupal.* todrupalsite@localhost identified by 'securepassword';

وقتی کار تمام شد، مجوزهای پایگاه داده‌ی SQL را بازنشانی کنید و خارج شوید.

flush privileges;

exit

پیکربندی دروپال

برای این که نرم‌افزار مدیریت محتوای دروپال به درستی شروع به کار کند ابتدا باید چند تغییر ساده را در سیستم اعمال کنید. اولین بخش این کار مربوط به وب سرور آپاچی است.

پس در وهله‌ی اول ماژول زیر را بازنویسی کنید تا امکان اعمال تغییرات برای دروپال فراهم شود.

sudo a2enmod rewrite

سپس برای استفاده کردن از پوشه‌ی sites-available یک فایل پیکربندی جدید بسازید.

sudo touch
/etc/apache2/sites-available/drupal.conf

یک پیوند سمبلیک بسازید و فایل پیکربندی جدید خود را با پوشه‌ی sites-available مرتبط کنید و آن را به پوشه‌ی sites-enabled وصل نمایید. با انجام این کار وب سرور آپاچی نرم‌افزار مدیریت محتوای دروپال را فعال می‌کند.

sudo ln -s/etc/apache2/sites-available/drupal.conf /etc/apache2/sites-enabled/drupal.conf

در آخر، با کمک ویرایشگر متنی nano تنظیمات خود را اعمال کنید.

sudo nano /etc/apache2/sites-available/drupal.conf

کدهای زیر را در فایل drupal.conf که با کمک دستور بالا باز کردید پیست نمایید.

<VirtualHost*:80>

ServerAdminadmin@domain.com

DocumentRoot/var/www/html/

ServerName domain.com

ServerAlias www.domain.com

<Directory /var/www/html/>

Options FollowSymLinks

AllowOverride All

Order allow,deny

allow from all

</Directory>

ErrorLog/var/log/apache2/domain.com-error_log

CustomLog/var/log/apache2/domain.com-access_log common

</VirtualHost>

با استفاده از کلیدهای ترکیبی Ctrl + O و بعد Ctrl + X فایل را ذخیره کنید و از ویرایشگر خارج شوید.

نهایتاً وب سرور آپاچی را مجدداً راه‌اندازی کنید تا تغییرات اعمال شود.

sudo service apache2restart

استفاده از دروپال

دروپال راه‌اندازی شده و آماده به کار است. گام بعدی این است که اسکریپت نصب آن را اجرا کنید. نرم‌افزار مربوطه مرحله به مرحله در ایجاد اکانت به شما کمک می‌کند و همه چیز به درستی اجرا می‌شود.

بعد از این که نصب و راه‌اندازی دروپال به طور کامل انجام شد، می‌توانید وبسایت جدید خود را بسازید.

منبع

نوشته چگونه روی سرور اوبونتو دروپال نصب کنیم؟ اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

گویا آی تی: در بیشتر اوقات ما توصیه می کنیم که از سیستم عامل های ۶۴ بیتی استفاده کنید چرا که هم عملکرد بهتری دارند و هم اینکه از امنیت بهتری برخوردارند. اما تنها زمانی شما از سیستم عامل ۳۲ بیتی استفاده می کنید که پردازنده ۳۲ بیتی باشد. البته گاهی مشکلات سخت افزاری نیز عامل این اتفاق هستند.

بسیاری از اوقات شما هنگام نصب سیستم عامل، با این پیام مواجه شده اید که آیا می خواهید نسخه ۳۲ یا ۶۴ بیتی را نصب کنید؟ در چنین شرایطی معمولا باید با توجه به عملکرد سیستم خود انتخاب داشته باشید.

در این مقاله به شما یاد می دهیم که نوع لینوکس خود را از لحاظ ۳۲ یا ۶۴ بیتی بودن تشخیص دهید.

پیشنهاد اول: از دستور lscpu در ترمینال استفاده کنید

برای بررسی اینکه آیا رایانه لینوکس شما دارای یک پردازنده ۳۲ بیتی یا ۶۴ بیتی است، همچنین برای دیدن اینکه چه نسخه ای از لینوکس نصب شده است، ترمینال خود را باز کنید، دستور زیر را در این اعلان تایپ کنید، سپس Enter را بزنید:

lscpu

با زدن این دستور العمل، صفحه ای مطابق عکس بالا پیش روی شما باز می شود که دو آپشن مشخص شده برایمان اهمیت دارد.

در قسمت Architecture:

اگر عبارت روبروی این گزینه x86_32 باشد به معنی ۳۲ بیتی بودن و اگر x86_64 باشد به معنی ۶۴ بیتی بودن سیستم عامل است.

در قسمت CPU op-mode(s):

در این جا می توانید مشاهده کنید که چه ورژنی از سیستم عامل روی کامپیوتر نصب شده است. اگر شما یک نسخه  ۶۴-bit ای استفاده کرده باشید، می توانید هر دو المان ۶۴ بیتی و ۳۲ بیتی را مشاهده کنید چرا که یک سیستم عامل ۶۴ بیتی قادر به اجرای هر دو مدل است.

اما اگر شما نسخه ۳۲ بیتی را نصب کرده باشید تنها قادر به اجرای ۳۲ بیتی خواهید بود.

پیشنهاد دوم: از رابط گرافیکی استفاده کنید

اگر روش اول را دوست ندارید و می خواهید سریع تر، با کمک رابط گرافیکی سیستم به اطلاعات لازم پی ببرید می توانید در سمت راست و بالای نمایشگر روی منوی System که به صورت چرخ دنده است کلیک کنید و از منوی باز شونده عبارت System Settings را انتخاب کنید تا تنظیمات لازم در اختیارتان قرار داده شود.

وقتی که System Settings را باز کردید با صفحه ای مطابق زیر روبرو می شوید که در ان باید روی گزینه Details کلیک کنید. این گزینه در بخش System قرار دارد و فلش به سمت آن است:

بعد از زدن این گزینه، پنجره ای باز می شود که معمولا در سمت چپ آن ۴ منو وجود دارد. از میان منو ها یا تب ها گزینه Overview را انتخاب کنید. در صفحه ای که باز می شود، اطلاعاتی وجود دارد که باید در آن به دنبال عبارت OS type باشید. در این بخش می توانید “۶۴-bit” یا “۳۲-bit” را مشاهده کنید.

دقت کنید که در این بخش و به کمک Details شما فقط می توانید نوع سیستم عامل خود را تشخیص دهید. در حقیقت با مشاهده این سیستم عامل، شما هنوز نمی دانید که آیا کامپیوتر شما می تواند نسخه ۶۴ بیتی را هم اجرا کند یا نه! در حقیقت با این روش فقط می توانید ورژن سیستم عامل را مشاهده کنید و خبری از اطلاعات لازم برای مشاهده معماری سیستم نیست. برای حل این موضوع تنها می توانید از روش اول استفاده کنید.

در این باره تجربیات و دیدگاه های خود را با ما در میان بگذارید و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

منبع

نوشته راهنمای تشخیص ۳۲ بیتی یا ۶۴ بیتی بودن لینوکس اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

گویا آی تی: در حقیقت userChrome.css  فایلی است که با دسترسی به آن و ایجاد تغییرات در آن می توانید المان ها و سبک های رابط کاربری را تغییر دهید. در ادامه به آموزش های لازم پیرامون این موضوع خواهیم پرداخت:

نکته: اینکه در نام این فایل از Chrome استفاده شده این بدین معنی نیست که ارتباطی به گوگل کروم داشته باشد بلکه به طور کلی به شاخصه مرورگر بر می گردد و هیچ ارتباطی میان Chrome و فایل مورد نظر ما نیست.

افرادی که از دانش کد نویسی سر در می آورند و با CSS آشنایی دارند به راحتی می توانند یک قالب مشخص برای خود ایجاد کنند و استایل مورد نظر را روی کوانتوم اعمال کنند اما اگر می خواهید به تازگی با این ویژگی کار کنید و یاد بگیرید که چگونه می توانید به طور اختصاصی userChrome.css را تغییر دهید منابعی در اختیار شما قرار می دهیم:

منابع کمکی برای ویرایش و تنظیمات userChrome.css

برای اینکه بتوانید فایل userChrome.css را با کمک آموزش های منابع آنلاین ویرایش کنید می توانید از توصیه ها و منابع زیر استفاده کنید:

Sample Tweaks from userChrome.org:

در این جا می توانید لیستی از ترفند های ساده و کوتاه userChrome.c را مشاهده کنید که در حقیقت نشان دهنده قدرت این فایل است.

Classic CSS Tweaks:

در این جا می توانید لیستی از توییک ها و ترفند هایی مشاهده کنید که مربوط به تم های قدیمی تر بوده که حالا در کوانتوم ارائه نشده اند.

userChrome Tweaks:

اگر به دنبال ترفند های جذابی هستید که با آن ظاهر کوانتوم و فایرفاکس را تغییر دهید می توانید این منبع را دنبال کنید.

FirefoxCSS on Reddit:

اینجا یک انجمن بزرگ در مورد استایل ظاهری فایرفاکس است که می توانید با تبادل نظرها میان کاربران آگاه به ویرایش این فایل و آشنا به CSS ترفند های خود را با آن ها مبادله کنید و فایرفاکس کوانتوم خود را ویرایش کنید.

Guide to Editing Your Context Menu:

با کمک ایده ها و ترفند هایی که در این منبع مشاهده می کنید می توانید منوی راست کلیک و کانتکست منو را تغییر دهید و المان های ان را ویرایش کنید.

البته توجه کنید که کوانتوم دارای تغییرات عمیقی در اینترفیس خود است و ممکن است پاره ای از ترفند های ارائه شده در سورس هایی که در بالا ذکر شد، روی این نسخه از مرورگر فایرفاکس اعمال نشود. بنابراین همه چیز را تست کنید.

چگونه فایل userChrome.css خود را ایجاد کنیم؟

به طور پیش فرض شما نمی توانید فایلی در سیستم خود با عنوان userChrome.css پیدا کنید بلکه دو روش وجود دارد که باید آن را ایجاد کنید و روی ظاهر کوانتوم اعمال کنید.

اولین شیوه این است که این فایل را در Firefox profile folder ایجاد کنید. برای اینکه Firefox profile folder را راه اندازی کنید، به مسیر  menu > Help > Troubleshooting Information در فایرفاکس خود بروید:

در قسمت راست، همانطور که در تصویر زیر مشاهده می کنید روی گزینه Open Folder کلیک کنید تا بتوانید آن را باز کنید. ( دقت کنید که در macOS یا Linux شما ممکن است این عبارت را به صورت “Show in Finder” یا “Open Directory” مشاهده کنید ).

نکته: این دستورالعمل ها که در این مقاله ارائه شده برای کاربران ویندوزی و به تناسب ویندوز ارائه شده اما با مطالعه آن به راحتی می توانید، برای سایر پلتفرم های یاد شده نیز استفاده کنید.

در داخل این فایل می بایست یک فولدر با عنوان chrome را مشاهده کنید. در صورتی که چنین چیزی نمی بینید به این معنی است که ورژن جدید فایرفاکس آن را نساخته و کار ساخت آن با خود شماست.

برای ساختن chrome کافی است که روی قسمت راست صفحه، راست کلیک کنید و از میان گزینه ها مسیر New > Folder را دنبال کنید و نام آن را chrome قرار دهید. بعد از این کار اینتر را بزنید و آن را باز کنید.

در ادامه باید به ویندوز بگویید که افزونه هایش را به شما نشان دهد. البته اگر پیش از این این کار را انجام داده باشید نیاز به طی کردن این مرحله ندارید. لازم است بدانید که ویندوز برای سهل کردن امور و داشتن یک رابط کاربری ساده و برای جلوگیری از شلوغی این افزونه ها را به صورت پیش فرض پنهان می کند.

نکته: اگر شما از سیستم عامل های دیگر استفاده می کنید نیاز به طی کردن این مرحله نیست چرا که به راحتی می توانید فایل های یاد شده را مشاهده کنید.

اگر از ویندوز ۸ یا ۱۰ استفاده می کنید، می توانید به راحتی در نوار View، عبارت File name extensions را مشاهده و آن را تیک دار کنید. اما اگر از ویندوز ۷ استفاده می کنید باید به مسیر Organize > Folder  بروید. بعد از آن باید View را پیدا کنید و بعد عبارت Hide extensions for known file types را پیدا کنید و تیک کنار آن را بردارید.

در حال حاضر شما می توانید به سادگی، یک فایل userChrome.css ایجاد کنید که در حقیقت یک فایل متنی خالی است و به جای فرمت TXT دارای فرمت CSS است. برای انجام این کار در قسمت راست صفحه راست کلیک کنید و  New > Text Document را دنبال کنید. کافی است نام این فایل را userChrome.css بگذارید. توجه کنید که انتهای فایل به صورت .txt  نام گذاری نشود.

ویندوز در چنین حالتی ممکن است کمی با مشکل مواجه شود بنابراین اگر از شما سوالی پرسید گزینه Yes را بزنید و تمام.

در پلتفرم های دیگر نیز با همین نام یک فایل متنی خالی ایجاد کنید.

چگونه فایل userChrome.css را ادیت کنیم؟

برای اینکه بتوانید userChrome.css را ویرایش کنید و در داخل آن بنویسید نیاز به یک برنامه واژه پرداز دارید. بهترین پیشنهاد استفاده از Notepad است که در ویندوز همیشه حضور دارد اما اگر می خواهید پیشرفته تر کار کنید می توانید از ابزار آنلاین Notepad++ استفاده کنید.

برای ویرایش کردن روی ان را راست کلیک کنید و عبارت Edit را انتخاب کنید.

حالا می توانید ترفند های یاد شده را که در سورس های گفته شده به شما آدرس دهی کردیم در داخل این فایل قرار دهید و از وجود آن ها در کوانتوم در صورت پشتیبانی لذت ببرید.

دقت کنید که اگر می خواهید از بیش از یک مورد از ترفند ها استفاده کنید کافی است که آن ها را در خط های مجزا بنویسید و تداخلی در آن ها نباشد. 

در نهایت وقتی که عملیات نوشتن ترفند ها تمام شد، با کمک File > Save آن را ذخیره کنید. زمانی که شما قصد داید این فایل را به منظور ویرایش ظاهر فایرفاکس استفاده کنید باید تمامی پنجره های فایرفاکس را ببندید و بعد از نوشتن و ذخیره سازی، فایرفاکس را راه اندازی کنید و تغییرات را مشاهده کنید. شاید گاهی لازم باشد خود سیستم را ریستارت کنید! اما معمولا این گزینه کمتر رخ می دهد.

اگر فکر می کنید که بارها و بارها ممکن است بخواهید به این فایل مراجعه کنید می توانید یک میانبر برای آن روی دسکتاپ خود قرار دهید و از این طریق به آن وارد شوید.

فایل userContent.css

userContent.css  نیز فایل دیگری است که برای استایل بندی محتوا در کوانتوم و فایرفاکس مورد استفاده قرار می گیرد. برای استفاده از آن می توانید دقیقا همین فایل را مطابق آنچه که در بالا آموزش داده شد در کنار فایل userChrome.css ایجاد کنید و استایل های لازم و ترفند ها و توییک ها را در داخل آن قرار دهید و در نهایت آن را ذخیره کنید.

بدین صورت می توانید به طور کامل، رابط کاربری کوانتون را شخصی سازی کنید. توصیه اولیه ما به شما این است که پیش از هر گونه دستکاری سیستمی یا CSS ، ابتدا آموزش تنظیمات رابط کاربری مرورگر فایرفاکس کوانتوم را مطالعه کنید. در صورتی که ترفند مورد نظر شما به کمک ابزار ویرایش و شخصی سازی خود کوانتوم قابل دسترسی نیست از روش های ثانویه نظیر ویرایش سیستمی یا CSS استفاده کنید.

در این رابطه آیا شما تجربه ای خاص دارید که برای کاربران و خوانندگان گویا آی تی مفید باشد؟ در این صورت تجربه خود را در بخش نظرات بنویسید و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

منبع

نوشته آموزش شخصی سازی رابط کاربری فایرفاکس کوانتوم با userChrome.css اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

خود لینوکس در حقیقت فقط هسته‌ی این سیستم عامل است. میزکار گرافیکی، ابزارهای خط فرمان و دیگر بخش‌های سیستم پروژه‌های جداگانه‌ای هستند. توزیع‌های لینوکس نرم‌افزارهای منبع باز را از پروژه‌های مختلف گردآوری کرده و آن‌ها را در قالب یک سیستم عامل قابل نصب آماده می‌کنند.

امروزه استفاده از توزیع‌های لینوکس خیلی راحت شده است. کافی است توزیع مورد نظر خود را دانلود کرده و آن را با استفاده از ابزارهای موجود درون یک درایو USB یا دیسک نوری بوتیبل کنید. سپس کامپیوتر را ریستارت نموده و سیستم را از روی رسانه‌ی مورد نظر خود بوت کنید تا بتوانید از حالت زنده‌ی لینوکس استفاده نمایید. در حالت زنده، توزیع لینوکس بدون این که در سیستم شما تغییری ایجاد کند از روی دستگاه بوتیبل شده‌ی شما اجرا می‌شود. اگر تصمیم گرفتید که این توزیع را روی کامپیوتر خود نصب کنید، از طریق همان محیط زنده می‌توانید این کار را انجام دهید.

در کامپیوترهای جدید، شاید برای بوت کردن لینوکس لازم باشد تا بخش Secure Boot را غیرفعال کنید. بعضی از توزیع‌های لینوکس با وجود فعال بودن Secure Boot هم می‌توانند بوت شوند، ولی برخی دیگر نمی‌توانند.

اوبونتو یک توزیع باکیفیت و با پشتیبانی قوی لینوکس است

می‌توان گفت اوبونتو تنها نامی است که با عبارت توزیع‌های دسکتاپ لینوکس عجین شده است. انتخاب این توزیع برای شروع کار بسیار عالی است، و حتی پس از حرفه‌ای‌تر شدن هم می‌توان آن را از توزیع‌های خوب این سیستم عامل به حساب آورد.

اوبونتو از جهات بسیاری کاربر-پسندانه است. این توزیع میزکاری ساده و نصابی بی‌دردسر دارد. نصاب این توزیع در فرآیند نصب با ارائه‌ی چند گزینه‌ی اختیاری امکان نصب پلاگین مرورگر فلش و کدک‌های گوناگون چندرسانه‌ای را فراهم می‌کند. یک ابزار دیگر به نام Additional Drivers هم وجود دارد که درایورهای منبع بسته را شناسایی و برای عملکرد بهتر سخت‌افزار نصب آن‌ها را برای شما ساده می‌کند. استفاده از این نرم‌افزار اضافی بر روی سایر توزیع‌های لینوکس به این سادگی نیست.

محبوبیت اوبونتو باعث شده کاربران زیادی در سراسر اینترنت آماده‌ی کمک به شما باشند. اگر به مشکلی برخوردید یا سوالی داشتید، به راحتی می‌توانید در اینترنت جستجو کرده و سوال یا مشکل خود را همراه با راه‌حل آن پیدا کنید، چون افراد زیادی از اوبونتو استفاده می‌کنند.

این جامعه‌ی کاربری عظیم، به معنای در اختیار داشتن تعداد زیادی نرم‌افزار در مخازن نرم‌افزاری استاندارد اوبونتو و مخازن نرم‌افزاری شخص-ثالث که به PPA-ها مشهور است می‌باشد. تولیدکنندگان نرم‌افزارهای شخص-ثالث حتماً اوبونتو را در لیست سیستم عامل‌های تحت پشتیبانی خود قرار می‌دهند. مثلاً در صفحه‌ی دانلود شرکت Valve گفته شده که «اوبونتو توزیع لینوکسی محبوب ماست». اپلیکیشن‌هایی مثل گوگل کروم و اسکایپ هم به طور رسمی از اوبونتو پشتیبانی می‌کنند، در حالی که ممکن است روی توزیع‌های کوچک‌تر لینوکس از آن‌ها پشتیبانی نشود. اوبونتو دریافت جدیدترین درایورهای گرافیک‌های NVIDIA را هم ساده‌تر کرده، چیزی که شاید بر روی توزیع‌های دیگر چندان ساده نباشد.

اگر انتشار Long Term Support یا LTS را انتخاب کنید، می‌توانید از پشتیبانی بلند مدت نرم‌افزاری هم بهره‌مند شوید. انتشارهای LTS از زمان انتشار تا پنج سال پس از آن با به‌روز رسانی‌ّهای امنیتی پشتیبانی می‌شوند. اوبونتو هر دو سال یکبار یک نسخه‌ی LTS جدید منتشر می‌کند. این یعنی کافی است هر دو یا پنج سال یک بار توزیع خود را ارتقا دهید. همه‌ی توزیع‌های لینوکس از چنین پشتیبانی‌های طولانی مدتی بهره‌مند نیستند.

اوبونتو اخیراً با اعلام پایان پروژه‌ی موبایل، Convergence، یونیتی ۸ و میزکار میر (Mir) تصمیمات بحث برانگیزی گرفته است. اما خاتمه دادن به پروژه‌های مثل یونیتی ۸ و میر و حرکت به سمت فناوری‌های استانداردتر لینوکس مثل میزکار گنوم و نمایش سرور Wayland به این معناست که اوبونتو در حال یکنواخت‌تر شدن است، چرا که این توزیع هم از نوآوری دست برداشته و می‌خواهد مثل سایر نرم‌افزارهای جامعه‌ی منبع باز عمل کند.

اوبونتو طعم‌های (Flavors) گوناگونی دارد که در آن‌ها زیرساخت اصلی سیستم عامل خود را همراه با میزکارها و اپلیکیشن‌های مختلفی ارائه می‌کند. اگر می‌خواهید در کنار پشتیبانی فنی خوب و بازار نرم‌افزارهای گسترده، میزکارهای مختلف را امتحان کنید، می‌توانید از این طعم‌های مختلف استفاده نمایید. برای مثال، اگر کامپیوتر شما کمی قدیمی است، بهتر است از لوبونتو (Lubuntu) استفاده کنید. این توزیع از میزکار LXDE استفاده می‌کند که نسبت به میزکار غنی خود اوبونتو خیلی سبک‌تر است.

لینوکس مینت میزکار سنتی‌تری دارد

لینوکس مینت (Mint) هم محبوبیت بسیار زیادی دارد. نمی‌توان بدون نام بردن از لینوکس مینت توزیع اوبونتو را برای همه توصیه کرد. بخش‌هایی از مینت بر اساس اوبونتو شکل گرفته، اما این توزیع از میزکار Cinnamon یا MATE استفاده می‌کند. این‌ها میزکارهای سنتی‌تری هستند که مثل ویندوز یک نوار وظیفه و برای دسترسی به اپلیکیشن‌ها یک منوی بازشونده دارند. افراد زیادی هستند که ترجیح می‌دهند هیچ چیز جدیدی را تجربه نکنند، سینامون یا مینت برای چنین افرادی در دسترس است.

لینوکس مینت قبلاً تفاوت‌های بیشتری با اوبونتو داشت، مثلاً از کدک‌های متنوع‌تری برای فایل‌های رسانه‌ای استفاده می‌کرد. ولی اکنون اوبونتو نصب این کدک‌ها را ساده‌تر کرده، و مینت هم آن‌ها را به صورت جداگانه (اما با روشی یکسان) نصب می‌کند. از آن‌جایی که مینت بر پایه‌ی اوبونتو است، همچنان می‌توانید به پشتیبانی و اپلیکیشن‌های اوبونتو دسترسی داشته باشید.

فدورا، توزیعی برای حرکت بر لبه‌ی فناوری

توصیه به انتخاب اوبونتو یا مینت در دنیای لینوکس خیلی رایج است. نصب این توزیع‌ها برای شروع و یادگیری لینوکس بسیار مناسب می‌باشد. اما اگر به دنبال چیز متفاوت‌تری هستید، بهتر است از فدورا (Fedora) استفاده کنید.

فدورا تفاوت‌های فلسفی متعددی با اوبونتو، مینت و بسیاری از دیگر توزیع‌های لینوکسی دارد. برخلاف سایر توزیع‌ها، فدورا اهمیت بیشتری به استفاده از نرم‌افزارهای منبع باز می‌دهد. برای مثال، درایورهای منبع بسته به صورت پیشفرض جایی در این توزیع ندارند. اگر به آن‌ها نیاز دارید، باید خودتان دست به کار شده و دنبالشان بروید.

توسعه‌دهندگان فدورا به شکل مستقیم‌تری با پروژه‌های منبع باز مثل گنوم کار می‌کنند، و با هر تغییر کوچک در این پروژه‌ها آن‌ها را در اختیار کاربران خود قرار می‌دهند. این توزیع ترکیبی از جدیدترین و بهترین چیزهای جامعه‌ی لینوکس است.

ایمیج میزکار فدورا اکنون با نام Fedora Workstation شناخته می‌شود و در اختیار توسعه‌دهندگانی است که برای کارهای مختلف خود به ابزارها و قابلیت‌های توسعه‌دهندگی مختلف لینوکس نیاز دارند.

جامعه‌ی کاربری این توزیع لینوکسی اساس توزیع Red Hat Enterprise Linux را تشکیل می‌دهد که یک توزیع تجاری لینوکسی با پشتیبانی بلند مدت است که توسط شرکت Red Hat ارائه می‌شود. اما فدورا برعکس آن است. این توزیع تقریباً هر شش ماه نسخه‌های جدید خود را منتشر می‌کند، و هر انتشار تا تقریباً ۱۳ ماه با به‌روز رسانی‌های امنیتی پشتیبانی می‌شود. برای این که تحت پشتیبانی این توزیع قرار بگیرید، حداقل با هر انتشار ثانویه باید سیستم خود را ارتقا دهید. اگر به نسخه‌ی رایگان و کند-روتر رد هت نیاز دارید، می‌توانید از CentOS استفاده کنید. کد این توزیع مشابه RHEL است، ولی از برند و پشتیبانی تجاری آن بی‌بهره می‌باشد.

سایر توزیع‌های لینوکسی مناسب برای امتحان کردن

توزیع‌های لینوکسی دیگری هم برای امتحان کردن وجود دارد. هر توزیعی که در صفحه‌ی DistroWatch رتبه‌ی خوبی داشته باشد، توزیع قابل توجهی است که احتمالاً به دلایلی طرفداران زیادی دارد.

خیلی از توزیع‌های لنوکسی مثل Elementary OS توسط گروه‌های کوچک توسعه داده می‌شوند. Elementary OS به خاطر استفاده از میزکار Pantheon محیط تمیز و ساده‌ای دارد. این توزیع ظاهر خوبی داشته و تفاوت زیادی با سایر میزکارهای لینوکسی دارد، اما ممکن است به اندازه‌ی توزیع‌های پشتیبانی شده‌ی معروف آنچنان پایدار نباشد. وبسایت Elementary قبل از دانلود توزیع از شما مبلغی به عنوان کمک مالی می‌خواهد، اما اگر تمایلی به انجام این کمک ندارید می‌توانید مقدار ۰$ را وارد کنید.

دبیان (Debian) هم یکی از توزیع‌های فوق العاده‌ی لینوکس است که اساس اوبونتو و در نتیجه بسیاری از توزیع‌های دیگر را می‌سازد. اگر به دنبال یک محیط پایدار هستید، دبیان گزینه‌ی خوبی است، ولی اوبونتو به‌روزتر بوده و بیشتر متمرکز بر میزکار است.

لینوکس آرچ (Arch) شما را وادار می‌کند تا دستانتان را کثیف کنید. این توزیع برای کسانی که می‌خواهند ببینند همه چیز چگونه کار می‌کند گزینه‌ی بسیار خوبی است، زیرا شما باید همه چیز را خودتان پیکربندی کنید. ما توصیه می‌کنیم که آشنایی با لینوکس را با این توزیع شروع نکنید، اما بعد از این که ساز و کار توزیعی مثل اوبونتو دستتان آمد، آرچ برای یادگیریِ زیر و روی سیستم می‌تواند گزینه‌ی مناسبی باشد. فقط مطمئن شوید که در هنگام نصب توزیع مذکور آموزش نصب آن را به خوبی مطالعه کرده و دم دست داشته باشید.

تیلز (Tails) توزیع لینوکس زنده‌ای است که حریم خصوصی و امنیت را تا بیشترین حد ممکن برای شما به ارمغان می‌آورد. تیلز توسط ادوارد اسنودن، مخالفان سیاسی و خبرنگارانی که به بیشترین حد حفاظت نیاز داشتند مورد استفاده قرار گرفته است. این توزیع فعالیت‌ّهای شما را به طور خودکار از شبکه‌ی Tor عبور می‌دهد و ابزارهای امنیتی دیگری را هم برایتان فراهم می‌کند. با توجه به این که این توزیع به صورت زنده است، می‌توانید مطمئن باشید که بعد از خاموش کردن سیستم هیچ اطلاعاتی از شما باقی نمی‌ماند. این توزیع لینوکس توزیعی برای استفاده‌های عمومی نیست، اما اگر در لینوکس به دنبال توزیعی می‌گردید که در زمینه‌ی حریم خصوصی قوی باشد، تیلز در اختیار شماست.

نوشته آموزش و معرفی بهترین توزیع‌های لینوکس برای تازه‌کاران اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

پرینترهای اپسون، دارای سه دکمه روی نمای ظاهری بدنه هستند که غالب کارهای این پرینتر توسط این سه دکمه مدیریت و کنترل می شود. اما چیزی که صاحبین این پرینترها زیاد با آن مواجه می شوند، چراغ چشمک زن نارنجی روی دکمه ای است که علامت قطره روی آن قرار دارد. علامت قطره دقیقا به رنگ های پرینتر بر می گردد.

در چنین حالتی سیستم شما به راحتی می تواند برای شما پرینت بگیرد و با کیفیت مناسب، چاپ کند اما وقتی که قصد چاپ کردن دارید با یکی از صحنه های زیر رو برو می شوید:

در این مدل که پرینتر از ۴ رنگ استفاده می کند، در واقع به شما هشدار داده می شود که علت چشمک زدن چراغ این است که رنگ مشکی، کم شده و باید در صدد پر کردن کارتریج باشید. در چنین شرایطی شما هنوز پرینت های خود را با رنگ واقعی مشاهده می کنید اما به نمونه زیر دقت کنید:

در چنین حالتی شما با نمایش یک پالت خالی مواجه خواهید شد. این یعنی در این قسمت باید رنگی باشد که ظرفیت آن تمام شده و باید شارژ شود.

برای اینکه بتوانید کارتریج را پر کنید باید ابتدا مطمئن باشید که تانک ها مملو از رنگ هستند. در این صورت، می توانید طبق دستور العملی که گویا آی تی ارائه می دهد، پرینتر خود را شارژ کنید.

خواه شما از مک استفاده می کنید یا ویندوز، و یا لینوکس، نرم افزاری وجود دارد که به شما کمک می کند به راحتی دو کلیک، کارتریج خود را شارژ کنید.

WIC Reset Utility نام این نرم افزار است که برای سری اپسون، در تمام مدل ها، ایجاد شده تا بتوانید از طریق آن، پرینتر خود را ریست کنید.

برای نصب این نرم افزار از لینک های زیر کمک گرفته و متناسب با نوع سیستم خود این نرم افزار را دانلود و نصب نمایید:

WIC Reset Utility را برای ویندوز Download  کنید 
iWIC را برای مک او اس ۱۰٫۶ به بالا  Download  کنید.
WIC برای لینوکس را Download کنید.

این اپلیکیشن ها خوشبختانه وزن کمی دارند و می توانید در کمترین زمان ممکن آن ها را دانلود و نصب کنید.

بعد از اینکه فایل نصبی را دانلود کردید، آن را اجرا و نسبت به نصب اقدام کنید:

روی run کلیک کرده و پروسه نصب را تمام کنید و در نهایت اپلیکیشن را اجرا کنید:

در این قسمت شما گزینه های مختلفی را مشاهده می کنید اما شما قرار است   Waste Ink Counters خود را ریست کنید. در تصویر بالا دو تا گزینه مشاهده می کنید که با عنوان reset نمایش داده می شوند. در این حالت روی هر کدام یک کلیک کرده، و منتظر شارژ شدن کارتریج خود باشید.

به دو نکته دقت داشته باشید:

زمانی که می خواهید عملیات ریست را انجام دهید باید حتما تانک ها به میزان کافی جوهر داشته باشند.

وقتی که می خواهید از این امکان استفاده کنید باید پرینتر روشن باشد و کابل آن به سیستم شما وصل باشد. بسیاری از افراد با نادیده گرفتن این بخش ساده و پیش پا افتاده خودشان را به دردسر می اندازند.

بعد از این یک بار دیگر وضعیت جوهرهای خود را تست کنید. من از پرینتر اپسون l800 استفاده می کنم و بدین ترتیب، کمتر از ۱ ثانیه شاهد پر شدن مخازن جوهر بودم که به صورت زیر می باشد:

دقت کنید که چراغ چشمک زن پرینتر تا زمانی که جوهر از حد معمول کمتر شود، چشمک نمی زند، اما در پاره ای موارد علت چشمک زدن ها چیز دیگری است که نیاز به بررسی تخصصی تر دارد. بنابراین شما در اولین وهله از دیدن چراغ چشمک زن نسبت به شارژ اقدام کنید. البته با استفاده از برنامه خود پرینتر هم می توانید این کار را انجام دهید اما ابزاری که امروز معرفی کردیم، ابزاری ساده و کاربردی است که در کمترین زمان ممکن سیستم شما را ریست می کند.

دقت داشته باشید که می توانید سایر اطلاعات نظیر وضعیت پالت های رنگی و غیره را از طریق این برنامه تست کنید. مثلا اگر پرینتر آماده و عالی باشد، برای پالت های رنگی درصد امادگی را نمایش می دهد.

در این باره دیدگاه ها و نظریات خود را با مجله اینترنتی گویا آی تی در میان گذاشته و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

نوشته آموزش حل مشکل چشمک زدن چراغ کارتریج در پرینترهای اپسون اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

مصرف باتری در لینوکس در طول سالیان متمادی پیشرفت‌های قابل توجهی داشته است. هسته‌ی لینوکس بهتر شده و اگر از لپتاپ استفاده کنید، توزیع‌های لینوکسی به طور خودکار بهینه‌سازی‌های زیادی را اعمال می‌کنند. اما هنوز هم مجالی برای بهتر کردن عمر باتری وجود دارد.

نکات اساسی برای صرفه‌جویی در مصرف باتری

قبل از این که وارد پروسه‌ّهای پیچیده‌تر شوید، برای به حداکثر رساندن عمر باتری همان کارهایی را بکنید که در ویندوز یا مک هم انجام می‌دادید.

برای مثال، لپتاپ خود را طوری تنظیم کنید که در زمان‌هایی که از آن استفاده نمی‌کنید سیستم زودتر وارد حالت Suspend – یا به عبارت لینوکسی آن Sleep Mode – شود. می‌توانید این گزینه را در بخش تنظیمات میزکار لینوکس خود پیدا کنید. مثلاً در توزیع اوبونتو باید به بخش System Settings بروید و وارد قسمت Power شوید.

روشنایی صفحه هم می‌تواند تاثیر زیادی در عمر باتری داشته باشد. هر چه نور نمایشگر بیشتر باشد، عمر باتری کمتر می‌شود. اگر لپتاپتان دکمه‌ی میانبری برای انجام این کار دارد، آن را امتحان کنید. وگرنه می‌توانید گزینه‌ی آن را در تنظیمات میزکار لینوکس خود پیدا نمایید. این گزینه در اوبونتو در مسیر System Settings > Brightness & Lock قرار دارد.

علاوه بر این می‌توانید لینوکس را طوری تنظیم کنید که با غیرفعال شدن سیستم صفحه را زودتر خاموش کند. زمانی که نمایشگر دستگاه خاموش است، انرژی کمتری مصرف می‌شود. از اسکرین سیور استفاده نکنید، چون این برنامه‌ها باعث می‌شوند که کامپیوتر شما مدام روشن بماند و انرژی باتری هدر برود.

به علاوه در صورتی که به بخش‌های رادیویی دستگاه نیاز ندارید، آن‌ها را غیر فعال کنید. برای نمونه، اگر از بلوتوث استفاده نمی‌کنید، می‌توانید آن را خاموش کنید تا در مصرف باتری صرفه جویی شود. برای انجام این کار در اوبونتو باید به مسیر System Settings > Bluetooth رفته و این بخش را خاموش نمایید.

اگر در حال استفاده از Wi-Fi نیستید، با خاموش کردن آن می‌توانید عمر باتری را کمی افزایش دهید. برای انجام این کار در اوبونتو باید به مسیر System Settings > Network بروید و حالت Airplane Mode را فعال کنید تا کلیه‌ی ارتباطات رادیویی دستگاه خاموش شود.

به یاد داشته باشید که نحوه‌ی استفاده کردن از دستگاه هم اهمیت دارد. اجرای نرم‌افزارهای سنگین و بهره‌وری زیاد از منابع CPU باعث می‌شود تا لپتاپ از انرژی باتری بیشتر استفاده کند. از این رو به جای میزکار اصلی اوبونتو یعنی Unity می‌توانید به سراغ محیط‌های رومیزی سبک‌تر مثل LXDE که در این مورد Lubuntu نام دارد بروید.

نصب درایوهای گرافیکی مخصوص (در صورت نیاز)

اگر لپتاپ شما گرافیک مجتمع اینتل دارد، تبریک می‌گوییم. لازم نیست نگران مشکلات مربوط به مدیریت انرژی درایوهای گرافیکی باشید. گرافیک‌های اینتل سریع‌ترین گرافیک‌های موجود نیستند، ولی پشتیبانی از درایوهای منبع-باز در میان آن‌ها عالی است و به نوبه‌ی خود خوب کار می‌کنند.

اما اگر لپتاپ شما گرافیک NVIDIA یا AMD دارد، برای کاهش مصرف انرژی باید کمی دست به کار شوید. اگر هنوز برای نصب لینوکس در سیستم خود به مشکل برخورد می کنید مقاله مورد نظر را مطالعه کنید تا مشکلات خود را حل کنید در غیر اینصورت این ماجرا را دنبال کنید:

بدترین سناریو این است که لپتاپ با گرافیک NVIDIA Optimus یا گرافیک‌های قابل سوئیچ شدن AMD داشته باشید. این لپتاپ‌ها دو GPU مختلف دارند. برای مثال، لپتاپی که NVIDIA Optimus دارد، یک پردازنده‌ی گرافیکی قدرتمند و باتری-خوار NVIDIA و یک پردازنده‌ی گرافیکی ضعیف‌تر و باتری-پسندانه‌تر اینتل دارد. در ویندوز که از این قابلیت به خوبی پشتیبانی می‌شود، این لپتاپ طوری طراحی شده تا سیستم در شرایط عادی از گرافیک اینتل استفاده کند، و گرافیک NVIDIA فقط در هنگام بازی فعال شود.

اگر روی لپتاپی که گرافیک NVIDIA Optimus دارد، یک توزیع لینوکس نصب کنید، دستگاه به طور پیشفرض و در تمام اوقات از گرافیک NVIDIA استفاده می‌کند و باتری را می‌خورد. در این شرایط برای این که همه چیز درست کار کند، باید درایور لینوکس NVIDIA را نصب و Optimus را تنظیم کنید. برای انجام این کار در اوبونتو به دنبال بسته‌ی nvidia-prime بگردید. در بعضی از لپتاپ‌ها شاید بتوانید وارد BIOS یا UEFI شوید و GPU مجزای خود را غیر فعال نمایید تا لینوکس را مجبور کنید که فقط از گرافیک آنبرد استفاده کند.

حتی اگر GPU دوگانه و قابل سوئیچ کردن ندارید هم می‌توانید از درایورهای گرافیک NVIDIA یا AMD کمک بگیرید. این برنامه‌ها ممکن است دسترسی شما به ویژگی‌های مربوط به ذخیره‌ی انرژی که در درایورهای منبع-باز استاندارد موجود نیست را فراهم کنند.

بررسی نیاز باتری نسبت به تعویض

اگر هنوز هم با عمر باتری دستگاه خود مشکل دارید، شاید لازم است آن را تعویض کنید. همه‌ی باتری‌ها در طول زمان خراب می‌شوند و در نتیجه نسبت به قبل زمان کمتری را در اختیار شما می‌گذارند.

مثلاً در اوبونتو می‌توانید بخش Power Statistics را از Dash باز کنید. به قسمت Laptop battery بروید. در بخش Energy when full می‌توانید ببینید که در حال حاضر باتری شما حداکثر چقدر می‌تواند شارژ نگه دارد. در بخش Energy (design) می‌توانید ببینید که در طراحی باتری شما حداکثر میزان شارژ چه مقدار در نظر گرفته شده است.

مقدار Energy when full را بر Energy (design) تقسیم کرده، سپس آن را در ۱۰۰ ضرب کنید تا بر حسب درصد به یک عدد برسید. مثلاً بر اساس تصویر زیر ما چنین محاسباتی انجام دادیم:

(۴۴٫۸ / ۵۴٫۳) * ۱۰۰ = ۸۲٫۵%

یعنی باتری شما فعلاً فقط می‌تواند از ۸۲٫۵% از ظرفیت اصلی‌اش استفاده کنید. این مقدار خیلی بد نیست. میزان ۱۰۰% را فقط در لپتاپ‌های نو می‌توان مشاهده کرد. اما اگر این عدد به کمتر از ۵۰% رسیده باشد، بهره‌وری باتری دیگر چندان زیاد نیست و زمان تعویض آن فرا رسیده است.

اگر در توزیع لینوکس خود برنامه‌ی Power Statistics را ندارید، با استفاده از چند دستور در خط فرمان هم می‌توانید این اطلاعات را به دست آورید.

یک پنجره‌ی ترمینال باز کرده و دستورات زیر را اجرا کنید:

cat /sys/class/power_supply/BAT0/charge_full

cat /sys/class/power_supply/BAT0/charge_full_design

عدد اول را بر عدد دوم تقسیم و سپس آن را در ۱۰۰ ضرب کنید تا مقدار درصدی ظرفیت اصلی باتری به دست آید. برای مثال، محاسبات زیر بر اساس تصویر پایین به دست آمده است:

(۵۹۰۱۰۰۰ / ۷۱۵۰۰۰۰) * ۱۰۰ = ۸۲٫۵%

یعنی باتری در حال حاضر ۸۲٫۵% از ظرفیت کارخانه‌ای خود را در اختیار دارد.

روش‌های پیشرفته‌تر برای صرفه جویی در مصرف باتری

روش‌ها و ترفندهای زیادی برای بهبود عمر باتری وجود دارد، کما این که به برخی از آن‌ها اشاره کردیم، اما در اکثر این روش‌ها به رغم تلاش زیادی که کاربر می‌کند، راندمان مناسبی به دست نمی‌آید. ابزارهای زیادی وجود دارد که هدف آن‌ها بهبود عمر باتری است، ولی آن‌ها نسبت به مدل‌هایی که چند سال قبل وجود داشتند دیگر چندان مفید نیستند. توزیع‌های لینوکس در سال‌های اخیر پیکربندی‌های خوبی برای لپتاپ‌ها داشته‌اند.

ابزار منبع-باز اینتل به نام PowerTOP سیستم شما را آزمایش کرده و بررسی می‌کند که کدامیک از قابلیت‌های ذخیره‌ی انرژی در دستگاه شما فعال شده است. حتی چند توصیه هم برای کاهش مصرف انرژی سیستم به شما ارائه می‌دهد. منتهی این برنامه یک ابزار خط فرمان است، بنابراین باید آن را از آن‌جا اجرا کنید. این برنامه را معمولاً می‌توانید در مخازن نرم‌افزاری توزیع لینوکس خودتان پیدا نمایید.

برای نمونه، برای نصب و اجرای PowerTOP در اوبونتو، باید یک پنجره‌ی ترمنیال باز کرده و دستورات زیر را اجرا کنید:

sudo apt install powertop

sudo powertop –calibrate

اگر مشکلات شما جدی‌تر است و به زمان بیشتری نیاز دارید، می‌توانید TLP را نصب کنید. این ابزار طراحی شده تا بسته‌ای مشتمل بر ترفندهای مختلف برای افزایش عمر باتری باشد. TLP در مخازن نرم‌افزاری اوبونتو موجود است. آن را نصب و سیستم را ریستارت کنید. این برنامه به طور خودکار با راه‌اندازی سیستم اجرا شده و بهینه‌سازی‌های مختلفی را برای صرفه‌جویی در مصرف انرژی اعمال می‌کند.

برای مثال، TLP با شدت بیشتری دستگاه‌های USB را غیر فعال می‌کند، میزان کارکرد هارد دیسک شما را کاهش می‌دهد و فعالیت CPU را کنترل می‌نماید. اگر باتری شما در حال حاضر سالم و کامل است، استفاده از این ترفندها کاربرد چندانی برایتان ندارد، اما اگر می‌خواهید عمر باتری بیشتری داشته باشید، می‌توانید از این برنامه استفاده کنید.

مثلاً برای نصب TLP در اوبونتو باید دستور زیر را وارد نمایید:

sudo apt install tlp

سپس می‌توانید سیستم را ریستارت کنید تا TLP به طور خودکار با هر بار راه‌اندازی سیستم اجرا شود. اگر نمی‌خواهید همین الان سیستم را ریستارت کنید، می‌توانید برنامه را با وارد کردن دستور زیر اجرا کنید:

sudo tlp start

اگر باتری لپتاپ شما مشکلی ندارید بهتر است خودتان را درگیر TLP نکنید. ولی به عنوان آخرین گزینه، اگر می‌خواهید از همه‌ی این ترفندها بهره ببرید می‌توانید آن را فعال کنید. ابزارهای دیگری شبیه به TLP هم وجود دارد، اما نمی‌توان از همه‌ی آن‌ها در کنار هم استفاده کرد.

در این باره دیدگاه های خود را با گویا آی تی در میان بگذارید و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

نوشته چگونه عمر باتری لپتاپ‌های مبتنی بر لینوکس را به حداکثر برسانیم؟ اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

با نصب این سیستم عامل تغییرات جالب و جذابی را مشاهده خواهید کرد که مهمترین این تغییرات افزایش سرعت سیستم شماست و هم چنین احتمال آسیب پذیری سیستم با ورود بد افزار به حداقل می رسد و قدرت محاسباتی در سیستم عامل شما به شدت افزایش می یابد.

قبل از شروع و تجربه لذت در لینوکس گردی باید نسخه دلخواه لینوکس را که قصد نصب دارید انتخاب کرده که این گام مهمترین مرحله کار شماست.دلیل این اهمیت وجود تعداد نسخه های زیاد سیستم عامل لینوکس است که کاربر را دچار سردرگمی می کند.پس از انتخاب سیستم عامل مناسب فقط باید مراحل نصب لینوکس را تکمیل نمایید.

نحوه بوت کردن سیستم برای نصب لینوکس :

قبل از شروع راهنمای نصب به این نکته توجه کنید سیستم قدیمی که تمایل به نصب لینوکس را روی آن دارید سیستم مقصد نام گذاری می کنیم.

گام های زیر را به ترتیب اجرا کنید :

بارگزاری نسخه مورد علاقه از سیستم عامل لینوکس(توصیه می شود این گام ها را در رایانه ای غیر از سیستم مقصد صورت گیرد)

ساخت یک درایو راه اندازی

با استفاده از این درایو سیستم مقصد را بوت کنید و مراحل نصب را سپری کنید.

گام اول بسیار آسان است. سیستم لینوکس را از وب سایت mint یا Ubuntu یا هر سایت دلخواه دیگری که نسخه مورد علاقه لینوکس شما را دارد دانلود کنید.فایل دانلود شده باید در قالب یک فایل به حالت iso باشد و در هنگام بارگزاری دقت به نسخه ۳۲ بیتی و ۶۴ بیتی را داشته باشد.زیرا سازگاری ۳۲ بیتی به ۶۴ بیتی و بالعکس در سیستم عامل لینوکس امکان پذیر نیست.

گام دوم : ساخت درایو راه انداز است که باید برای این گام دقت و توجه بیشتری به خرج داد.بهترین و راحت ترین کار بهره گیری از یک حافظه فلش می باشد. مهمترین علت بهره گیری از فلش این است که سیستم مقصد روی فلش بوت نشود.توصیه می شود در مرحله نخست یک حافظه فلش برای این کار در نظر گرفته شود و مراحل را ادامه دهید ، اگر دچار مشکل شدید از سی دی یا دی وی دی برای ایجاد درایو راه اندازه بهره بگیرید.

میزان فضای مورد نیاز برای راه اندازی درایو بستگی به میزان حجم نسخه سیستم عامل لینوکس مورد نظر و دانلودی شما دارد.تازه ترین نسخه های مینت و ابونت به تریب حدود ۱٫۸ گیگ و ۱٫۵ گیگ نیاز به فضا دارد. پس تقریبا برای این کار ۲ گیگ بایت حافظه کافی است. حتما از خالی کردن حافظه فلش اطمینان پیدا کنید زیرا ممکن است در روند راه اندازی درایو اطلاعات دیگر فلش پاک شود.

ایجاد و ساخت راه انداز درایو :

بعد از دانلود نسخه مورد نظر که فایلiso   می باشد شما به یک ابزار نیاز دارید تا با آن حافظه usb  را تبدیل به درایو راه انداز کنید.

یکی از بهترین نرم افزارها برای این کار rufus  است که هم بدون هزینه است و هم ساده و آسان می باشد، نسخه قابل حمل را بارگزاری کنید تا نیازی به نصب کردن هم ضرورت نداشته باشد.

۱-ابتدا فلش مموری خود را به رایانه متصل کنید و برنامه rufus  را اجرا نمایید.

۲-قسمت device که در قسمت بالای صفحه قرار گرفته را مشاهده و سپس برسی کنید حالت حافظه فلش انتخاب شده باشد اگر غیر از حافظه فلش انتخاب شده بود می بایست آن را به حافظه فلش تغییر دهید.

۳-پایین قسمت Format Options  و در مقابل گزینه  Create a bootable disk using” که باید تیک خورده باشد،سپس روی آیکون دیسک کلیک کنید و به پوشه ای بروید که فایل ایزو در آن ذخیره شده،گزینه open  یا باز کردن را کلیک کنید.

۴-اگر مایل هستید می توانید اسم درایو را در زیر قسمت New volume label  به نام مورد علاقه تغییر دهید. این کار اجباری نیست. در گام آخر نیز می توانید استارت را انتخاب کنید. اندکی تامل کنید تا فلش مموری فرمت و فایل ایزو روی آن قرار بگیرد.

نحوه بوت کردن سیستم لینوکس با استفاده از درایو راه انداز:

حال موقع رفتن به سیستم عامل مقصد است.در نظر گرفتن شرایط حال سیستم و سیستم مقصد و ویروسی بودن یا نبودن آن ارزش چندانی ندارد و فقط باید سیستم را فلش مموری خود بوت نمایید.

به منظور این کار نخست باید صفحه تنظیمات bios  سیستم رفته و ترتیب بوت شدن سیستم عامل را تغییر دهید.در حالت اولیه پیش فرض بوت شدن با هارد دیسک است پس باید ان را به حافظه usb  یا همان فلش مموری تغییر دهید و به عنوان نخستین راه اندازی معرفی کنید. در تعدادی از سیستم عامل ها نیازی به بایوس نمی باشد که در این سیستم ها فقط باید دکمه راه اندازی انتخاب شود .

در صورتی که مستقیم به منوی بوت هدایت نشدید می توانید از تنظیمات بایوس،ترتیب بوت شدن را انتخاب نمایید.برای ورود به صفحه بایوس پس از روشن نمودن سیستم و دریافت صدای بوق می توانید از کلید های f12 ,f9, f2   یا دکمه دیلیت استفاده کنید و آن ها را فشار دهید.

هنگام ورود به بایوس منو مرتبط با بوت را جست و جو کنید و اطمینان حاصل کنید که “Flash Drive” یا “USB Drive” به عنوان نخستین گزینه برای راه اندازی سیستم انتخاب نمایید. پس از آن تنظیمات بایوس را ذخیره و از آن خارج شوید که معمولا با فشردن اف ۱۰ این کار را می شود انجام داد).

لینوکس را همزمان با ویندوز داشته باشیم ؟

سیستم عامل لینوکس بدون نیاز به نصب و مراحل آن و فقط از طریق بوت با یک فلش مموری امکان پذیر است برای همین بهترین روش برای آزمایش نسخه های متعدد لینوکس ست تا بتوانید بهترین نسخه را انتخاب و گلچین نمایید.

مهمترین اقدامی که باید در هنگام نصب سیستم عامل لینوکس را آن را باید فرا بگیرید این است که ایا می خواهید همزمان ویندوز را در کنار لینوکس داشته باشید یا خیر؟

در صورت نیاز به استفاده همزمان از دو سیستم عامل هنگام بارگزاری سیستم از شما می خواهد یکی از سیستم عامل ها را انتخاب نمایید. اگر فقط نیاز به استفاده از سیستم عامل لینوکس داشته باشید هارد دیسک شما به صورت کامل فرمت شده و لینوکس بر روی آن نصب می گردد. حالت اول یعنی استفاده همزمان از دو سیستم عامل معمولا هنگامی انتخاب می شود و فضای خالی مورد نیاز وجود داشته باشد.

در قسمت پایانی این مقاله می خواهیم دستور العمل های لینوکس را مرور کنیم که شاید در نسخه های مختلف این دستور ها با هم تفاوت داشته باشند.

حال مراحل نصب لینوکس mint  را مرور می کنیم :

الف : بوت کردن سیستم با استفاده از حافظه فلش که از قبل تعریف کرده اید.

ب : بر روی گزینه اینستال لینوکس کلیک کنید

ج : تنظیمات مختص به زبان، نرم افزارهای جانبی و غیره را انجام دهید و نحوه نصب لینوکس را انتخاب کنید.

در نهایت می توانید این سیستم عامل متفاوت را بدین گونه نصب کنید و از بودن با آن لذت ببرید. تجربه لینوکس می تواند زندگی کامپیوتری شما را تغییر دهد. اگر شما هم از کاربران لینوکس هستید می توانید از بخش نظرات همین مطلب در گویا آی تی این موضوع را مورد بررسی قرار داده و دیدگاه های خود را با ما در میان بگذارید. همچنین می توانید این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

نوشته آموزش نصب لینوکس به زبان ساده اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

همانطور که میدانید این سیستم عامل به صورت آزاد معرفی شده است و به هیچ شرکت خاصی هم وابسته نیست، و حتی متن باز است، و همیشه افراد ماجراجویی هستند که ویژگی های جدیدی را روی لینوکس اعمال می کنند و حتی مشکلات آن را بهبود می دهند.

شاید بهترین و جالب ترین کار با این سیستم عامل این باشد که، شما می توانید قبل از نصب لینوکس آن را بچشید؛ به این صورت، در عین اینکه سیستم عامل مک شما روی سیستم تان نصب است، می توانید سیستم عامل لینوکس را به وسیله فلش USB و یا بالا آمدن دوگانه، راه اندازی کنید و محیط آن را ببینید؛ حتی می توانید که روی آن نرم افزارهای مختلفی را نصب و اجرا کنید؛ به این قابلیت خوب لینوکس، که یک سیستم عامل کامل را برای شما نصب می کند، نصب زنده یا Live Installation گفته می شود.

همانطور که گفته شد لینوکس به شرکت خاصی وابسته نیست، پس هر دانشگاه، شرکت و فردی می تواند روی آن تغییرات خاصی را ایجاد کند و به عنوان یک نسخه در بازار وارد کند و تا الان هم نسخه های زیادی از لینوکس عرضه شده است؛ در این بین نسخه ubuntu (اوبونتو) به عنوان محبوب‌ترین نسخه معرفی شده است، که برای افرادی که اطلاعات چندانی با این سیستم عامل ندارند بسیار مناسب است. پس برای شروع با این نسخه کار کنید و با همه امکانات خوب و ضعیف آن آشنا شوید تا بتوانید خود را برای کار با دیگر نسخه ها آماده کنید؛ با ما در بررسی ویژگی‌های اوبونتو همراه باشید.

اولین ویژگی: می‌توانید سیستم عامل قدیمی خود را نگه دارید.

همان طور که بیان شد، شما می توانید برای نصب لینوکس، نسخه قدیمی سیستم عامل خود را هم نگه دارید و لازم نیست که ان را حذف کنید.

نسخه ابونتو را به راحتی می توانید از روی سایت‌های مختلف دانلود کنید  و با مراحل نصب آن هم به راحتی آشنا شوید، البته برای اینکه آن را  دانلود کنید باید یک دی وی دی یا یک فلش و یا هر وسیله ذخیره سازی دیگری که حداقل ۲ گیگابایت فضای آزاد داشته باشد، نیاز دارید، و بعد از ان مراحل انجام کار بسیار آسان است.

اگر شما از فلش یا  Dvdاستفاده کنید، می توانید سیستم عامل قبلی خود را هم حفظ کنید اما به اندازه کافی کارایی خوبی ندارد، و برای برخی عملیات‌های سیستمی با مشکل روبرو می شوید؛ بخاطر اینکه مثلا اگر از فلش استفاده کنید، باید برای سیستم مشخص کنید که ثبات ان فعال شده است.

دومین ویژگی: بالا آوردن و کار با آن بسیار آسان است.

اوایل عرضه شدن لینوکس، کاربران برای نصب نرم افزارها با مشکلات پیچیده ای روبه رو بودند و همه کدک های این سیستم عامل را هم نمی‌توانستند پیاده کنند؛ شاید فقط  نسخه‌های اولیه این سیستم عامل برای حرفه‌ای‌های کامپیوتر مشقتی نداشت؛ اما در نسخه های جدید ان، مثل ابونتو می بینیم که این مشکل بسیار خوب رفع شده و به راحتی با کمک ابونتو می توانید که کدک های محبتوتان را انتخاب کنید و آن ها را دانلود کنید؛ علاوه بر اینکه در این نسخه قابلیت دانلود صوتی و تصویری آن هم قرار داده شده است. در بعضی از نسخه های پیشرفته تر می بینیم که اگر سیستم تان به وایفای متصل باشد، به طور خودکار به شبکه متصل می شود و کدک ها را دانلود می‌کند.

البته شما اگر به تازگی از محیط سیستم عامل های ویندوزی و مک دست کشیده اید و به این محیط آمده باشید، شاید برای اوایل، کار با محیط برایتان سردرگمی پیش بیاورد که این یک امر طبیعی است؛ شما به‌راحتی می‌توانید برای اینکه همه جزئیات این نسخه را بفهمید، فقط چند دقیقه وقت تان را در وب سایت های راهنما صرف کنید و اطلاعات خوبی درباره نصب راه اندازی و..ان بدست بیاورید.

سومین ویژگی: همه امکانات سیستم عامل ها در لینوکس هست.

این نسخه، برای ۵۵ زبان دنیا عرضه شده است، و تمام اپلیکشین‌های دسکتاپ گنوم را پشتیبانی می‌کند و علاوه بر آن نرم افزارهای رایگانی را هم در خودش قرار داده است.

مثلا برای وب گردی، فایرفاکس، برای سرویس های ایمیل خود از نرم افزار تاندربرد استفاده کرده و برای بسته های نرم افزاری خود مثل واژه پرداز، تهیه پاورپوینتها و .. نرم افزار لایبرآفیس، و برای نسخه اوت لوک ویندوزی، نسخه Evolution تحت لینوکس را را تعبیه کرده است.

علاوه بر این نرم افزارهای رایگان، نرم افزارهای دیگری برای ویرایش تصویر مثل GIMP و یا Kodi برای مدیریت فایل های چند رسانه ای قرار داده است.

در کنار این‌ها می‌توان به نرم افزار های  معروف دیگری مثل Skipe، Plex ، Drop BOX، مدیا پلیر VLC، Google Chrome، اسلک، نرم افزار موسیقیایی اسپاتیفای، و برنامه های وبی مثل نسخه آنلاین مایکروسافت آفیس، و نسخه آنلاین Play Music گوگل را هم می توان نام برد.

اما اگر احیانا به یکی از نرم افزار های ویندوز نیاز داشتید که در لینوکس نبود، خیالتان راحت باشد چون که می توانید از نسخه‌های سازگاری که بین ویندوز و لینوکس وجود دارند استفاده کنید. در سایت Wine لیستی از نرم افزار های سازگار وجود دارند.

چهارمین ویژگی: بهترین امنیت با لینوکس.

اکثر کاربرانی که می‌خواهند از سیستم خود به عنوان دسکتاپ استفاده کنند، به سراغ گزینه‌هایی مثل ویندوز و.. می‌روند و افراد کمی هستند که در کامپیوتر شخصی و رومیزی خودشان، از لینوکس استفاده کنند؛ اما افرادی هم هستند که مهم ترین اولویت‌شان در استفاده از کامپیوترهای شخصی، امنیت و جامعیت آن باشد؛ زیرا هکرهایی هستند که در صدد آسیب زدن به شرکت ها و افراد باشند.

در بین تمام سیستم عامل ها، لینوکس به خاطر اینکه به افراد، موسسات و دانشگاه ها اجازه می دهد که کدهایش را توسعه بدهند، اصلاح کنند، تغییر دهند، همیشه به عنوان یک سیستم عامل امن شناخته شده است و از ابتدا لینوکس بر پایه اهداف امنیتی طرح ریزی شده بود.

اما این نرم افزار جامع و مطمئن، باز هم با آسیب‌هایی رو به رو هست و می‌تواند مثل تمام نرم افزار و سیستم عامل‌ها با مشکلاتی هم رو به رو شود، اما نرم افزارهای خرابکار کمی وجود دارند که بتوانند روی این سیستم عامل اجرا شود و البته لینوکس اکثر آن ها را تشخیص می دهد و اجازه اجرا به آن‌ها نمی دهد؛ پس همچنان لینوکس تنها انتخاب برای کسانی است که امنیت اولیت اول آنهاست.

بهتر است بدانید که لینوکس در بین رقبایش آمار هنگ کمتری دارد و خیلی کم پیش می‌آید که با وجود اجرای چند نرم افزار، از میزان کارایی‌اش کم‌تر شود و یا حتی قفل کند؛ شاید این مزیت، جایگاه لینوکس را از بین بقیه سیستم عامل ها با مقدار زیادی بالاتر ببرد.

پنجمین ویژگی: دوستان پشتیبانی در لینوکس با شما هستند.

شاید لینوکس تنها سیستم عامل وسوسه انگیز دنیا باشد، سیستم عاملی که همه امکاناتش را در عین امنیت، رایگان تامین در اختیارتان قرار می دهد، و حتی ویژگی متن بازی اش، آن را خواستنی تر می‌کند.

شما هر بار می توانید تغییرات جدید در نسخه های آن را مشاهده کنید و آن کدها را روی سیستم خود پیاده کنید تا با لینوکس در یک هیجان تمام نشدنی همراه باشید.

استفاده از لینوکس این خاصیت فوق تصور را دارد که همیشه افرادی از هر کجای دنیا هستند که بتوانند سیستم و نرم افزارهای شما را توسعه بدهند، و پشتیبانی کنند.

الان نرم افزارها و سیستم عامل هایی مشغول فعالیت هستند که بتوانند از ویژگی های خوب لینوکس از جمله توسعه نرم افزاری آن، استفاده کنند.

به نظر بهتراین است  که برای غرق شدن در نرم افزارهای توسعه یافته، از خود لینوکس شروع کنید.

برای امتحان کردن لینوکس، لازم نیست با ویندوز (یا Mac OS) خداحافظی کنید. اوبونتو می‌تواند بسیار آسان بر روی یک سیستم با بوت دوگانه یا حتی به طور مستقیم از روی یک فلش USB اجرا شود.

دیدگاه خود را در این باره با گویا آی تی در میان بگذارید و اگر از کاربران لینوکس هستید تجربیات ارزشمند خود را در باره این سیستم عامل در بخش نظرات بنویسید و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

نوشته ۵ دلیل کشف شده برای اعتیاد کاربران به سیستم عامل لینوکس اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

البته نسخه‌ی وبسایت گوگل درایو هم موجود است که از طریق هر مرورگر جدیدی کار می‌کند. گوگل به طور رسمی استفاده از نسخه‌ی وبسایت را در لینوکس توصیه کرده، ولی اگر می‌خواهید اپلیکیشن دسکتاپ داشته باشید، از یکی از روش‌های زیر استفاده کنید.

در اوبونتو ۱۶٫۰۴ LTS

پروژه‌ی گنوم پشتیبانی از گوگل درایو را در نسخه‌ی ۳٫۱۸ به محیط میزکار خود اضافه کرده است. اما میزکار یونیتی اوبونتو شامل Nautilus 3.14 است که بخشی از گنوم ۳٫۱۴ می‌باشد. این نسخه برای یکپارچه شدن گوگل درایو با اوبونتو ۱۶٫۰۴ LTS به کمی کار بیشتر نیاز دارد.

برای دریافت این قابلیت در اوبونتو، باید GNOME Control Center و بسته‌های GNOME Online Accounts را نصب نمایید. برای انجام این کار پنجره‌ی ترمینال را باز کرده و دستور زیر را وارد کنید:

sudo apt install gnome-control-center gnome-online-accounts

حالا رمزعبور خود را وارد کرده و برای نصب نرم‌افزار عبارت y را تایپ نموده و اینتر بزنید.

بعد از انجام این کار، Dash را باز کرده و GNOME Control Center را جستجو کنید. از میان نتایج، اپلیکیشن Settings را باز نمایید.

در پنجره‌ی GNOME Control Center بر روی گزینه‌ی Online Accounts کلیک کنید.

بر روی دکمه‌ی Add Account کلیک کرده، Google را انتخاب نموده و وارد حساب کاربری گوگل خود شوید. زمانی که از شما خواسته شد دسترسی به اکانت خود را به دسکتاپ GNOME بدهید. مطمئن شوید که گزینه‌ی Files در این بخش فعال باشد.

File Manager را باز کنید تا آدرس ایمیل اکانت گوگل خود را به عنوان گزینه‌ای در بخش Computer موجود در نوار کناری ببینید. برای مشاهده‌ی فایل‌های گوگل درایو بر روی آن کلیک کنید.

این فایل‌ها به صورت آفلاین در دسکتاپ شما سینک نمی‌شود. با این حال می‌توانید آن‌ها را مرور، باز یا ذخیره کنید. سیستم شما به طور خودکار نسخه‌ی تغییر یافته‌ی آن را آپلود می‌کند. هر فایلی که حذف یا اضافه کرده باشید، فوراً به درون حساب کاربری گوگل‌تان هم سینک می‌شود.

برای فعال سازی پیش نمایش‌های بند انگشتی، به مسیر Edit > Preferences > Preview رفته، بر روی Show Thumbnail کلیک کرده و Always را انتخاب نمایید.

در میزکار گنوم

در توزیع لینوکسی که از گنوم ۳٫۱۸ یا نسخه‌ای بالاتر استفاده می‌کند، می‌توانید این کار را بدون هیچ نرم‌افزار اضافه‌ای انجام دهید. کافی است GNOME Control Center (یا Settings) را باز کرده، بر روی Online Accounts کلیک نموده و حساب کاربری گوگل خود را اضافه کنید. این اکانت در اپلیکیشن File Manager ظاهر خواهد شد.

درست مثل اوبونتو، در این جا هم فایل‌ها در حقیقت درون دسکتاپ شما سینک نمی‌شود، در نتیجه نمی‌توانید یک نسخه‌ی کاملاً آفلاین از آن‌ها داشته باشید. این روش صرفاً راهی ساده برای مدیریت، باز کردن و اعمال تغییر بر روی فایل‌ها، بدون استفاده از مرورگر وب است. با این کار به سهولت می‌توانید فایل‌ها را باز و ویرایش کنید تا تغییرات به سرعت در حساب کاربری گوگل درایو شما آپلود شود.

overGrive: یک کلاینت گوگل درایو ۵ دلاری

قبلاً ابزار منبع باز و مبتنی بر خط فرمانی به نام Grive وجود داشت که رابط گرافیکی آن Grive Tools نام گرفته بود. اما Grive طرد شد و با توجه به تغییر API گوگل درایو دیگر قابل استفاده نیست.

توسعه دهندگان به جای به‌روز رسانی اپلیکیشن‌های منبع باز قدیمی، برنامه‌ی جدیدی به نام overGrive ساختند که ۵ دلار قیمت دارد. ولی امکان آزمایش رایگان ۱۴ روزه‌ی آن هم وجود دارد.

overGrive طراحی شده تا کلاینت گوگل درایو لینوکس باشد. این برنامه در قسمت نوتیفیکیشن قرار می‌گیرد و درست مثل ابزار گوگل درایو در ویندوز و مک، به طور خودکار نسخه‌های آفلاین فایل‌ها را سینک می‌کند. کافی است آن را برای توزیع لینوکسی خود دانلود کنید تا کار تمام شود.

InSync: یک کلاینت گوگل درایو ۳۰ دلاری

InSync یک اپلیکیشن تجاری واسط برای گوگل درایو است که بر روی لینوکس، ویندوز و مک اجرا می‌شود. این اپلیکیشن ۳۰ دلاری هم یک حالت رایگان آزمایشی ۱۵ روزه دارد. این برنامه چند ویژگی اضافه مثل پشتیبانی از چند اکانت گوگل دارد که حتی نسخه‌ی رسمی کلاینت گوگل درایو ویندوز و مک هم آن‌ها را ندارد.

عملکرد InSync و overGrive مشابه یکدیگر است، ولی InSync مدت بیشتری است که تولید شده و توسط شرکت معتبرتری ارائه شده است. هر دو گزینه حالت رایگان آزمایشی دارند، پس می‌توانید آن‌ها را امتحان کنید.

وقتی گزینه‌های دیگر مثل دراپ باکس وجود دارد که نرم‌افزار رسمی برای لینوکس دارند، ۳۰ دلار هزینه‌ی زیادی به حساب می‌آید. اما اگر واقعاً به چنین ابزاری نیاز داشته باشید، شاید صرف این مقدار پول ارزشش را داشته باشد.

drive: ابزاری مبتنی بر خط فرمان توسط یک توسعه دهنده‌ی گوگل درایو

اگر از طرفداران محیط‌های ترمینالی هستید، drive هم یک برنامه‌ی خط فرمان است که از لینوکس و مک پشتیبانی می‌کند. این برنامه منبع باز بوده و با زبان برنامه نویسی Go گوگل نوشته شده است. اپلیکیشن مذکور توسط Burco Dogan که یکی از کارمندان تیم پلتفرم گوگل درایو بوده ساخته شده است. drive حتی توسط گوگل کپی رایت شده است.

این ابزار برای عموم مردم طراحی نشده، اما روش مناسبی برای ارتباط با فایل سیستم گوگل درایو تدارک دیده است.

در صفحه‌ی این پروژه لیستی از دلایل اعتقاد دوگان به احمقانه بودن سینک پس‌زمینه‌ی کلاینت گوگل درایو – مثل کلاینت‌های آفلاین موجود برای ویندوز یا مک – آمده است. برای شفاف سازی باید گفت که این توسعه دهنده از طرف گوگل حرف نمی‌زند. ولی این کلاینت با تفاوت کمی نسبت به کلاینت‌های رسمی ویندوز و مک طراحی شده است.

از این رو drive دائماً فایل‌ها را سینک نمی‌کند، بلکه زمانی که بخواهید به کمک یک دستور می‌توانید فایل‌ها را به اکانت گوگل درایو خود منتقل کرده یا آن‌ها را از آن جا درون کامپیوتر محلی خود ذخیره کنید. در واقع دستور drive push فایل‌ها را به گوگل درایو می‌فرستد، و دستور drive pull آن‌ها را از گوگل درایو می‌گیرد. توسعه دهنده‌ی برنامه موقعیت‌هایی را ذکر می‌کند که استفاده از این دستورات در آن‌ها کاربردی‌تر می‌شود. مثلاً اگر بخواهید یک ماشین مجازی را درون گوگل درایو ذخیره کنید، احتمالاً به جای این که اول بخواهید فایل سنگین ماشین مجاری را ذخیره نمایید، دوست داشته باشید تا سریع‌تر یک فایل متنی کوچک را سینک کنید.

نظر شما در مورد سرویس گوگل درایو چیست؟ دیدگاه های خود را در این باره با گویا آی تی در میان گذاشته و این مطلب را روی شبکه های اجتماعی نشر دهید.

نوشته چگونه در Linux از Google Drive استفاده کنیم؟ اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

در ادامه با وب سایت https://cdn.gooyait.com همراه باشید.

• قفل کردن موبایل اندرویدی آن هم از راه دور!

گاهی پیش می آید که گوشی همراه خود را گم می کنید و یا این که گوشی سرقت شده و به دست افراد دیگر می افتد. در چنین حالاتی بدترین اتفاق ممکن این است که تلفن همراه شما مملو از فایل های شخصی و مهم باشد که دوست ندارید به دست کس دیگری بیفتد.

سیستم عامل اندروید قابلیتی دارد که می تواند شما را به سادگی از این معضل راحت نماید تنها کافیست با دنبال نمودن مسیر Menu->Settings->Security-> Android Device Manager

گزینه Android Device Manager را فعال نمایید . به کمک این گزینه شما قادر خواهید بود در صورت تمایل از راه دور و بدون نیاز به هیچ نرم افزار خاصی  تلفن همراه خود را قفل نمایید، رمز آن را تغییر دهید و یا تمامی اطلاعات گوشی را بدون هیچ اعلانی، به سرعت پاک کنید.

• توسعه تنظیمات امنیتی

یکی از قابلیت ها و ویژگی های سیستم عامل اندروید این است که به شما اجازه می دهد تنظیمات امنیتی شخصی سازی شده ای را برای دستگاه خود ایجاد نمایید. به عنوان مثال شما تمایلی ندارید که تلفن همراهتان در برخی از بخش ها و برنامه ها از شما رمز عبور بخواهد و بالعکس برای برخی دیگر این موضوع را لازم می دانید و یا در برخی موارد کاربر دوست دارد بتواند برای تلفن همراه خود محدوده های مکانی امن و غیر امن تعیین نماید به این صورت که در مکان های امن دستگاه برای ورود به نرم افزار ها و یا حتی خود گوشی از شما هیچ رمزی دریافت نکند اما به محض خروج از محدوده ی امن رمز گذاری بر روی گوشی و نرم افزار های مورد نظر شما اعمال شود. برای دسترسی به این قابلیت نیز می توانید مسیر زیر را دنبال نمایید.

Menu->Settings->Security->Smart Lock-> Trusted location

با فعال نمودن این گزینه تمامی امکانات فوق برای شما قابل دسترسی خواهد بود.

• ضبط نمودن تمامی مکالمات تلفنی

در برخی مواقع پیش می آید که کاربران نیاز دارند تا مکالمات تلفنی خود را ضبط نمایند. نرم افزار های بیشماری برای انجام این کار در اندروید وجود دارد که که نیازمند روت نمودن گوشی می باشد اما در این میان نرم افزار Automatic Call Recorder‎ بدون نیاز به روت نمودن گوشی قادر است امکانات بسیار مناسب به همراه ضبط صدای با کیفیت بالا را در اختیارتان قرار دهد.

این اپلیکیشن به رایگان در گوگل پی در دسترس عموم قرار دارد.

• نصب سیستم عامل لینوکس بر روی گوشی اندرویدی!

نصب لینوکس بر روی تلفن اندرویدی نیاز به دانش بالایی از هک دارد. اما شما با این آموزش قادر خواهید بود این سیستم عامل دسکتاپی را روی اسمارت فون اندرویدی خود بالا آورید.

در فروشگاه گوگل پلی اپلیکیشنی با عنوان Debian وجود دارد که به شما این امکان را می دهد که با دانلود رایگان و نصب آن سیستم عامل لینوکس را در گوشی خود مورد استفاده قرار دهید.

• استفاده از فلاش LED به عنوان حسگر ضربان قلب

بسیاری از گوشی های اندرویدی موجود در بازار از حسگرهای ضربان قلب بهرمند نیستند. اگر شما دوست دارید تلفن همراهتان به یک حسگر ضربان قلب مجهز شود تنها به ۲ چیز نیازمند خواهید بود اول فلاش LED دوربین گوشی هوشمندتان و دوم اپلیکیشن رایگان Instant Heart Rate

از آنجا که فلاش‌های LED عملکردی مشابه حسگر های ضربان قلب دارند می توان به کمک این نرم افزار یک حسگر ضربان قلب ایجاد نمود. همانطور که اشاره شد این اپلیکیشن رایگان بوده ونیاز به دسترسی روت هم ندارد و شما می توانید آن را به سادگی از گوگل پلی دانلود نمایید.

• استفاده از نوار Navigation به عنوان میانبر

نوار Navigation می تواند علاوه بر کارایی های مخصوص به خود به عنوان یک میانبر نیز ایفای نقش نماید برای این منظور شما بایستی اپلیکیشن This ancient-looking را دانلود نمایید و به کمک آن قادر خواهید بود کارهایی مثل باز کردن برنامه دوربین با دوبار ضربه زدن بر روی دکمه هوم، فراخوانی برنامه آلارم با دوبار فشردن کلید Back و… را انجام دهید.

این اپلیکیشن نیز به صورت رایگان در گوگل پلی در دسترس است و همچنین استفاده از آن نیازی به دسترسی روت ندارد.

ایجاد تغییرات کلی در ظاهر گوشی اندرویدی

شما به سادگی با نصب نرم افزارهایی با نام لانچر قادر خواهید بود ظاهر گوشی اندرویدی خود را به هر سبکی که می خواهید شخصی سازی نمایید این برنامه ها اغلب رایگان بوده و نیازی به دسترسی روت نیز ندارند.

امیدواریم که آموزش این ترفندها بتواند به شما در استفاده بهتر از گوشی اندرویدی تان کمک نماید. نظرات و دیدگاه های خود را درباره این مطلب با دیگر کاربران گویا آی تی در میان بگذارید و با اشتراک گذاری این ترفندها  در شبکه های اجتماعی خود به دیگران نیز برای داشتن یک تجربه کاربری بهتر از گوشی های اندرویدی کمک نمایید.

• منبع ANDROIDPIT

نوشته با ۶ قابلیت ویژه در گوشی های اندرویدی آشنا شوید اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

خواه دستگاه شما دزدیده شده باشد یا گم، خیلی راحت می توانید آن ها را ردیابی و قفل نموده     یا کامل از بین ببرید. امروز را به فردا نیندازید و منتظر گم شدن دستگاه تان نباشید تا آن موقع برایش تصمیم بگیرید، برخی از تنظیمات باید هم اکنون انجام بگیرند.

برای ردیابی دستگاه موردنظر، آن وسیله باید روشن بوده و دارای یک ارتباط با اینترنت باشد (امیدواریم از الان به فکر چاره باشید!). اگر تلفن و تبلت باشد که خب مسلما با رایتل هماهنگیم و خب حله! اما اگر موضوع لپ تاپ و کامپیوتر وسط باشد، مسئله کمی بغرنج می شود که برای آن هم باید یک سری سلسله مراتب ایجاد کنید که در ادامه توضیح می دهم.

آیفون و مک و آیپد پیش‌تر در اینجا توضیح داده شد، اما می رسیم به:

تبلت ها و گوشی های اندرویدی


مدیریت کننده فایل درون سازی شده اندروید (Android Device Manager) به شما این اجازه را می دهد تا گوشی ها یا تبلت های اندرویدی را ردیابی، قفل یا نابود کنید. شما باید این ویژگی را بر روی هر دستگاه اندرویدی تان فعال کنید. برای این، ابتدا اپ Google Settings را باز کرده، Android Device Manager را لمس کرده و آن را فعال نمایید.

پس از فعال نمودن آن با مراجعه به سایت گوگل پلی و کلیک بر روی آیکون gear، با انتخاب Android Device Manager موقعیت جغرافیایی دستگاه تان را بر روی نقشه خواهید دید.برخلاف راه حل اپلی، مدیریت کننده فایل اندرویدی پس از یک ریست فکتوری (بازگشت به تنظیمات کارخانه ای) از بین خواهد رفت و عملا در صورت دزدیده شده شانس کمی برای دسترسی مجدد به گوشی تان خواهید داشت. سرویس ردیابی اپل یک خاصیتی که دارد علاوه بر این که پس از فکتوری ریست، خاصیت محافظت خود را از دست نمی دهد، تاریخچه ای از جا به جایی های آیفون و آیپد را در واحد زمانی برایتان به نمایش می گزارد که بدانید چه زمان کجا بوده است.

اما خب اندروید این ویژگی را شامل نمی شود و تنها موقعیت هنگامی را که به سیستم وارد شده اید دریافت می کند و اگر از سیستم خارج شوید تمامی داده های جغرافیایی را از دست خواهید داد.
البته گوگل هم بیکار ننشسته و چاره هایی اندیشیده است. برای مثال اگر دستگاه تان روت باشد، اپ ضد سرقت Avast! یک فکتوری ریست را رد خواهد داد، اما اگر یک رام جدید نوشته شده یا رام اصلی دوباره فلش شود، نرم افزار ردیابی پاک خواهد شد.

Android Lost نیز به شما امکان می دهد تا سریعا یک دستگاه را ردیابی کنید، حتی اگر تا کنون هیچ گاه از نرم افزار ردیابی استفاده نکرده اید. دیگر راه حل ها ویژگی های قدرتمند تری را نیز ارائه می کنند که از جمله آن ها می شود به گرفتن نگاره با دوربین گوشی یا شنیدن صدای اطراف با استفاده از میکروفون اشاره کرد.

Windows Phone

ویندوز مایکروسافت چاره ای به نام Find My Phone را داراست؛ تنها کافی است بهSettings > Find My Phone مراجعه کرده و آن را تنظیم نمایید. سپس با مراجعه به سایت Windows Phone و کلیک بر روی Find My iPhone واقع بر گوشه راستی بالا، تلفن همراه تان را از راه دور ردیابی، قفل یا پاک کنید طوری که انگار نه انگار چیزی در کار بوده است!

فقط یک نکته) ویژگی Find My Phone مانند Android Device Manager با یک ریست فکتوری به درجات اعلی خواهد پیوست…

رایانه و تبلت ها
بدی رایانه های  این است که مایکروسافت راه یکپارچه ای برای ردیابی تبلت ها و رایانه های ویندوز ارائه نداده و شما مجبورید از برنامه های شخص ثالث (Third Party) استفاده نمایید. برای این مشکل برنامه ای به نام Prey وجود دارد که اگر طرح پایه ای آن را انتخاب کنید، رایگان بوده و شما نیازی به پرداخت هیچ مبلغی ندارید. این برنامه باید پیش از وقوع حادثه نصب و تنظیم شود. سپس اگر دستگاه شما دزدیده یا گم شد می توانید با ورود به سایت پِرِی آن را از راه دور قفل یا ردیابی کنید.

البته با وجود محاسنی که این سرویس ها ارائه می کنند، هیچ کدام قابلیت های اپل را ندارند و راهی برای رمز گزاری ایمنFirmware UEFI / BIOS وجود ندارد. این رمز از روشن شدن مجدد رایانه جلوگیری می کند و تا هنگامی که رمز یا شماره ای را که از راه دور ست می کنید وارد نکنید، نصب کردن مجدد ویندوز که هیچ، بایوس را هم نمی توانید باز کنید! که البته رایانه ها و تبلت های ویندوزی به دلیل فقدان رمز سفت افزاری از راه دور (Remote Firmware Passcode) به راحتی با نصب یک ویندوز باز شده و نرم افزار ردیابی از بین می رود.

از جایی که ویندوز RT امکان نصب نرم افزار های دسکتاپی ترد پارتی را ندارد، انجام چنین حقه ای روی دستگاه هایی مانند Surface RT یا Surface 2 وجود ندارد. در عوض شما از ویندوز استور نیاز به نصب اپ ردیابی دستگاهی به نام Windows Location Tracker دارید. حداکثر توانایی هایی که این گونه اپ های شخص ثالث دارند، نمایش موقعیت جغرافیایی GPS دستگاه شما بوده و امکاناتی نظیر کنترل از راه دور یا پاکسازی آن را در اختیار نخواهید داشت.

پی سی های لینوکس

لینوکس در این زمینه تفاوت چندانی با ویندوز ندارد اما مزیتش نسبت به آن این است که Prey بر روی لینوکس نیز اجرا می شود، بنابراین کار چندان سختی پیش رو ندارید اما محدودیت ها همچنان وجود دارند؛ این برنامه یک برنامه ترد پارتی بوده و نمی توانید از راه دور یک گذرواژه BIOS تعیین کنید یا رایانه را تماما قفل کنید. تنها با نصب مجدد سیستم عامل، تمامی توانایی و امید شما برای ردیابی رایانه لینوکسی از بین خواهد رفت.

کروم بوک ها

سیستم عامل کروم (که همانطور که از نامش پیداست متعلق به شرکت گوگل است)، نیز متاسفانه راه حلی برای ردیابی یکپارچه دستگاه گم شده ارائه نمی کند اما پکیج هایی برای ردیابی و مکان یابی کروم بوک های گم شده وجود دارند که عموما محصولاتی تجاری بوده و در ارتباط با شرکت های بزرگ هستند. برای مثال GoGuardian از آن دسته از برنامه هاست که به شما در ردیابی و بازیابی کروم بوک های دزدیده شده کمک می کند اما هدف متمرکز آن مدارس بوده و در حال حاضر در حال گسترش می باشد.

گوگل و مایکروسافت هر دو قول افزودن ویژگی “kill switches” مشابه آیفون را در آینده محصولاتشان داده اند تا بلکه با افزوده شدن این قابلیت به تلفن های اندرویدی و ویندوز از بار میزان دزدی بکاهد. البته اخیرا مایکروسافت در حال یکپارچه سازی ویندوز فون و ویندوز 8 می باشد بنابراین نسخه بعدی ویندوز شامل ویژگی درون سازی شده ردیابی خواهد بود. امیدواریم که اینچنین باشد…

منبع: HowToGeek

نوشته چگونه پی سی، گوشی یا تبلت گم شده مان را ردیابی کنیم؟ اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

• نصب زیاد فونت باعث کاهش سرعت سیستم شما می‌شود!

در صورتی که اقدام به نصب تعداد زیادی از فونت‌ها کنید، متوجه کندی سیستمتان خواهید شد؛ چرا که با هر بار اجرای سیستم‌عامل، می‌بایست فونت‌های نصب شده لود شود، از طرفی هم هر برنامه‌ای که اجرا می‌شود، جهت در اختیار قرار دادن فونت‌های موجود به کاربر، می‌بایست تمامی فونت‌ها را برای شما لیست نماید. پس دقت کنید که پیش از هر چیزی، تنها فونت‌های مورد نیازتان را در سیستم اضافه نمایید.

لازم به ذکر است که هیچ‌وقت فونت‌هایی که همراه با سیستم‌عامل نصب شده‌اند را حذف نکنید، اما می‌توانید با خیال راحت، فونت‌های نصب شده توسط شما را از بخش مرتبط از بین ببرید.

• مدیریت فونت‌ها در سیستم‌عامل Windows

فونت‌های موجود برای ویندوز شامل سه دسته هستند:

1. فونت‌های OpenType با فرمت .otf
2. فونت‌های PostScript Type 1 با فرمت‌های .pfb + .pfm
3. دسته‌ی TrueTypeها با فرمت .ttf و یا .ttc

یکی از فرمت‌های فونت‌های ویندوز را از اینترنت دانلود کنید و سپس روی هر کدام که مایل به نصب آن هستید، راست کلیک کرده و روی install کلیک کنید. ممکن است بعضی از فونت‌ها بصورت فایل‌های ZIP دانلود شوند که پیش از آن می‌بایست این فونت‌ها را از حالت ZIP خارج کرده و یا به‌اصطلاح آن‌ها را Un-Zip کنید.

جهت مدیریت کردن فونت‌های نصب شده و احضار لیست فونت‌های در دسترس در سیستم‌عامل، کافیست که وارد پوشه Fonts شوید. جهت دستیابی به این پوشه، به Control Panel مراجعه کرده، بر روی Appearance and Personalize کلیک کرده و گزینه Fonts را انتخاب نمایید.

در این بخش، لیست کامل فونت‌های موجود نمایش داده می‌شوند. جهت حذف هر یک از فونت‌ها، کافیست که بر روی آن‌ها راست کلیک کرده و روی Delete کلیک کنید.

از این بخش نیز می‌توانید جهت نصب فونت‌ها استفاده کنید. کافیست که فایل‌های فونت‌ها را به‌صورت دسته‌جمعی انتخاب کرده و در این بخش بیاندازید (Drag & Drop)

• مدیریت فونت‌ها در سیستم‌عامل Mac OS X

فونت‌های موجود برای سیستم‌عامل مک شامل دسته‌های زیر می‌شوند:

1. فونت‌های OpenType با فرمت .otf
2. فونت‌های TrueType با فرمت .ttf
3. دسته‌ی Datafork TrueType Suitcase با فرمت .dfont

یکی از فرمت‌های فونت‌های مک را از اینترنت دانلود کنید و هرکدام را که مایل به نصب آن هستید، دابل کلیک کنید تا یک پیش‌نمایشی از آن‌ها در اختیارتان قرار داده شود. پس از آن، کافیست گزینه Install را انتخاب کرده تا فونت مورد نظرتان در سیستم ثبت شود.

جهت مدیریت کردن فونت‌های نصب شده و اخضار لیست فونت‌های در دسترس در مک، کافیست که از طریق Font Book اقدام نمایید. برای دسترسی سریع، می‌توانید که با فشردن کلید‌های Command + Space وارد جستجوگر مک شده و با تایپ عبارت «Font Book» به آن دسترسی پیدا کنید.

با کلیک کردن بر روی هر فونت در این بخش، پیش‌نمایشی از آن را مشاهده خواهید کرد. جهت حذف کردن یک فونت، با راست کلیک کردن بر روی فونت مورد نظر، گزینه Remove … کلیک کنید. همچننین می‌توانید به‌جای حذف یک فونت، آن را غیرفعال کنید که با انتخاب گزینه Disable می‌توانید از این قابلیت استفاده نمایید.

از این بخش نیز می‌توانید جهت نصب فونت‌ها استفاده کنید. کافیست که فایل‌های فونت‌ها را به‌صورت دسته‌جمعی انتخاب کرده و در این بخش بیاندازید (Drag & Drop)

• مدیریت کردن فونت‌ها در سیستم‌عامل Linux

توزیع‌های مختلف لینوکس همراه با محیط‌های مختلف Desktop عرضه می‌شوند و همین محیط‌های مختلف، باعث ایجاد اختلاف در نرم‌افزارهای موجود در این سیستم‌عامل می‌شود.

فونت‌های موجود برای سیستم‌عامل لینوکس شامل موارد زیر می‌شوند:

1. فونت‌های TrueType با فرمت .ttf
2. فونت‌های PostScript Type 1 با فرمت‌های .pfb + .pfm
3. فونت‌های OpenType با فرمت .otf

یکی از فرمت‌های فونت‌های لینوکس را از این اینترنت دانلود کنید و هر کدام را که مایل به نصب آن هستید، دابل کلیک کنید تا یک پیش‌نمایشی از آن‌ها در اختیارتان قرار داده شود. پس از آن، کافیست گزینه Install را انتخاب کرده تا فونت‌های مورد نظرتان در سیستم ثبت شود.

جهت مدیریت کردن فونت‌های نصب شده، می‌بایست که به پوشه Fonts دسترسی پیدا کنید؛ برای اینکار، ابتدا دایرکتوری Home را باز کرده، در فایل منیجر Nautilus بر روی View > Show Hidden Files کلیک کنید تا فایل‌های مخفی برای شما به‌نمایش درآرد.

حال به دنبال پوشه .fonts بگردید و وارد آن شوید؛ درصورتی که این پوشه وجود نداشته باشد، خودتان یکی را بسازید و فونت‌های مربوط به بخش کاربری خودتان را در این بخش قرار دهید.

برای اینکه فونت‌هایی که در این بخش قرار می‌دهید در سایر برنامه‌ها به نمایش درآید، می‌بایست که با بازکردن Terminal، دستور fc-cache را اجرا نمایید.

جهت حذف فونت‌ها، کافیست که وارد همان .fonts شده و از آنجا حذف کنید. اگر که توسط روش اول با Install کردن فونت‌ها، اقدام به نصب آن کرده‌اید، به مسیر زیر در Home مراجعه کنید:

.local/share/fonts

فراموش نکنید که دستور fc-cache رو اجرا کنید تا فونت‌ها از سیستم Un-Register شوند.

نوشته راهنمای نصب، حذف و مدیریت فونت‌ها در ویندوز، مک و لینوکس اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

کمپانی گوگل، پلاگین Remote Desktop را چندی پیش معرفی کرد. این پلاگین همانند Remote Desktop concetion ویندوز عمل می کند و به کاربران اجازه می دهد که به کامپیوترهای دیگری که از مرورگر گوگل کروم یا دستگاه های Chromebook استفاده می کنند متصل شوند.

حال این پلاگین برای لینوکس منتشر شده است، این پلاگین در ابتدا برای سیستم عامل های ویندوز و مک منتشر شد و پس از آن برای اندروید که بسیار مورد استقبال کاربران قرار گرفت.

کاربران لینوکس می توانند کار با این پلاگین را آغاز کنند اما به یاد داشته باشید که نسخه لینوکس شما باید  Ubuntu یا Debian باشد. برای دیدن آموزش نحوه کار کردن با این پلاگین می توانید به اینجا مراجعه کنید.

منبع : thenextweb

نوشته اکنون Remote Desktop گوگل کروم روی سیستم های لینوکس پشتیبانی می شود اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

شرکت کنونیکال توسعه دهنده توزیع محبوب ابونتو یک بروز رسانی جدید و مهم برای نسخه 12.10 مرورگر خود عرضه کرده است که آسیب پذیری های موجود در کرنل لینوکس را برطرف می کند. این آسیب پذیری های کشف شده در کرنل لینوکس عبارتند از: CVE-2013-0343, CVE-2013-2888, CVE-2013-2889, CVE-2013-2892, CVE-2013-2893, CVE-2013-2895, CVE-2013-2896, CVE-2013-2897, CVE-2013-2899, CVE-2013-4350, and CVE-2013-4387.

همه این آسیب پذیری ها با بروز رسانی کردن پکیج های زیر برطرف می شوند:

linux-image-3.5.0-43-highbank 3.5.0-43.66

linux-image-3.5.0-43-powerpc64-smp 3.5.0-43.66

linux-image-3.5.0-43-powerpc-smp 3.5.0-43.66

linux-image-3.5.0-43-omap 3.5.0-43.66

linux-image-3.5.0-43-generic 3.5.0-43.66

پس از انجام این بروز رسانی، کرنل لینوکس به نسخه 43-3.5.0 ارتقا خواهد یافت. با استفاده از برنامه Update Manager می توانید به راحتی این بروز رسانی ها را دریافت کرده و نصب کنید. پس از پایان عملیات بروز رسانی حتما سیستم را یک بار ریستارت کنید تا تغییرات اعمال شوند.

البته اگر از دیگر نسخه های توزیع ابونتو استفاده می کنید می توانید با مراجعه به صفحه راهنمای آپگرید، به مستندات کامل این مورد دسترسی پیدا کنید.

صفحه راهنمای آپگرید برای نسخه های دسکتاپ و سرور

نوشته کنونیکال 11 حفره امنیتی ابونتو 12.10 را برطرف کرد اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

همانطور که می دانید شرکت کنونیکال نسخه جدید توزیع خود یعنی ابونتو 13.10 را مدتی پیش منتشر کرد. اگر شما هم از آن دسته کاربرانی هستید که نسخه 13.10 را نصب کرده اید یا به این نسخه ارتقا یافته اید، ممکن است با مشکل هنگ کردن پنل یونیتی مواجه شده باشید. پنل یونیتی در واقع همان بحشی است که indicatorها و منوی برنامه های در حال اجرا را در خود قرار می دهد. در واقع این مشکل به صورت مدام رخ می دهد تا جایی که عملا کار کردن با این پنل به یک مشکل بزرگ تبدیل می شود. اما در این مطلب قصد داریم تا راهکاری برای حل موقت این مشکل به شما خوانندگان گرامی گویا آی تی ارایه دهیم. پس با ما همراه باشید….

مشکل هنگ کردن پنل یونیتی مدت ها قبل از ارایه نسخه پایدار 13.10 نیز وجود داشت و امیدوار بودیم که با ارایه نسخه پایدار این مشکل برطرف شود. ولی ظاهرا کنونیکال در این مورد سهل انگاری کرده است و مشکل همچنان پابرجاست.

هنگام استفاده از ابونتو 13.10 برای مدتی کوتاه ( در حد چند ساعت )، متوجه هنگ کردن های پنل یونیتی و دکمه Dash خواهید شد. اگر بین برنامه های در حال اجرا را سوئیچ کنید متوجه می شوید که منوی آنها در پنل یونیتی تغییری نمی کند که واقعا آزار دهنده است.

اما راه حل ساده است. کافیست فقط Compiz را ریستارت کنید. برای انجام این کار باید ترمینال را باز کرده و دستورات زیر را اجرا کنید:

sudo apt-get install dconf-tools

dconf reset -f /org/compiz/

setsid unity

اکنون Compiz ریستارت خواهد شد و ممکن است مجبور شوید که آیکون های یونیتی را یک بار دیگر تغییر اندازه بدهید.

همانطور که گفتیم این یک راه حل موقتی است و باید منتظر باشیم تا کنونیکال طی یک بروز رسانی این مسئله را برطرف نماید.

نوشته حل مشکل هنگ کردن پنل یونیتی در ابونتو 13.10 اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

همانطور که می دانید شرکت کنونیکال چند روز قبل نسخه جدیدی از سیستم عامل خود یعنی ابونتو 13.10 را عرضه کرد. کنونیکال هر شش ماه یک بار نسخه های جدیدی برای دسکتاپ ها و سرورها عرضه می کند. اما از چند ماه پیش خبرهایی مبنی بر انتشار نسخه مخصوص اسمارت فون ها به گوش می رسید و حالا شاهد ابونتو 13.10 برای تلفن های همراه و با نام رسمی Ubuntu 13.10 Touch هستیم. البته طبق گفته های وبسایت کنونیکال فعلا دستگاه های زیادی به صورت رسمی پشتیبانی نمی شوند و تنها دو تلفن نکسوسی یعنی نکسوس 4 و گلکسی نکسوس توسط این کمپانی پشتیبانی می شوند.

با وجود تمامی قابلیت های خوبی که فعلا وجود دارند و یا در آینده اضافه خواهند شد، ولی باید این مورد را بپذیریم که این سیستم عامل هنوز در ابتدای راه است و مسلما مشکلاتی نیز دارد. پس اگر نکسوس 4 یا گلکسی نکسوس دارید هیجان زده نشود و کل اندروید را از روی دستگاه تان پاک نکنید.

ابونتو تاچ به خوبی کار می کند و قابلیت های پایه ای مثل برقراری تماس های صوتی، ارسال و دریافت پیام کوتاه و اتصال به شبکه های وای فای را به خوبی انجام می دهد. یک دفترچه تلفن و یک مرورگر وب ساده نیز در اختیار شما خواهد بود و همچنین به گالری تصاویر و یک اپلیکیشن دوربین نیز دسترسی خواهید داشت. اینها حداقل چیزهایی هستند که شما از ابونتو تاچ انتظار دارید و کنونیکال هم به خوبی آنها را برای شما فراهم کرده است.

اما هنگامی که به بحث کارایی و سرعت سیستم عامل می رسیم باید صادقانه بگوییم که ناامیدی در انتظار شما خواهد بود. گاهی اوقات وضعیت سرعت سیستم و دسترسی به بخش های مختلف اسفناک است و دلیل آن هم استفاده از Mir Display Server می باشد. Mir در واقع مدیر نمایش در نسخه جدید یونیتی می باشد.

اوضاع هنگامی بدتر می شود که عمر باتری هم ما را ناامید کند. در واقع هنگامی که با استفاده از ابونتو تاچ دستگاه را راه اندازی می کنید، شاهد تفاوت فاحشی در زمینه عمر باتری با سیستم عامل اندروید خواهید بود. همه اینها را به هنگ ها، کرش ها و فریز شدن ابونتو تاچ اضافه کنید تا کلا بیخیال این نسخه از ابونتو تاچ شوید؛ حداقل تا زمانی که کنونیکال فکری به حال این وضعیت تاسف بار کند.

پس فعلا از ابونتو تاچ 13.10 انتظار معجزه نداشته باشید. این سیستم عامل هنوز راه زیادی دارد تا بتواند با رقبای قدرتمندی مثل اندروید، آی.او.اس و ویندوزفون که اتفاقا به منابع عظیم مالی و فنی تیکه داده اند دست به گریبان شود. البته چیزی که واضح است این است که کنونیکال بیکار نمی نشیند و بروز رسانی های خود را به صورت روزانه منتشر می کند. پس به زودی می توانیم شاهد یک ابونتو تاچ سریع تر و پایدارتر باشیم.

نوشته ابونتو تاچ 13.10؛ خیلی خوشحال نباشیم! اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

همانطور که می دانید شرکت کنونیکال عرضه کننده توزیع محبوب ابونتو هر شش ماه یک بار اقدام به ارائه نسخه جدیدی از توزیع خود می کند. توزیعی که چند روز قبل منتشر شد 13.10 بود و با نام Saucy Salamander به کاربران معرفی شد. اما تیم توسعه شرکت کنونیکال به شدت در حال کار روی نسخه بعدی است. نسخه 14.04 که با پشتیبانی بلند مدت عرضه می شود از این به بعد با نام Trusty Tah شناخته خواهد شد. این نسخه روز 17 آپریل 2014 ( 28 فروردین 1393 ) به صورت رسمی عرضه خواهد شد.

پی نوشت: به گفته ویکی پدیا Thar نوعی بز وحشی است.

نوشته نام نسخه بعدی ابونتو Trusty Tahr خواهد بود اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

کامپیوترها به صورت پیشفرض با استفاده از سیستم عاملی که روی هارد درایو آنها نصب شده است راه اندازی می شوند. مثلا ویندوز، مک یا لینوکس. اما این توانایی را نیز دارند تا با استفاده از سی دی، دی وی دی یا فلش درایو هم یک سیستم عامل کامل را بارگذاری کنند. اما مسلما نباید توقع داشته باشید که ویندوز یا مک را بتوان به این شیوه بارگذاری کرد. چون مثل لینوکس انعطاف پذیری لازم را ندارند.

در واقع حالتی به نام Live CD یا دیسک زنده برای توزیع های مختلف لینوکسی وجود دارد که با استفاده از آن می توانید یک کامپیوتر کاملا از کار افتاده ( از لحاظ سیستم عامل ) را به صورت کامل بوت کنید. حتی کامپیوترهایی که به شدت به بدافزار آلوده شده اند نیز می توانند از این طریق حیاتی دوباره بیابند و مشکلات شان را حل کرد.

در این مطلب قصد داریم تا با دیسک زنده لینوکس و چگونگی کارکرد آن آشنا شویم. پس با گویا آی تی همراه باشید….

یک Live CD یا USB Drive چگونه کار می کند

هنگامی که شما قصد دارید ویندوز را نصب کنید، آن را از روی دی وی دی یا فلش درایو نصب می کنید. در واقع کامپیوتر شما از روی یکی از این دو، نصاب ویندوز را بارگذاری کرده و سپس فرآیند نصب شروع خواهد شد. اما لینوکس هایی که قابلیت اجرا به صورت “زنده” را دارند از این قابلیت برای بارگذاری کامل سیستم عامل از روی سی دی یا فلش درایو استفاده می کنند.

هنگامی که شما فلش درایو یا سی دی لینوکسی خود را وارد کامپیوتر کردید و آن را ریستارت نمودید، سیستم با استفاده از آنها بارگذاری می شود. سپس همه اطلاعات برای بارگذاری لینوکس به صورت زنده بر روی حافظه رم دستگاه قرار می گیرد و هیچ چیزی روی هارد درایو سیستم نوشته نمی شود. پس خیال تان راحت باشد که هیچ چیز تغییر نخواهد کرد و به فایل های شما آسیبی نخواهد رسید.

وقتی که کارتان با لینوکس تمام شد می توانید به راحتی سیستم را ریستارت کرده و فلش درایو یا سی دی را خارج کنید. کامپیوتر شما دوباره به همان حالت قبلی باز می گردد و با همان سیستم عامل پیشفرض اش نیز مجددا بارگذاری خواهد شد.

در اصل یک لینوکس زنده دقیقا مانند یک سیستم عامل معمولی کار می کند. اما به جای نصب به شما این امکان را به شما می دهد تا بدون نصب کردن لینوکس بتوانید از آن استفاده کنید. حتی سرعت بارگذاری نیز سیستم عامل و برنامه ها هم بسیار خوب است. مخصوصا اگر از فلش درایوها استفاده کنید. البته این مورد بستگی به قدرت سخت افزاری کامپیوتر شما نیز دارد.

چرا نمی توان از این قابلیت برای ویندوز استفاده کرد؟

شاید بپرسید که چرا نمی توان از این قابلیت برای ویندوز استفاده کرد. جواب شما ساده است. چون مایکروسافت این قابلیت را در اختیار کاربران عادی قرار نمی دهد. البته ویندوز هشت قابلیتی به نام Windows To Go دارد که شما اجازه می دهد تا ویندوز روی یک فلش درایو قرار داده و روی یک کامپیوتر دیگر بوت کنید. اما این قابلیت تنها در نسخه Enterprise ویندوز هشت وجود دارد که برای سازمان هاست. در هر صورت اگر کاربر عادی هستید بهتر است از فکر بوت کردن زنده ویندوز بیرون بیایید.

نکته: در ایران شما می توانید به راحتی نسخه Enterprise را از مغازه ها خریداری کرده و نصب کنید. در واقع فقط با 2500 تومان یک دی وی دی ویندوز هشت به شما داده می شود که تمامی ویرایش ها ویندوز از پایین ترین سطح تا بالاترین سطح در آن موجود است 🙂

مزایای استفاده از نسخه زنده لینوکس

نسخه زنده لینوکس استفاده های متفاوتی دارد. حتی برای کاربرانی که تا به حال تجربه استفاده از لینوکس را نداشته اند. در ادامه با چند مورد از مزایای لینوکس زنده آشنا خواهیم شد.

1- استفاده به عنوان یک محیط امن برای انجام عملیات بانکی

بعضی بانک ها به شما توصیه می کنند که کارهای بانکی خود را با استفاده از نسخه زنده لینوکس انجام دهید. مسلما هنگامی که می خواهید کارهای بانکی تان را روی کامپیوتری انجام دهید که از امن بودن آن اطمینانی ندارید، این بهترین گزینه خواهد بود. چون حتی اگر کامپیوتر مذکور آلوده به انواع و اقسام بدافزارهای ویندوز باشد، هیچ کدام از آنها روی نسخه زنده لینوکس اجرا نمی شوند و بهتر بگوییم اصلا روی لینوکس کارایی ندارند. چون مختص ویندوز نوشته شده اند و تفاوت بین برنامه های لینوکس و ویندوز زمین تا آسمان است. پس با خیال راحت کارهای بانکی تان را انجام دهید.

2- تست کردن لینوکس

گاهی اوقات صرفا می خواهیم یک توزیع از لینوکس را تست کنیم و در صورتی که مناسب کار ما بود آن را روی هارد درایو سیستم نصب کنیم. خیلی راحت یک سی دی یا فلش درایو زنده لینوکس بسازید و توزیع مورد نظرتان را تست کنید. مطمئن باشید هیچ تغییری روی فایل ها شما اعمال نخواهد شد.

3- عیب یابی ویندوز

بله درست خوانده اید. با استفاده از لینوکس می توانید ویندوزی که روی سیستم تان دارید را عیب یابی کنید. در واقع ابزارهای متنوعی برای لینوکس وجود دارند که با استفاده از آنها می توانید مشکلات ویندوز را پیدا کرده و برطرف کنید. کارهایی مثل بازیابی فایل های حذف شده، پاکسازی بدافزارها، تغییر کلمه عبور ویندوز که آن را فراموش کرده اید و … .

4- داشتن یک سیستم عامل امن، همیشه و همه جا

مسلما همیشه فلش درایو خود را به همراه دارید. خیلی خوب می شود که اگر بخش نسبتا کوچکی از فضای ذخیره سازی آن را به یک لینوکس زنده اختصاص دهید. چون با انجام این کار دیگر همیشه و همه جا یک سیستم عامل امن در اختیار خواهید داشت. حتی اگر به کامپیوتری برسید که سیستم عامل آن کاملا غیر قابل استفاده است، تنها با انجام چند کار کوچک می توانید آن را احیا کنید.

چگونه یک فلش درایو لینوکسی داشته باشیم؟

به نظر می رسد که قانع شده اید که داشتن یک لینوکس زنده چیز خوبی است و در مواقع مختلفی به کار خواهد آمد. برای شروع نیاز به انجام کار پیچیده ای نیست. تنها کافیست فایل ایمیج ( با پسوند iso ) یکی از توزیع های دلخواه لینوکسی را از اینترنت دریافت کنید. توجه داشته باشید که تقریبا همه توزیع های لینوکسی به شما قابلیت بوت زنده را می دهند. اما بعضی توزیع های محبوب مثل ابونتو و مینت برای شما مناسب تر خواهند بود. برای دریافت آنها می توانید به پایان مطلب مراجعه کنید.

پس از دانلود یکی از توزیع ها کافیست برنامه کم حجم UNetBootin را نیز دریافت کرده و نصب کنید. حالا برنامه را باز کرده و مسیر فایل ایمیجی که دانلود کرده اید را به آن بدهید. سپس درایو USB مورد نظرتان را انتخاب کرده و دکمه OK را بفشارید. پس از گذشت چند دقیقه یک فلش درایو لینوکسی تر و تمیز خواهید داشت.

از دیگر توزیع های لینوکسی که می توانند به کار شما بیایند به Knoppix می توان اشاره کرد. برای کامپیوترهای قدیمی و کم توان نیز توزیع بسیار عالی Puppy وجود دارد که حجم بسیار کمی معادل 100 مگابایت دارد. مطمئن باشید که کامیپوتر قدیمی تان با این توزیع به خوبی کار خواهد کرد و حیاتی دوباره خواهد یافت.

ذخیره سازی فایل ها و تنظیمات روی لینوکس زنده؟!

اگر تصمیم دارید که برخی برنامه را روی لینوکس زنده نصب کنید و یا برخی تنظیمات را تغییر داده و فایل هایی را ذخیره کنید، بهتر است فضایی برای انجام این کارهای روی فلش درایوتان رزرو کنید. در این صورت هر برنامه که نصب کنید و یا تغییراتی را انجام دهید و یا فایلی ذخیره نمایید، روی لینوکس زنده و نهایتا فلش درایو شما ذخیره می شود. اما در غیر این صورت همه چیز با ریستارت شدن سیستم از بین خواهد رفت و فلش درایو لینوکسی شما به حالت اول باز خواهد گشت.

برای رزرو کردن فضای مخصوص این قبیل کارها، قبل ساخت فلش درایو لینوکس تان توسط UNetbootin باید قسمت مشخص شده در تصویر زیر را با حجم مورد نظرتان ( بر اساس مگابایت ) پر کنید. مثلا 2000 مگابایت تقریبا برابر با 2 گیگابایت خواهد بود.

همچنین باید توجه داشته باشید که در صورت استفاده از DVD به هیچ وجه امکان رزرو فضای ذخیره سازی نخواهید داشت و دیسک شما صرفا به صورت فقط خواندنی ( Read only ) مورد استفاده قرار می گیرد.

امکانات امنیتی نیز در برخی توزیع ها وجود دارد. مثلا به شما اجازه داده می شود که اطلاعات تا و فایل های شخصی تان را رمزنگاری کنید. پس مراقب باشید که در صورت استفاده از توزیعی که قابلیت رمزنگاری را در اختیار شما قرار نمی دهد، کسی می تواند فلش درایو شما را برداشته و به فایل هایی که روی آن ذخیره شده است دسترسی پیدا کند. درست مانند این است که فایل های روی لپ تاپ شما را بعد از دزدیدنش مشاهده کنند.

جمع بندی

لینوکس زنده تقریبا مثل برنامه های پرتابل است که همیشه و همه جا مورد استفاده قرار می گیرند بدون اینکه لازم باشد که نصب شان کنیم. پس بهتر است که شما هم یک سیستم عامل پرتابل داشته باشید تا در مواقع ضروری بتوانید به راحتی و به سرعت از آن استفاده نمایید.

دانلود توزیع ابونتو ( Ubuntu )

دانلود توزیع مینت ( Mint )

دانلود توزیع ناپیکس ( Knoppix )

دانلود توزیعه پاپی ( Puppy )

منبع

نوشته همه آنچه که باید در مورد Live CD و Live USB لینوکس بدانید اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

در فوریه ۲۰۱۳، رویترز و سایر آژانس های خبری اطلاع دادند که کامپیوترهای Mac بوسیله پرسنل اپل بوسیله بدافزار آلوده شده اند و بعد برای شروع حمله به فیسبوک به کار رفته اند. اپل تایید کرد که در واقع برخی از سیستم های آنها مورد سوء استفاده قرار گرفته اند. در جالب اینکه این خبر به خودی خود تنها یک حادثه کوچک محسوب می شود با این حال ثابت می کند که Mac OS X نمی تواند به عنوان یک سیستم عامل کاملا ایمن در برابر حملات بدافزارها محسوب می شود. تعداد رو به رشد کاربران Mac به معنای این است که مجرمین سایبری روز به روز بیشتر این پلتفرم را هدف قرار می دهند و گزارش های قابل اعتماد دیگری از حملات بدافزار Mac وجود دارد. حتی اگر تعداد برنامه های بد افزار و آلودگی های موفق در مقایسه با PC ویندوز پایین باشد، روشن است که باید موضوع امنیت Mac جدی گرفته شود. ما موارد زیر را توصیه می کنیم :

1. هرگز از حساب مدیر برای کارهای کامپیوتری روزمره استفاده نکنید
2. از یک مرورگر جعبه ایمن شده مثل گوگل کروم استفاده کنید
3. فلش پلیر مستقل را از نصب خارج کنید یا اینکه غیر فعال کنید
4. جاوا را غیرفعال کنید یا از نصب خارج کنید
5. سیستم عامل Mac و نرم افزارهای ثالث را با آخرین بسته ها به روز نگاه دارید
6. از رمزهای عبور ایمن استفاده کنید ( Mac مدیر پسورد KeyChain را در خود دارد)
7. هر نوع خدماتی مثل Airport، Bluetooth یا Ipv6 که از آن استفاده نمی کنید را غیر فعال کنید
8. نرم افزار امنیتی را در Mac تان به کار بگیرید

بررسی نرم افزار های امنیتی OS X Mountain Lion

ما محصولات زیر را برای این گزارش با استفاده از جدیدترین نسخه در دسترس در جولای ۲۰۱۳ تست کردیم :

• AVIRA Free Mac Security 10.0.0.64
• ESET Cyber Security Pro 5.0.110
• F‐Secure Anti‐Virus for Mac B12533.C740
• Intego Mac Premium Bundle 10.7.5
• Kaspersky Security for Mac 14.0.0.177
• Quick Heal Total Security for Mac 1.0
• Sophos Anti‐Virus for Mac Home Edition 8.0.15c
• KromTech MacKeeper 2.5.1

در بررسی امسال از برنامه های آنتی ویروس برای Mac، ما به مهم ترین خصوصیات و کارکردهای هر برنامه نگاه دقیقی انداخته ایم و از فرمت بررسی تابستان مان در برنامه های ویندوز استفاده کرده ایم. حتی اگر Mac ها را برنامه های بدافزار کمتری نسبت به ویندوز هدف گرفته باشند ، طبیعت بدافزارهایی که وجود دارد در اصل شبیه به همتایان ویندوزشان است و اخساس می شود که نرم افزار آنتی ویروس Mac باید به روش مشابهی عمل کنند.
ابتدا ما نگاهی به روال نصب نرم افزار می اندازیم. این آنتی ویروس ها باید یک گزینه برای کاربران غیر تخصصی از طریق گزینه سفارشی داشته باشند اگر چه باید به کاربران متخصص اجازه بدهند که به عنوان یک پاداش گزینه های پیکر بندی متنوعی را تنظیم کنند. همچنین چک می کنیم که چه ابزارهایی برای از نصب خارج کردن برنامه در دسترس است. ما بعد از نصب برنامه را راه می اندازیم و چک می کنیم که آیا پنجره اصلی اطلاعات وضعیت و کارکردهای حفاظتی لازم را ارایه می کند یا خیر. ما انتظار داریم که یک صفحه نمایش وضعیت را ببینیم که نشان می دهد که تعریف های ویروس به روز هستند و حفاظت واقعی فعال شده است یا خیر، چون این ها مهم ترین فاکتورها از این نظر هستند که کامپیوتر حفاظت شده است یا خیر. همچنین بررسی می کنیم ( در صورت امکان) که ببینیم که چه نوعی از هشدار در زمانیکه حفاظت زمان واقعی خاموش است نشان داده می شود، ما فکر می کنیم که باید یک هشدار واضحی در این مورد نشان داده شود که با ابزارهای ساده ای برای تصحیح مشکل همراه باشد مثلا دکمه یا پیوندی که حفاظت را مجددا فعال می کند یا یک دیالوگ باکس که می تواند این کار را به صورت دستی انجام دهد. یک آیتم دیگر که برای ما مهم است دکمه به روز رسانی است ، به طوری که کاربر بتواند مطمئن شود آنتی ویروس کاملا به روز است. البته این خصوصیت در مورد برنامه هایی که کاملا مبتنی بر ابر (Cloud) هستند، کاربردی ندارد. به نظر ما واسط برنامه باید ابزارهای ساده ای برای اجرای یک اسکن ارائه کند و امیدواریم که در برنامه حفاظتی ، گزینه هایی برای اسکن کل سیستم ، اسکن سفارشی یک فولدر یا درایو خاص در اختیار داشته باشیم. همچنین ما بررسی می کنیم که آیا درمنوی زمینه OS X Finder یک ورودی اسکن توسط برنامه اضافه شده است یا خیر.، این کار ضروری نیست اما با این وجود روش ساده ای از اجرای یک اسکن درایو یا فولدر خاص است. در مورد برنامه های پولی، ما نگاه می کنیم که آیا اطلاعات اشتراک ( یا لینک به این اطلاعات) در پنجره اصلی برنامه نمایش داده می شود، یا خیر، کاربر باید بداند که چه وقت لازم است تا اشتراک را تجدید کند تا Mac همیشه حفاظت شده باشد. در نهایت کنترل می کنیم که آیا خصوصیت help به سادگی در دسترس است یا خیر.
در یک کامپیوتر خانوادگی، خیلی مهم است که کاربران دارای اکانت های غیر مدیر بتوانند کارکردهای مهم برنامه آنتی ویروس مثل حفاظت زمان واقعی را غیر فعال کنند. بنابرین ما در تست Mac کنونی مان، با استفاده از یک اکانت غیر مدیر ( به صورتی که در مجموعه برنامه آنتی ویروس معین شده، در صورت لزوم) وارد کامپیوتر می شویم و تلاش می کنیم که حفاظت زمان واقعی را غیر فعال کنیم و بعد از ان برنامه را کاملا از نصب خارج کنیم.
یک کار مفید در برنامه آنتی ویروس توانائی زمان بندی یک اسکن است به شکل که کامپیوتر از نظر بدافزار بدون اینکه کاربر نیازی به بخاطر سپردن زمان داشته باشد، به طور منظم چک شود ما بررسی می کنیم که آیا همه برنامه های تست ما به شکل پیشفرض یک اسکن زمان بندی شده را در خود دارند و در صورتی که این پیشفرض وجود ندارد، چگونه باید چنین اسکنی را به راه انداخت. همچنین بررسی می کنیم که در صورتی که اسکن زمان بندی شده انجام نشود چه گزینه ای اتفاق می افتد.
ما تلاش می کنیم تا در زمانی که یک تهدید کشف می شود اعلان هایی که هر برنامه ارائه می کند را بررسی کنیم. برای انجام این کار ما از صفحات کنترل تنظیم خصوصیت (AMTSO (http://www.amtso.org/feature-settings-check.html استفاده می کنیم. این صفحات با قصد تست کارکرد خصوصیات برنامه های آنتی ویروس با استفاده از تست EICAR طراحی شده اند . یک فایل تست ( دانلود دستی و در حین حرکت) ، یک فایل تست PUA ( برنامه ناخواسته بالقوه ) مشابه ، یک سایت تست فیشینگ و تست حفاظت ابر طراحی شده اند. حفاظت ابر با استفاده از یک فایل تست شبیه به EICAR عمل می کند که تعریف آن توسط همه فروشنده های مشارکت کننده فقط در درون ابر نگاه داشته می شود و این تعریف به صورت محلی نگهداری نمی شود . باید تاکید کنیم که استفاده از کنترل تنظیم خصوصیت، یک تست تشخیص برای کارائی آنتی ویروس نیست و اگر یک برنامه در واکنش به یکی از این تست ها شکست بخورد نباید به عنوان برنامه ضعیف تری در نظر گرفته شود. ما از این بررسی صرفا به عنوان ابزاری برای نمایش هشدارهای تولید شده توسط برنامه آنتی ویروس Mac در هنگامی که یک تهدید کشف می شود استفاده کردیم ما فکر می کنیم که وقتی تهدید کشف می شود، یک برنامه آنتی ویروس خوب باید به کاربر اطلاع بدهد که این اتفاق افتاده است و اگر یک صفحه وب یا دانلود بلاک می شود باید توضیحی ارائه شود وگرنه به احتمال زیاد کاربر گیج می شود و نمی داند که چرا این اتفاق رخ داده است. یک پیام هشدار باید روشن کند که تهدیدها بلاک یا قرنطینه شده اند و هیچ عمل دیگری لازم نیست یا اینکه باید یک گزینه پیشفرض روشن مثل Block/Delete/Quarantine داشته باشد که نیاز به این نباشد که کاربر یک تصمیم خاصی در مورد ایمن بودن فایل یا صفحه بگیرد. هر گزینه ای برای دیدن صفحه/ دانلود فایل باید توسط کاربران پیشرفته استفاده می شود و باید نسبت به گزینه ” ایمن” پیشفرض قابلیت مشاهده کمتری داشته باشد.
آخرین حیطه ای که ما در هر برنامه به آن نگاه کرده ایم مستندات و help است که توسط هر فروشنده ارائه شده است. این ها می تواند شامل راهنمایی های کاربر، خصوصیات Help محلی، Help آنلاین و مقاله های پایه ای دانش باشد. ما احساس می کنیم که یک برنامه حداقل باید برای کارهای روزمره ای مثل بروز رسانی و اسکن کردن نوعی راهنما را فراهم کند که در حالت ایده آل این کارها را با اسکرین شات های واضح به نمایش گذاشته باشد. خصوصیت جستجو که کاربر به وسیله ان مثلا می تواند عبارتی مثل ” استثنا های اسکن” را بدون مرور همه مقاله های در دسترس تایپ کند، به شدت مطلوب است.
برای اینکه بررسی مان را درمورد هر برنامه آنتی ویروس Mac به پایان ببریم، نظرات کلی مان را بیان می کنیم و حیطه هایی که احساس می کنیم نرم افزار خیلی خوب است را بیان می کنیم و پیشرفت های احتمالی را پیشنهاد می دهیم.

حفاظت بد افزار / تست تشخیص

علاوه بر بررسی واسط کاربری تشریح شده در بالا، ما چند تست حفاظت بدافزار واقعی را انجام دادیم تا ببینم که محصولات امنیتی Mac چقدر خوب می توانند سیستم را بر علیه بدافزار حفاظت کنند. برای این تست ما از ۲۰ نمونه اخیر و شایع بدافزار Mac که توسط خود Mac OS X Mountain Lion بلوکه نمی شوند استفاده کردیم. همه آنها مشکوک بودند و برنامه های کاربردی بودند و در سال ۲۰۱۳ مشاهده شده بودند. طبق معمول ما هیچ نمونه ناخواسته بالقوه یا خاکستری( نرم افزار تبلیغاتی، ابزار هک و غیره) را در این مجموعه قرار ندادیم. همچنین فایل های کامپوننت که می توانست به هزاران عدد برسد را در مجموعه قرار ندادیم چون این فایل ها نمی توانند به خودی خود ریسکی داشته باشند، تست های مجله های خاص گرایش دارند که از این کامپوننت ها استفاده کنند چون آنها بوسیله محصولات متنوعی تشخیص داده می شوند اما ما تست کامپوننت را غیر متناسب می دانیم. ما کار را با تست مجموعه ای شامل ۲۰ برنامه مشکوک Mac که به صورت میدانی کشف شده بود و برای کاربران خطر ایجاد می کرد و باید بوسیله محصولات امنیتی Mac تشخیص داده می شد. به پایان بردیم. به عقیده ما، این برنامه های مشکوک Mac نماینده بخش مهمی از بدافزار Mac جدید در نیمه اول ۲۰۱۳ هستند.
تعداد برنامه های مشکوک که در حال حاضر می توانند به Mac OS X Mountain Lion حمله کنند خیلی محدود است. به هر حال سیستم های Mac هیچ نرم افزار امنیتی ثالثی را اجرا نمی کنند و حتی این تهدید ها می توانند خسارت گسترده ای ایجاد کنند. دقیقا چون یک محصول امنیتی Mac تنها باید تعداد کمی از نمونه ها را شناسائی کند، ما انتظار داریم که سیستم را بر علیه همه تهدیدهایی که توسط خود OS X بلوکه نشده اند حفاظت کند.
قبل از تست، Mac OS X به روز سانی شد و یک ایمیج ایجاد شد، بعدا در حین بروز رسانی های بیشتری در OS X انجام نشد. هر برنامه در یک ماشین که به تازگی از آن ایمیج تهیه شده بود قرار گرفت و تعریف ویروس ها تا تاریخ ۱۹ جولای ۲۰۱۳ به روز رسانی شد. یک فلش USB حاوی نمونه های بدافزار به کامپیوتر تست وصل شد. در این مرحله برخی برنامه های آنتی ویروس برخی نمونه ها را تشخیص دادند. بعد ما یک اسکن بر حسب تقاضا را از فلش انجام دادیم که از منوی زمینه در دسترس بود یا از پنجره اصلی برنامه انجام شد. در نهایت تلاش کردیم که هر کدام از نمونه های بدافزار که تا کنون تشخیص داده نشده بود را اجرا کنیم.
از محصولات امنیتی Mac تست شده، همه بجز Quick Heal حفاظت در برابر همه ۲۰ نمونه بدافزار Mac را فراهم کردند. هیچ هشدار غلطی در هیچکدام از محصولات مشاهده نشد ( تنها مجموعه کوچکی از برنامه های خیلی رایج Mac نصب شده بود).
برخی ( البته نه همه ) محصولات امنیتی Mac موجود در بررسی ما ادعا می کنند که بد افزار های ویندوز را هم مثل بد افزارهای Mac تشخیص می دهند، بنابرین این اطمینان را ایجاد می کنند که کامپیوترهای کاربر به عنوان یک کانال برای برنامه هایی که به PC های ویندوز حمله می کنند عمل نمی کنند. به این دلیل ما کنترل کردیم که آیا محصولات آنتی ویروس Mac موجود در بررسی ما بدافزارهای ویندوز را تشخیص می دهند یا خیر . ما از حدود ۵۰۰ نمونه بدافزار ویندوز شایع استفاده کردیم، این روند برابر با روند بد افزار Mac بود جز این که هیچ تلاشی برای اجرای نمونه هایی که در اسکن تشخیص داده نشده بود نکردیم چون برنامه های ویندوز نمی توانند تحت Mac OS اجرا شوند. آنتی ویروس های AVIRA,ESET, Kaspersky, QuickHeal, Sophos و KromTech همه نمونه های بدافزار ویندوز را تشخیص دادند. F-Secure و Intego همه نمونه های بدافزار ویندوز رایج را تشخیص ندادند (اگرچه اکثریت آنها را شناختند) F-Secure می گوید که تنها پوشش محدودی از بدافزار های ویندوز را در محصولات Mac شان ارائه می کنند.

Avira Free Mac Security

مقدمه :
Avira Free Mac Security یک برنامه آنتی ویروس بدون خصوصیات اضافی است
حجم فایل نصب : ۱۲۱ مگابایت

نصب :
Avira Free Mac Security از یک فایل .pkg به عنوان نصب کننده استفاده می کند. فقط بر روی فایل دبل کلیک می کنید و پنجره Finder این پیام را نمایش می دهد :

کاربر باید روی بسته رایت کلیک کند و بعد Open را انتخاب کند، بعد برنامه می تواند نصب شود. این ممکن است برای کاربران غیر تخصصی Mac خیلی روشن نباشد.
مراحل فرایند نصب عبارتند از پذیرش مجوز، بعد انتخاب یک دیسک و فولدر برای نصب. هیچ گزینه دیگری وجود ندارد پنجره برنامه اصلی فورا بعد از نصب، باز می شد و یک بروز رسانی و اسکن سریع اجرا می شود :

ما توجه داشتیم که در حالیکه بروزرسانی انجام می شود، آیکون برنامه آویرا در Dock یک نماد هشدار را نشان می دهد.

ما متوجه شدیم که فرایند نصب خیلی سریع و ساده است.
راهنمای کاربر دو روش برای از نصب خارج کردن برنامه را توصیه می کند : حرکت دادن برنامه به Trash و یا ااستفاده از خط فرمان. بعلاوه یک برنامه آن اینستالر هم می تواند در بخش Applications/Utilities یافت شود.

واسط برنامه:

صفحه وضعیت پنجره برنامه اصلی یک بخش نمایش وضعیت دارد که کلمات “Your Mac is protected!” در آن دیده می شود و یک تیک در جعبه سبز رنگ هم نشان داده می شود. با کلیک بر روی Show Details وضعیت آیتم های منفرد مثل حفاظت زمان واقعی، امضاها، بروز رسانی های زمان بندی شده، ویروس های تیمار نشده به نمایش در می آید. ممکن است که حفاظت زمان واقعی که ابزار معمول ما در تست هشدارهای وضعیت است را به شکل دستی غیر فعال کرد. به هر حال اگر امضاهای بدافزار بروز نباشند، Avira Mac Security هشدار زیر را در بخش وضعیت نشان می دهد :

با کلیک بر روی جزئیات مشکل به کاربر اطلاع داده می شود :

با کلیک بر روی Secure My Mac Now کارهای لازم برای حل مشکل که در این مورد اجرای یک بروز رسانی است انجام میشود.
صفحه Status شامل یک دکمه اسکن خیلی واضح است و انتخاب اسکن های کامل یا سریع در آن وجود دارد. دکمه Scan for Viruses در پانل منو در سمت چپ اجازه یک اسکن سفارشی را می دهد. یک دکمه به روز رسانی را میتوان در همانجا یافت که در کنار Scheduler، Quarantine و Logs قرار دارد. تابع Help محلی هم از صفحه خانگی در دسترس است. چون Avira Mac Security رایگان است اطلاعات اشتراک وجود ندارد.
یک آیکون آویرا در بخش System Tray در منوبار Mac بعد از نصب قرار میگیرد که کلیک بر روی ان منوی زیر را نشان می دهد :

آویرا هیچ مدخلی را به منوی زمینه Finder اضافه نمی کند بنابرین اسکن سفارشی باید از کنسول آغاز شود.
به طور کلی ما واسط Avira Mac Security را خیلی واضح و روشن می دانیم و همه کارکرد ها و اطلاعات لازم به سادگی در دسترس قرار می گیرند.

دسترسی غیر مدیر
همانطور که در بالا گفتیم، ممکن نیست که حفاظت زمان واقعی را حتی با حقوق مدیر غیرفعال کنیم چه برسد به اینکه با اختیارات غیر مدیر این کار را انجام دهیم. ما نمی توانیم برنامه را بدون حقوق مدیر حذف کنیم.
اسکن زمان بندی شده
یک اسکن زمان بندی شده به صورت پیشفرض برای هر دو شنبه در ساعت ۱۲ ظهر تنظیم شده است. اگر زمان تعیین شده از دست برود یک گزینه برای اجرای اسکن در شروع بعدی سیستم وجود دارد. جعبه گفتگوی اسکن زمانبندی شده ساده و بهینه است و در زیر نشان داده می شود :

کنترل های تنظیمات خصوصیت AMTSU

نتایج کنترل های تنظیمات خصوصیت AMTSU به صورت زیر است :

• دانلود دستی فایل تست EICAR.COM : فایل بدون هیچ هشداری قرنطینه شد
• دانلود در حال حرکت فایل تست EICAR.COM: فایل بدون هیچ هشداری قرنطینه شد
• برنامه ناخواسته بالقوه EICAR: فایل بدون هیچ هشداری قرنطینه شد.
• صفحه تست فیشینگ AMTSU: صفحه نمایش داده شد. ما توجه داریم که آویرا در بین فروشنده های ثبت شده به عنوان حامی خصوصیت تست آنتی فیشینگ قرار دارد اما فکر می کنیم که این تنها در مورد بسته های ویندوزی صدق می کند.
• فایل تست CloudCar testfile : فایل دانلود شد، آویرا در بین فروشنده هایی که از این خصوصیت تست حمایت می کنند دیده نمی شود.

ما توجه کردیم که وقتی که آویرا فایل های تست را تشخیص میدهد و قرنطینه می کند، هیچ نوع پیامی را برای آگاه کردن کاربر از آنچه رخ داده به او نشان نمی دهد. ما پیشنهاد می کنیم که یک پیام هشدار به کار  بگوید که بد افزار قرنطینه شده است و این به کاربر کمک می کند و موثر بودن نرم افزار آنتی ویروس را خاطر نشان می کند.

تست حفاظت زمان واقعی : ما بدون اینکه آویرا هیچ نوع عملی را انجام دهد یا هشداری بدهد قادر به کپی فولدر بدافزار Mac از فلش USB به دسکتاپ Mac بودیم.

تست تشخیص/حفاظت بدافزار:

Avira Free Mac Security کلیه نمونه های بدافزار را Mac و ویندوز مورد استفاده در تست ها را تشخیص داد.

Help و مستندات

همه خصوصیات Help و پشتیبانی آویرا را می توان در منوی Help یافت و ما آن را به سادگی پیدا کردیم.

جعبه جستجوی در بالای منو می تواند برای جستجوی خصوصیت Help محلی استفاده شود و دستورات ساده متنی روشنی برای کارهای روزمره ارائه می کند. ما متوجه شدیم که اگر پنجره خدمات Help محلی بسته شود تا جستجو ها تایپ شوند ( به جای جعبه جستجو در منوی Help) نتایج خیلی به زمینه حساس تر هستند. یعنی اینکه نتایج یافته شده تنها با صفحه نمایش یافته برنامه مرتبط هستند بنابراین وقتی که در صفحه خانه/وضعیت هستیم جستجو برای ” زمان بندی” هیچ نتیجه ای را نشان نمی دهد. ممکن است این باعث سردرگمی برخی کاربران شود.
راهنمای استفاده یک سند ۴۸ صفحه ای جامع به فرمت pdf است. این راهنما نصب و از نصب خارجی کردن و خصوصیات دیگر برنامه را پوشش می دهد. یک فهرست کامل و قابل کلیک کردن در شروع وجود دارد. و متن کاملا بوکمارک شده است و بخش های منفرد به سادگی از طریق بوکمارک Adobe Reader در دسترس قرار می گیرند. تنها انتقاد ما این است که جدای از تعداد کمی از تصاویر لوگوی آویرا در بخش Dock هیچ اسکرین شاتی وجود ندارد.
کلیک بر روی Avira Knowledge Base در منوی Help یک صفحه مناسب از وب سایت آویرا باز می کند. تابع جستجو در این صفحه همه محصولات و سیستم ها عامل را نشان می دهد و هر درخواست جستجو باید شامل نام محصول خاص مورد استفاده باشد. ما توجه داشتیم که پاسخ های یافته شده برای Avira Mac Security در درون راهنمای pdf هم وجود دارند: کلیک بر روی لینک یک پاسخ خاص به سادگی راهنمای مربوط را دانلود می کند که باید بعدا آن را باز و جستجو کرد. ما عقیده داریم که ممکن است برخی خوانندگان ترجیح دهند که مستقیما به صفحه ای بروند که پاسخ سوال را نشان داده است.
Help Avira Mac Security خیلی خوب است حتی اگر گاهی اوقات درک آنها نیاز به کمی حوصله داشته باشد.

خلاصه
Avira Security برای Mac همه خصوصیات ضروری یک برنامه آنتی ویروس را به رایگان فراهم می کند و به شدت در تشخیص بدافزار Mac و ویندوز موثر است. این آنتی ویروس نشان Approved Security Product award را دریافت می کند. به طور کلی ما استفاده از آنها را بی نهایت آسان می دانیم. واسط کاربری می تواند از نظر فراهم کردن دسترسی آسان به همه خصوصیات مهم بهینه باشد. پیشنهادها برای بهبود شامل نشان دادن هشدارها در زمانی که بد افزار یافته می شود، و افزایش حساسیت حفاظت زمان واقعی به شکلی است که بدافزار در زمان دسترسی و در زمان اجرا تشخیص داده شود.

–

ESET Cyber Security Pro

مقدمه:
ESET Cyber Security Pro شامل خصوصیات نوعی یک سوئیت امنیتی Windows Internet از جمله آنتی مالویر، فایروال و کنترل والدینی می شود
حجم فایل نصب: نصب کننده کامل ۵۱ مگابایت . ما خوشحالیم که بگوییم که نصب کننده قبل از شروع کنترل می کند که آیا یک نسخه جدیدتر در دسترس است یا خیر.

نصب :
بسته نصب گزینه های Install، Uninstall و Read Me را ارائه می کند .فایل Read Me دستورات ساده نصب و از نصب خارج کردن را دارد، یک توافق نامه مجوز وجود دارد که باید پذیرفته شود. معمولا برنامه های امنیتی Mac یک نصب سفارشی هم در دسترس قرار می دهند. گزینه ها عبارتند از : تنظیمات سرور پروکسی، تعریف کاربران دارای امتیاز ( کدام کاربران دارای حقوق مدیر برای برنامه هستند ) ، فعال کردن Live Grid ( اشتراک گذاری بد افزار) تشخیص برنامه های پتانسیل ناخواسته یا خیر، حالت فایروال ( خودکار و تعاملی) . وقتی که محصول با نام کاربری و رمز عبور فعال شود، یک به روز رسانی خودکار انجام می شود.
ما متوجه شدیم که برای فعال کردن مجدد اشتراک گذاری فایل در Mac های مان، ما باید به تنظیمات فایروال برویم و نوع شبکه را از Public به Home تغییر دهیم. ESET به ما در مورد ساخت بعدی محصول اطلاع می دهد، یک جعبه گفتگو در هنگام نصب از ما می پرسد که آیا اشتراک گذاری فایل باید برای آداپتر شبکه فعال شود یا خیر.
به استثنای فعال سازی اشتراک گذاری فایل، ما نصب ESET Cyber Security Pro را خیلی سر راست می دانیم در حالیه انواع گزینه های حساس را هم فراهم می کنیم.
برنامه را میتوان با باز کردن مجدد بسته نصب که یک آیکون Uninstall واضح دارد از نصب خارج کرد. از نصب خارج کردن سریع و سر راست است.

واسط برنامه :
پنجره برنامه اصلی ESET Cyber Security Pro از فرمت مشابهی با همتای ویندوزش استفاده می کند. یک ستون باریک سمت چپ به عنوان منو بار برای کارها و خصوصیات مهم از جمله اسکن کامپیوتر، بروزرسانی و Help عمل می کند. ستون سمت راست بزرگتر هم به عنوان یک نمایش دهنده وضعیت عمل می کند و وضعیت اجزای منفرد Computer، Firewall، Web و Mail و Parental Control به صورت آیکون های Mac نشان داده می شوند آیکون Parental Control به وضوح از آیکون های دیگر متفاوت است.

چون این خصوصیت باید پیکربندی شود و بنا به پیشفرض فعال نیست. دو لینک به Smart Scan و Update وجود دارد. وضعیت بروز رسانی و مجوز هم نشان داده می شود. اگر حفاظت زمان واقعی غیرفعال شده باشد، صفحه وضعیت تغییر می کند و یک هشدار واضح را نشان می دهد و آیتم های متنوعی قرمز می شوند :

حفاظت را می توان با کلیک بر ” فعال کردن حفاظت سیستم فایل زمان واقعی” سمبل هشدار در گوشه سمت راست پایین یا آیکون Computer دوباره فعال کرد.
ESET Cyber Security Pro یک آیکون در سینی سیستم با یک منوی جامع از کارها و خصوصیات ایجاد می کند :

به صورت پیشفرض، هیچ چیزی به منوی زمینه Finder اضافه نمی شود اگرچه این کار را می توان در تنظیمات برنامه فعال کرد.
به طور کلی واسط ESET Cyber Security Pro نمونه ای است و اطلاعات و کارکرد های مهم به سادگی در پنجره روشن و غیر شلخته نمایش داده می شوند.

دسترسی غیر مدیر:
وقتی که ما به کامپیوتر Mac تست مان با یک اکانت (بدون امتیاز ویژه) که در فرایند تنظیم تعریف شده بود وارد شدیم، نمی توانستیم حفاظت زمان واقعی را غیر فعال کنیم و کنترل های پنجره خاکستری می شد و منوی System Tray تغییر می کرد.
همچنین ما نمی توانستیم که برنامه را بدون حقوق مدیر از نصب خارج کنیم.

اسکن زمان بندی شده:
یک اسکن زمان بندی شده به صورت پیشفرض وجود ندارد ولی به سادگی با کلیک بر روی Computer Scan, و Schedule Regular Scan می توان آن را تنظیم کرد. کاربر می تواند در مورد گزینه ای اسکن در صورتی که اسکن زمان بندی شده انجام نشود تصمیم بگیرد.
کنترل های تنضمیات خصوصیت AMTSU
نتایج کنترل های تنظیات خصوصیت AMTSU به صورت زیر است :
دانلود دستی فایل تست EICAR.COM: دانلود بلوکه شد و یک پیام هشدار نشان داده شد. این پیام روشن می کند که تهدید حذف شده است.

دانلود در حرکت فایل تست EICAR.COM : واکنش مشابهی که برای دانلود دستی اتفاق افتاد، رخ می دهد.
برنامه ناخواسته بالقوه EICAR : ESET Cyber Security Pro یک دیالوگ هشدار را نشان می دهد و انتخاب Disconnect یا No Action در این پنجره دیده می شود.
صفحه تست فیشینگ AMTSU: صحفه دانلود بلوکه می شود و با صفحه هشدار خود ایست جایگزین میشود که می گوید ” صفحه جدید درلیست وبسایت های با محتوای خطرناک بالقوه قرار دارد” یک پیام هشدار پاپ آپ دیگر هم نمایش داده می شد.

Help و مستندات:
ESET دو راهنما برای ESET Cyber Security Pro تولد می کند که راهنمای Quick Start Guide خیلی ساده ۱۲ صفحه ای است که موضوعات مهم نصب و استفاده را پوشش می دهد و یک راهنمای User Guide جامع تر هم وجود دارد که ۲۴ صفحه است. این راهنمای اخیر همه جنبه های نصب و استفاده از برنامه را به شکل مفصل پوشش می دهد و آن را به شکل مناسبی با اسکرین شات ها به نمایش میگذارد. یک صفحه فهرست قابل کلیک کردن و بوکمارک کردن سراسری دسترسی به یک بخش خاص با یک کلیک را آسان می کند.
یک خصوصیت local Help وجود دارد که قابل جستجو است و صفحه فهرست قابل کلیک کردن و جامع دارد. نتایج در یک پایه دانش قابل جستجو در وب سایت ESET وجود دارد که نه تنها دستورات متنی بلکه ویدئو هایی برای کارهای رایج مهم مثل ایجاد یک اسکن زمان بندی شده را نشان می دهد. به طور کلی ما امکانات Help برای ESET Cyber Security Pro را با استاندارد عالی مشابه با محصولات دیگر ESET می دانیم.

خلاصه:
به طور کلی ESET Cyber Security Pro یک راه حل ضد بدافزار عالی برای Mac OS X است و جایزه Approved Security Product را دریافت می کند .این برنامه از نظر نصب و استفاده ساده است و نمایش های وضعیت و پیام های هشدار شفاف هستند و امکانات Help هم ستودنی هستند.

F-Secure Antivirus For Mac

معرفی :

F-Secure Anti-Virus برای Mac یک برنامه آنتی ویروس سراست است.
حجم فایل نصب: ۱۹ مگابایت

نصب:

فرایند نصب به پذیرش توافقنامه مجوز نیاز دارد اما هیچ گزینه دیگری ندارد. در انتهای نصب یک پیام آشکار میشود که ” فایروال سیستم” فعال شده است و این به فایروال OS X اشاره دارد. ما متوجه شدیم که نصب خیلی سریع و سر راست است.
F-Secure یک از نصب خارج کننده برای آنتی ویروس Mac فراهم می کند. این برنامه با دبل کلیک کردن بر روی آیکون exemplary در فولدر برنامه ها در دسترس قرار می گیرد.

واسط برنامه:

پنجره اصلی برنامه برای هرکسی که از محصولات F-Secure در ویندوز استفاده کرده باشد آشنا است. وضعیت بوسیله ابزارهای یک دکمه گرد بزرگ نشان داده می شود که با یک تیک سفید به رنگ سبز است اگر وضعیت خوب باشد و متن ” Your computer is protected در بالای پنجره نمایش داده می شود.
ما نتوانستیم ابزارهای حفاظت زمان واقعی را غیر فعال کنیم در نتیجه نتوانستیم ببینم که برنامه وقتی که حفاظت اطمنیان بخش نیست چه عکس العملی نشان می دهد.
هیچ دکمه بروز رسانی در پنجره برنامه وجود ندارد اگرچه منوی زیر آیکون F-Secure System Tray حاوی یک ورودی ” check for updates است. با کلیک بر این آیکون هیچ واکنشی مشهودی ایجاد نمی شود خواه پنجره برنامه باز باشد یا نباشد.
کاربر می تواند تایید کند که یک آپدیت با کلیک بر روی Statistics انجام شده است. کنترل Last Successful Update Check پیام ” لحظه قبل” را نشان خواهد داد .با این وجود ما عقیده داریم که نمایش خودکار یک پیام با مثلا جمله” امضاهای بدافزار شما به روز است” شفاف تر خواهد بود.
می توان یک دکمه اسکن را در صفحه خانه یافت. تنها دو گزینه وجود دارد : ” اسکن فولدر خانه ” و ” اسکنی را که می خواهید انتخاب کنید ” . مورد دوم را می توان برای اجرای یک اسکن کامل با انتخاب دیسک سخت Mac استفاده کرد اما این برای افراد غیر متخصص ایده آل نیست و یک گزینه اضافی برای یک اسکن کامل به عنوان پیشرفتی برای برنامه توصیه می شود.
یک دکمه Help در سمت راست بالای گوشه پنجره وجود دارد که لینک هایی به صفحه های Help و Support وب سایت F-Secure فراهم می کند. یک دکمه Support هم وجود دارد که اطلاعات ضروری سیستم را همراه با یک لینک بدون کارکرد و خراب ارایه می کند :

مدیریت اشتراک در صفحه خانگی اجازه می دهد که کلید تغییر کند و پیامی با عنوان valid Your subscription is را نشان می دهد اما برای اینکه بفهمیم چقدر این اشتراک معتبر است باید بر روی دکمه Statistics در صفحه خانگی کلیک کنیم و به نظر می رسد که اگر همه اطلاعات اشتراک در یک جا در کنار هم قرار بگیرند ، بهتر است.
حتی وقتی که پنجره برنامه باز و فعال است، آنتی ویروس F-Secure برای Mac در Dock یا فهرست برنامه های در حال اجرایی که با فشردن cmd + tab نمایش داده می شوند، وجود ندارد.
به هر حال یک آیکون دائمی F-Secure در سینی سیستم وجود دارد که منوی کوچک زیر را نشان می دهد :

برنامه خودش را در منوی زمینه Finder قرار نمی دهد و بنابرین اسکن ها باید از پنجره برنامه شروع شوند.
همانطور که قبلا گفته شد پنجره اصلی برنامه آنتی ویروس F-Secure Mac خیلی شبیه به همتای ویندوزش است ما عقیده داریم که انتقال ساده طراحی به Mac OS کارائی خوبی ندارد مثلا نسخه Mac خصوصیات و گزینه های کمتری از ویندوز دارد و اگر دکمه های کمتری در پنجره برنامه اصلی وجود داشت این گزینه ها می توانست در دسترس قرار بگیرد. ما همچنین پیشنهاد می کنیم که کاربران Mac برنامه را در صورتی که با Dock تجمع شود بهتر است و راحت تر استفاده خواهند کرد.

دسترسی غیر مدیر
همانطور که در بالا گفته شد، برنامه هیچ ابزاری برای غیرفعال کردن حفاظت زمان واقعی حتی با اختیارات مدیر ارائه نمی کند.
ما قادر نبودیم که برنامه را با یک اکانت غیر مدیر حذف کنیم
اسکن زمان بندی شده
آنتی ویروس F-Secure برای Mac هیچ زمان بندی کننده ای ندارد و بنابرین تنظیم یک اسکن زمان بندی شده امکان پذیر نبود.
کنترل های تنظیم خصوصیت AMTSU
برنامه با کنترل های تنظیم خصوصیت AMTSU به صورت زیر تعامل کرد:
دانلود دستی فایل تست EICAR.COM: فایل حذف شد و پیام زیر به نمایش درآمد :

کلیک بر روی Details نشان میدهد که فایل به زباله رفته است. ما پیشنهاد می کنیم که بهتر است این در یک پیام اولیه نمایش داده شود بنابراین کاربر باید بداند که تهدید حذف شده است و عمل دیگری مورد نیاز نیست. ما توجه داشتیم که فایل ثبت وقایع را ببینم و کاربر برای این کار باید بر روی دکمه Tasks کلیک کند در حالیکه منطقی تر این است که آن را تحت Statistics و ( بخش فرعی See what the program has done ) قرار دهیم.
دانلود در حرکت فایل تست EICAR.COM : فایل حذف می شود و پیام مشابه با بالا به نمایش در می آید.
برنامه ناخواسته بالقوه EICAR : پیام مشابه با بالا نمایش می یابد اما فایل حذف یا قرنطینه نمی شود. با کلیک بر روی جزئیات می بینم که فایل ” گزارش” شده است و هیچ اطلاعات دیگری در مورد فایل و اینکه چرا مضر است داده نمی شود.
صفحه تست فیشینگ AMTSU : صفحه نمایش داده می شود. ما توجه کردیم که F-Secure در بین فروشنده هایی است که از این خصوصیت حمایت می کند اما فکر می کنیم که این تنها در برنامه های ویندوز به کار می رود.
فایل تست CloudCar : فایل دانلود شد. حدوداً F-Secure از این خصوصیت پشتیبانی می کند ولی احتمالا تنها در برنامه های ویندوز این کار را انجام می دهد.
ما پیشنهاد می کنیم که وقتی که تهدید دانلود می شد پیام هشدار تغییر کند تا نشان دهد که آیا تهدید حذف شده است یا نشده است.
تست حفاظت زمان واقعی که وقتی که ما فلش USB را به درایو حاوی نمونه های بدافزار Mac وصل کردیم، برنامه یک پیام را نمایش داد که می گفت که یک آیتم مضر یافته شده است، حفاظت زمان واقعی در واقع چند نمونه بد افزاری را تشخیص داد.

تست حفاظت/تشخیص بدافزار
آنتی ویروس Mac F-Secure همه نمونه های بدافزار Mac مورد استفاده در تست ما را تشخیص داد. همچنین بخش کوچکی از بدافزار ویندوز انتخاب شده ما ار تشخیص داد. ما می دانیم که F-Secure هیچ ادعایی ندارد که برنامه بدافزارهای ویندوز را تشخیص می دهد.

Help و مستندات
یک راهنمای ۱۲ صفحه ای pdf برای دانلود از وب سایت F-Secure در دسترس است. در حقیقت تنها ۷ صفحه متن وجود دارد و ۵ صفحه دیگر فهرست یا صفحات پوششی هستند. به هر حال با توجه به طبیعت ساده برنامه ما عقیده داریم که توضیحات کافی ارائه شده اند . اگرچه در واقع در یک سند بااین اندازه لازم نیست اما راهنما محتوای قابل کلیک را فهرست کرده است و بوکمارک هم کرده است و بخش های خاص را بی نهایت به سادگی در دسترس می گذارد.
تابع Help از دکمه Help در برنامه اصلی پنجره در دسترس است و محتوای برابری با راهنما دارد اما به عنوان یک صفحه وب سایت F-Secure است. هیچ تابع Help محلی وجود ندارد.

خلاصه:
آنتی ویروس Mac F-Secure یک برنامه آنتی ویروس با همه خصوصیات ضروری است. این برنامه شناسائی بدافزار Mac عالی و حفاظت زمان واقعی دارد و جایزه Approved Security Product ما را دریافت می کند. ما به هر حال توصیه می کنیم که واسط برنامه با نرم افزار Mac بهتر تطابق پیدا کند و هشدارهای بدافزار هوشمندانه تر شوند.

Intego Mac Premium Bundle

معرفی:
۲۰۱۳ Intego Mac Premium Bundle یک جزء ضد بدافزار (VirusBarrier)، یک فایروال (NetBarrier)، کنترل های والدین (Family Protector) ، حفاظت از هویت (Identity Scrubber)، بکاپ، (Personal Backup) و کنترل های محرمانگی (Washing Machine) را ارائه می کند.
حجم فایل نصب : ۷۳ مگابایت

نصب:
برنامه تنظیم یک انتخاب از اجزایی که باید نصب شوند را عرضه می کند :

نصب کننده اعلام می کند که کامپیوتر باید در انتهای نصب ریستارت شود. این فرایند فقط با چند کلیک کامل می شود. بعد از ریستارت برنامه های متنوع را می توان از آیکون Intego در سینی سیستم Mac باز کرد.

هر کدام از اجزا  پنجره برنامه خاص خودش را دارد. وقتی که پنجره VirusBarrier باز می شود، گزینه های پیکربندی ارائه می شود که شامل سطح حفاظت و گزینه اسکن آرشیوها ( این گزینه ها را می توان بعدا در ترجیحات برنامه تغییر داد) می شود.

بعد از این کار، یک راهنما به پنجره برنامه VirusBarrier اصلی نمایش داده می شود این کار ، با استفاده از یک پس زمینه برای تشریح عناصر پرده متنوع انجام می شود. ما متوجه شدیم که این یک روش ساده، موثر و ابتکاری برای توضیح خصوصیات برنامه است :

ما متوجه شدیم که فرایند تنظیم هم خیلی ساده و سرراست است.
اجرای مجدد بسته نصب برنامه گزینه ای برای از نصب خارج کردن برنامه به ما ارائه می کند. این فرصتی برای حذف اجزا ( آنتی ویروس/فایروال) را به شکل مجزا از هم دیگر فراهم می کند. کشیدن آیکون Intego از پنجره Applications در Finder به Trash هم اجازه می دهد که نرم افزار به طور کامل بدون هیچ انتخابی از اجزا از نصب خارج شود.

واسط برنامه:
پنجره اصلی برنامه VirusBarrier در تسلط گرافیک Mac Mini و Mac Monitor است. در حقیقت در ابتدا ما تصور کردیم که هیچ کارکردی وجود ندارد و کلیک بر روی آن هیچ اثری نداشت اما بعدا کشف کردیم که فایلها و فولدرها را می توان از Finder به آن درگ کرد تا آنها را اسکن کند. دکمه های بزرگ واضح برای اسکن های کامل و سریع وجود دارد.

یک اسکن سفارشی را می توان از منوی File در Mac Menu Bar انجام داد.
در بخش پایین پنجره اصلی یک نمایش وضعیت برای حفاظت زمان واقعی و اسکن زمان بندی شده وجود دارد، حفاظت زمان واقعی به شکل پیش فرض فعال است اما اسکن زمان بندی شده فعال نیست. وضعیت هر آیتم بوسیله یک دکمه کوچک نشان داده می شود و که وقتی فعال است سبز و وقتی که غیر فعال است قرمز است. یک دکمه پیکربندی بعد از هر آیتم وجود دارد که اجازه خاموش یا روشن کردن راحت را می دهد. به غیر از رنگ دکمه ها، هیچ هشداری در صورتی که یک جزء غیر فعال شود نشان داده نمی شود.
وضعیت بروز رسانی ها در یک دکمه در گوشه بالای سمت راست نشان داده می شود، کلیک بر روی این دکمه باعث می شود که یک کنترل بروز رسانی انجام شود. یک جعبه گفتگوی بروز رسانی نشان می دهد که تاریخ انقضای اشتراک چه زمانی است. ما شگفت زده شدیم که دیدیم که وقتی که تلاش می کنیم که یک بروز رسانی را اجرا کنیم، فایروال خود برنامه می پرسید که آیا این فعالیت مجاز باشد یا خیر.

این وضعیت در اینتگو به ما می گوید که فایروال برنامه خود نرم افزار را هم یک مورد خاص تلقی نمی کند و این به نظر ما گیج کننده و غیر بهره ورانه است و ما یپشنهاد می کنیم که اینتگو آن را تقویت کند.
منوی Help در منو باز Mac انتخاب های Show Basic Help ( که جای خصوصیات کلیدی را در اولین بار استفاده نشان می دهد) و VirusBarrier Help ( که صفحات پشتیبانی وب سایت محصول را باز می کند) و یک جعبه جستجو را در خود دارد اگرچه این بخش فایلهای Help Mac OS X را جستجو می کند.
VirusBarrier یک مدخل اسکن را به منوی Finder اضافه می کند به طوری که درایوها/فولدرها را می توان با رایت کلیک اسکن کرد.

به طور کلی ما متوجه شدیم که واسط برنامه شفاف و ساده است اگرچه ما فکر می کنیم که یک هشدار موثرتر می تواند در زمانی که حفاظت زمان واقعی غیر فعال است نشان داده شود.

دسترسی غیر مدیر:

ما قادر نبودیم که حفاظت زمان واقعی برنامه را با استفاده از یک اکانت غیر مدیر غیرفعال کنیم یا آن را از نصب خارج کنیم

اسکن زمان بندی شده :

یک اسکن زمان بندی شده به طور پیشفرض مشخص نشده بود اما به سادگی از دکمه روی پنجره اصلی برنامه می توانست پیکربندی شود.

کنترل های تنظیمات خصوصیت AMTSU

نتایج کنترل های تنظیمات خصوصیت AMTSU به شرح زیر بود:

• دانلود دستی فایل تست EICAR.COM : یک پیام هشدار نشان داده می شود که گزینه های Trust, Quarantine, Repair در آن وجود دارد.
• دانلود در حرکت  فایل تست EICAR.COM : پیام/جعبه گفتگوی مشابه با بالا نشان داده می شود.
• برنامه ناخواسته بالقوه EICAR : فایل تشخیص داده می شود و بدون هیچ واکنشی از برنامه دانلود می شود.
• صفحه تست فیشینگ AMTSU: صفحه نشان داده می شود.
• فایل تست CloudCar : فایل بدون هیچ هشداری دانلود می شود
• تست حفاظت زمان واقعی: حفاظت زمان واقعی به نظر محدود است. ما دون هیچ مداخله ای قادر به کپی فولدرهای بدافزار Mac به یک فلش USB و به دسکتاپ بودیم .به هر حال وقتی که تلاش کردیم که نمونه های بدافزار Mac را اجرا کنیم، هشدار/جعبه گفتگوی مشابهی با فایل تست EICAR به نمایش در آمد.
• ما متوجه شدیم که وقتی که بدافزار کشف می شود هشدارها خیلی روشن و ساده است. توصیه می کنیم که بهتر است دکمه  “Trust” کوچکتر باشد یا حذف شود تا کاربران غیر تخصصی نسبت به استفاده از آن بی رغبت تر شوند.

تست حفاظت /تشخیص بدافزار:

Intego Premium Bundle همه نمونه های بدافزار مورد استفاده در تست ما را تشخیص داد. به هر حال تنها قادر بود که دو سوم از بدافزارهای ویندوز شایع را که ما تست کردم شناسائی کند. وب سایت تولید کننده ادعا می کند که برنامه بد افزار ویندوز را تشخیص می دهد تا مانع این شود که Mac شما به عنوان یک حامل عمل کند، به نظر می رسد که برنامه از این نظر نا امید کننده است.

Help و مستندات:

کلیک بر روی VirusBarrier Help در منوی Help منو بار Mac باعث باز  شدن راهنمای کاربر محصول می شود که در واقع صفحه ای از وب سایت Intego است. این صفحه دستورات روشن و ساده ای برای کارهای پایه ارائه می کند و با انتخاب تنظیمات وقتی که برنامه ابتدا بعد از نصب اجرا می شود کار را شروع می کند و پوشش میدهد که وقتی که بدافزار پیدا شد چه کاری باید انجام شود و چطور یک اسکن زمانی بندی شده اجرا شود. دستورات با اسکرین شات های بزرگ و واضح به نمایش گذاشته می شوند .به هرحال ما می گوییم که چشم انداز راهنما خیلی محدود است حتی برای یک محصول ساده و با استفاده آسان هم این قضیه صدق می کند. یک لینک به یک صفحه در Knowledge Base وجود دارد که حاوی چند لینک به صفحات مرتبط دیگر است مثلا یک اسکن سفارش یا نصب/از نصب خارج کردن برنامه چطور باید انجام شود. دستوراتی که در این صفحات داده می شوند باز هم خلاصه ولی خیلی شفاف هستند.

به طور کلی ما Help اینتگو را روشن و با شکل های خوب اما محدود توصیف می کنیم.

خلاصه:

آنتی ویروس Mac 2013  Intego Premium Bundle همه بدافزار Mac را تشخیص می دهد و جایزه Approved Security Product ما را دریافت می کند. به هر حال ما کمی از سطح تشخیص بدافزار ویندوز مایوس شدیم.

به طور کلی ما متوجه شدیم که برنامه روشن و با استفاده آسان است و همه تبع های مهم به سادگی در دسترس هستند. توصیه اصلی ما برای پیشرفت اطمینان از این است که فایروال یکپارچه شده خودکار اجازه بروز رسانی امضاهای آنتی ویروس راب دون گرفتن اجازه از  کاربر بدهد.

Kaspersky Security for Mac

معرفی:
Kaspersky Security برای Mac شامل آنتی ویروس و اجزای کنترل والدین و یک کیبرد مجازی است.
ما برنامه را از یک فایل .dmg صد و هشتاد مگابایتی که نصب کننده کامل است. اما قبل از اجرا وجود نسخه های جدیدتر را چک می کند و ما آن را کار بهینه ای می دانیم.

نصب:
نصب کننده Kaspersky Security بی نهایت ساده است و تنها گزینه این است که آیا در شبکه امنیتی کسپرسکی شرکت می کنید یا خیر ( اشتراک گذاری اطلاعات بدافزار) :

بعد نصب جلو می رود. بعد از حدود یک دقیقه، یک ویزارد نشان میدهد که نصب کامل است و گزینه های Try، Activate و Buy ارائه می شوند. ما نسخه کامل را با کلید ارائه شده توسط کسپرسکی فعال کردیم .ما احساس کردیم که نصب کسپرسکی سکیوریتی خیلی سریع و سرراست است. بسته نصب شامل یک برنامه از نصب خارج کننده مجاز بود که خیلی سریع بود و استفاده آسانی داشت.

واسط برنامه:
پنجره یک دکمه گرد بزرگ در سمت راست دارد که به عنوان نمایش وضعیت عمل می کد، رنگ کهربائی ( زرد) برای مشکلات حداقلی و رنگ قرمز برای مشکلات عمده است. وضعیت بوسیله یک پیام متنی بر در سمت چپ پنجره تایید می شود که در آن می توان Protection enabled، Protection disabled یا Web antivirus disabled را بسته به موقعیت مشاهده کرد.

اگر یکی از دو جزء حفاظت اصلی غیر فعال باشد، کلیک بر دکمه وضعیت یک جعبه گفتگو را باز می کند که آن جزء به  سادگی از آن مجددا فعال می شود:

حدود سمت چپ دکمه وضعیت سه دکمه برای آپدیت، اسکن و کلید مجوز وجود دارد. اگرچه این دکمه ها برچسب متنی ندارند، ما نمادهای مورد استفاده را به اندازه کافی روشن دیدیم که متوجه شویم چه کار می کنند. اگر دکمه آپدیت را کلیک کنیم پیشرفت دانلود امضا به صورت یک درصد زیر متن وضعیت دیده می شود. کلیک بر دکمه اسکن یک انتخاب از بین Full Scan، Quick Scan و Virus Scan را ارائه می کند. ما عبارت ” Virus Scan ” را پیدا کردیم که در حقیقت یک اسکن سفارشی است.
تابع Help به سادگی از دکمه بالای نمایش وضعیت قابل دسترس است .، دکمه Support در همان سطح اطلاعات سیستم کلیدی را فراهم می کند و یک لینک به صفحه وب و انجام پشتیبانی فنی کسپرسکای دارد.
Kaspersky Security آیکون وضعیت خودش را در منو بار اپل ایجاد می کند که کلیک بر روی آن منوی زیر را نشان می دهد.

آنتی ویروس Kaspersky برای Mac یک مدخل اسکن ویروس را به منوی رایت کلیک Finder اضافه می کند به طوری که یک فایل یا فولدر را بتوان به سادگی با رایت کلیک روی آن اسکن کرد.
در کنار پایین پنجره اصلی برنامه دکمه هایی برای هر ۳ جزء اصلی File Anti-Virus، Web Anti-Virus و Parental control وجود دارد، کلیک بر یکی از دکمه ها جعبه گفتگوی پیکربندی مناسب را باز می کند. یک ردیف دیگر از دکمه ها در بالای پنجره وجود دارد که به Reports, Preferences, Support و Help مربوط می شود. هر کدام یک آیکون مناسب دارند.
ما متوجه شدیم که واسط Kaspersky Security برای Mac واضح و سرراست است و همه اطلاعات مهم را به روشنی نشان می دهد و دسترسی آسانی به اکثر کار های مهم را فراهم می کند.
دسترسی غیر مدیر:
اگر یک کاربر بدون اختیارات مدیر تلاش کند که حفاظت زمان واقعی را از پنجره برنامه اصلی حذف کند، کنترل قفل می شود و نمی تواند بدون ورود با اکانت مدیر باز شود. به هر حال کاربر مشابهی می تواند حفاظت را با کلیک بر آیکون کسپرسکی در سینی سیستم غیرفعال کند و بعد با کلیک بر روی Turn Protection Off را تکمیل کند ( این قفل نمی شود و نیاز به اعتبار های بیشتر ندارد. به نظر ما برای یک سوئیت که با قصد استفاده خانوادگی است، این نامناسب است. ما این موضوع را به کسپرسکی اطلاع داده ایم و آنها می گویند که در آینده نزدیک آن را اصلاح می کنند.
اسکن زمان بندی شده:
Kaspersky Security در کامپیوتر Mac هیچ ابزاری از اسکن زمان بندی شده را ارائه نمی کند که به نظر ما یک خطای سهوی است.

کنترل های تنظیمات خصوصیت AMTSU:

نتایج کنترل های وضعیت خصوصیت AMTSU به صورت زیر بود :

دانلود دستی فایل تست EICAR.COM : جعبه گفتگوی زیر نمایش داده شد :

کلیک بر روی Block مانع از این می شود که فایل دانلود شود
دانلود در حرکت فایل تست EICAR.COM : جعبه گفتگوی مشابه با بالا نشان داده می شود و دوباره کلیک بر روی بلوک مانع از دانلود می شود.
برنامه ناخواسته بالقوه EICAR : برنامه بدون هر نوع عمل یا پیامی از آنتی ویروس کسپرسکی Mac دانلود می شود. Kaspersky در بین فروشنده هایی قرار دارد که این خصوصیت را پشتیبانی می کند اگرچه ما فرض می کنیم که این گزینه تنها در نسخه های ویندوز کاربرد دارد.
صفحه تست فیشینگ AMTSU: یک پیام هشدار خیلی شبیه به مورد بالا نمایش داده می شود، کلیک بر روی Block مانع از نشان دادن صفحه می شود.
فایل تست CloudCar : جعبه هشدار مشابه نشان داده می شود و باز هم کلیک بر روی Block مانع از دانلود می شود.
تست حفاظت زمان واقعی : قوتی که یک فلش USB حاوی نمونه های بد افزار Mac را به کامپیوتر تست وصل کردیم، کسپرسکی هشدار می دهد که تهدیدها تشخیص داده شده اند.
ما متوجه شدیم که پیام های هشدار ارائه شده توسط Kaspersky Security کاملا روشن هستند. به هر حال ما توجه داریم که در گفتگوی هشدار نمایش یافته در زمان تشخیص بد افزار گزینه های “Block” و “Allow” اهمیت یکسانی دارند، ما پیشنهاد می کنیم که بلاک باید گزینه پیشفرض روشن تری باشد.

تست تشخیص/حفاظت بدافزار
در تست های اسکن ما، Kaspersky Security کلیه نمونه های بد افزار هم Mac و هم ویندوز که را در تست های ما استفاده شده بود شناسائی کرد.

Help و مستندات:
یک راهنمای ۶۴ صفحه ای رقابتی برای Kaspersky Security در Mac وجود دارد که به سادگی از وب سایت تولید کننده دانلود می شود. این راهنما استاندارد عالی سایر مستندات کسپرسکی را دارد. متن به طور مناسبی بوکمارک شده است و یافتن بخش ها از نوار بوکمارک های Adobe Reader آسان است و صفحه محتویات هم لینک شده است تا خواننده بتواند مستقیما به صفحه یا بخش مربوطه برود. این راهنما به طور روشن نوشته شده است و با اسکرین شات ها، به نمایش درآمده است.
همچنین یک پایه دانش آنلاین قابل جستجو با دامنه متنوعی از FAQ ها ( سوالات پر تکرار) وجود دارد. پاسخ های داده شده روشن هستند و کاملا جامع هستند و با اسکرین شات ها تشریح می شوند.
به طور کلی ما متوجه شدیم که Help و مستندات Kaspersky Security در Mac عالی هستند.

خصوصیت اضافی : صفحه کلید مجازی
صفحه کلید مجازی یک خصوصیت امنیتی اضافی است. وقتی که کاربر نشانگر را به جعبه پسورد محل لاگین سایت وارد می کند ظاهر می شود. به استثنای برخی کلیدهای تابع ( نا متناسب) طراحی آن دقیقا تقلیدی از کیبورد Mac فیزیکی است :

کیبورد مجازی به کاربر اجازه می دهد که پسورد را بدون خطر اینکه یک کیلاگر محتوا را بدزدد وارد کند چون کیبورد واقعی اصلا استفاده نمی شود. ما متوجه شدیم که صفحه کلید مجازی هرگز دوبار در یک مکان ظاهر نمی شود و هر بار که استفاده می شود در موقعیت متفاوتی از صفحه قرار میگیرد، که باعث می شود که در برابر برنامه های ثبت کننده حرکت ماوس ایمن شود. یک دکمه در گوشه سمت چپ پایین زبان کنونی را نشان میدهد : کلیک بر روی آن اجازه می دهد که کاربر بین چند آرایش زبان اروپایی رایج حرکت کند. به محض اینکه لاگین کامل شد ( یا کرسر به حوزه متفاوتی حرکت کرد) کیبورد مجازی دوباره ناپدید می شد. نمایش خودکار صفحه کلید وقتی که نشانگر به روی یک فیلد پسورد می رود را می توان غیرفعال کرد اگرچه ما فکر نمی کنیم که با کار کاربرانی که از کیبورد فیزیکی برای وارد کردن پسوردها استفاده می کنند تداخلی داشته باشد .ما کیبورد مجازی را یک خصوصیت امنیتی سراسری و خیلی خوب و موثر و ساده می دانیم. پیشنهاد ما برای پیشرفت آن نمایش یک پیام توضیح در اولین بار است که از آن استفاده می شود.

خلاصه
Kaspersky Security در Mac یک برنامه آنتی ویروس موثر است که جایزه Approved Security Product ما را دریافت می کند .واسط آن خیلی روشن و با استفاده آسان است و کیبورد مجازی یک خصوصیت امنیتی با ارزش است. تنها پیشنهاد مهم ما برای پیشرفت آنتی ویروس، فعال کردن اسکن زمان بندی شده است.

 Quick Heal Total Security for Mac

معرفی:
Quick Heal Total Security 2013 برای Mac یک برنامه آنتی ویروس سرراست است
حجم فایل نصب : ۲۵۸ مگابایت

نصب:
نصب کنده یک صفحه با خلاصه ای از کارکرد برنامه، نیازهای سیستم و مشکلات شناخته شده و همینطور لینک به انجام پشتیبانی و مشاوره در مورد به روز نگه داشتن Mac OS X دارد. هیچ گزینه ای در روال تنظیم ارائه نمی شود به غیر اینکه برنامه را فورا ثبت ( فعال) کنید.
بعد از نصب برنامه خودش را به شکل خودکار به روز می کند ( اگرچه این کار را به شکل بی سر و صدا انجام می دهد) ما متوجه شدیم که فرایند نصب سریع و ساده است.
Quick Heal Total Security را می توان به سادگی با استفاده از نصب خارج کننده ارائه شده در بسته تنظیم از نصب خارج کرد.
واسط برنامه:
پنجره برنامه اصلی شامل یک نمایش وضعیت خیلی آشکار به شکل میله افقی خاکستری به سمت بالای پنجره با گرافیک کوچکی از Mac است. اگر همه چیز خوب باشد یک تیک ( چک مارک) در پس زمینه سبز نشان داده می شود و متن System is secure system is being actively protected. No action required. به نمایش در می آید. همچنین دکمه های منفرد سبز در ناحیه های خاص حفاظت مثل ویروس ( زمان واقعی) مرور گر، فیشینگ، ایمیل، و حفاظت اسپم وجود دارد.

اگر حفاظت زمان واقعی غیر فعال باشد، دکمه Virus Protection قرمز می شود و میله وضعیت از نظر گرافیک  و متن به یک هشدار تبدیل میشود. یک دکمه Resolve Now در معرض دید ظاهر می شود: کلیک بر روی آن مجددا حفاظت را فعال می کند.

ما متوجه شدیم که نمای وضعیت، هشدارها و دکمه Resolve Now عالی هستند. ما کمی از استفاده از حشرات برای نشان دادن تهدید تعجب کردیم چون یک روش ایمن اکولوژیکی برای کنترل آفت ها  دارد.

خصوصیت آپدیت دستی را می توان در منوی Quick Heal Total Security در منو بار Mac یافت ، ما تعجب کردیم که این در پنجره اصلی به شکل واضح تر قرار نگرفته است. به هر حال فایل های ثبت آپدیت خودکار نشان می دهد که کنترل های نرم افزاری برای آپدیت ها تقریبا هر ۱۵ دقیقه انجام می شود که خیلی تکرار  بالائی دارد. یک دکمه Scan My Mac هم وجود دارد که می تواند در گوشه سمت چپ پایین پنجره برنامه اصلی دیده شود که گزینه هایی برای اسکن کامل و سفارشی را ارائه می کند.

Help محلی برنامه شامل یک راهنمای ۵۲ صفحه ای pdf است که می تواند از طریق منوی Help در منو بار Mac دیده شود.

اطلاعات اشتراک را می توان  با کلیک بر روی بخش Quick Heal Total Security, About… در منو بار Mac دید و ما مجددا حس کردیم که این بخش می تواند واضح تر و در دسترس تر باشد.

Quick Heal هیچ ورودی ای را به منوی زمینه Finder اضافه نمی کند و بنابرین اسکن ها باید از پنجره اصلی برنامه شروع شوند.

ما متوجه شدیم که طراحی کلی برنامه خیلی روشن و واضح است و یک نمای وضعیت و هشدارهای شفاف در ان وجود دارد. به هر حال ما فکر می کنیم که اضافه کردن آپدیت و اطلاعات اشتراک به پنجره اصلی باعث پیشرفت آن می شود.

دسترسی غیر مدیر:

وقتی که با یک اکانت غیر مدیر به Mac وارد شدیم توانستیم که حفاظت زمان واقعی را بدون ارائه تائیدیه های اضافی غیر فعال کنیم. به هر حال نتوانستیم برنامه را از نصب خارج کنیم.

اسکن زمان بندی شده:

یک اسکن زمان بندی شده به شکل پیش فرض در Quick Heal Total Security وجود ندارد اگرچه پیکر بندی آن با کلیک بر روی Mac Security, Scheduled Scans سرراست است.

کنترل های تنظیمات خصوصیت AMTSU

نتایج کنترل های تنظیمات خصوصیت AMTSU به صورت زیر بود :

• دانلود دستی فایل تست EICAR.COM : یک پیام روشن و هشدار نشان می دهد که فایل قرنطینه شده است.
• یک فایل به نام eicar.com که در فولدر Downloads دانلود شده است یافته شد. با کلیک بر روی آن پیامی از Mac OS X تولید می شود که این یک فایل معتبر دانلود نیست.
• دانلود در حرکت فایل تست EICAR.COM : همانند دانلود دستی بالا عمل شد.
• برنامه ناخواسته بالقوه EICAR : صفحه وب بلوکه شد، Quick Heal یک صفحه هشدار نمایش می دهد فایل دانلود نمی شود.
• صفحه تست فیشینگ AMTSU: دسترسی به صفحه بلوکه می شود و یک پیام هشدار نشان داده می شود.
• فایل تست CloudCar : فایل بدون نوعی هشدار دانلود می شود. Quick Heal در بین برنامه هایی که پشتیبان این تست هستند دیده نمی شود.
• تست حفاظت زمان واقعی : وقتی که ما یک فلش USB را به Mac تست وارد کردیم، Quick Heal فورا آن را شناخت و بد افزار را حتی قبل از اینکه پنجره Finder باز شده باشد، قرنطینه کرد.

پایم های هشدار Quick Heal واضح و روشن و مناسب بود.

تشخیص بد افزار:

Quick Heal نیمی از نمونه های بدافزارهای Mac ما را شناخت. این نتیجه برای برنامه ای که برای حفاظت از کامپیوترهای Mac بر علیه بد افزار ساخته شده است. نا امید کننده است. ما به تولید کننده ها نمونه های نادیده گرفته شده را بعد از تست ارسال کردیم، برنامه اکنون همه آنها را تشخیص می دهد.

برنامه امنیتی Mac  Quick Heal Total Security یک امتیاز کامل از نظر بد افزار ویندوز داشت و همه نمونه های مجموعه تست را تشخیص داد.

Help و مستندات:

خصوصیت Help محلی برنامه از منوی Help در منو بار Mac قابل دسترسی است و یک راهنمای ۵۲ صفحه ای به فرمت pdf است. این راهنما خیلی جامع است و نصب، ثبت و استفاده از برنامه را پوشش می دهد. یک صفحه فهرست قابل کلیک کردن وجود دارد و سند به خوبی بوکمارک شده است و یافتن یک بخش از میله بوکمارک Adobe Reader ساده است. تنها انتقاد ما این است که هیچ اسکرین شاتی وجود ندارد.

یک بخش FAQ در وب سایت Quick Heal برای Quick Heal Total Security وجود دارد اگرچه ما نتوانستیم آن را ببینم و این بخش فقط در مورد نسخه ویندوز قابل مشاهده است.

در حالیکه Help در Quick Heal خوب است ما فکر می کنیم که می توان با داشتن یک پایه دانش آنلاین برای نسخه Mac آن را بهتر کرد.

خلاصه:

ما متوجه شدیم که واسط Quick Heal Total Security برای Mac روشن، ساده و با کاربری راحت است حتی اگر می توانستیم پیشرفت های حداقلی را هم پیشنهاد کنیم. در حالیکه تشخیص بد افزار ویندوز عالی است، ما با این حقیقت که برنامه همه نمونه های مشکوک Mac را تشخیص نداد نگران هستیم و به این دلیل نمی توانیم جایزه Approved Security Product خودمان را به آن بدهیم.

به هر حال توجه داریم که Quick Heal Total Security یک برند محصول جدید را می سازد انتظار می ورد که تجربه بیشتر به آن اجازه پیشرفت بیشتر در این زمینه را بدهد.

Sophos Anti‐Virus for Mac Home Edition

معرفی:
آنتی ویروس Mac با نام Sophos Anti-Virus و نسخه Home Edition یک برنامه آنتی ویروس سرراست است.
حجم فایل نصب : ۷۸ مگابایت

نصب:
بسته دانلود شده نه تنها شامل نصب کننده است بلکه یک سند .html با نام “Before You Install” در خود دارد. این صفحه لینک هایی به فروم Sophos و صفحه فیسبوک آن فراهم می کند و یک هشدار می دهد که Sophos پشتیبانی تلفنی یا ایمیلی را ارائه نمی کند.
نصب کننده شامل یک صفحه read me می شد که اطلاعات بیشتری در مورد برنامه در آن وجود دارد ( Help و از نصب خارج کردن) و یک توافق نامه مجوز هم وجود دارد که باید آن را بپذیرید و یک گزینه هم برای تغییر مکان نصب وجود دارد. یک صفحه اطلاعات بیشتر در انتهای نصب کننده وجود دارد:

ما متوجه شدیم که فرایند نصب خیلی سرراست است و در نظر گرفتن صفحه های اطلاعات در ابتدا و انتها خیلی مفید است. یک از نصب خارج کننده ارائه شده (Sophos Remove در فولدر Applications) که می تواند به سادگی برنامه را حذف کند.

واسط برنامه:
واسط برنامه آنتی ویروس Sophos برای Mac می تواند به عنوان ” حداقلی ” توصیه می شود. به نظر می رسد که بیشتر شبیه یک جعبه گفتگو است تا یک پنجره :

هیچ نمایش وضعیت ( حفاظت زمان واقعی یا آپدیت ها) در پنجره وجود ندارد. در صورتی که حفاظت زمان واقعی غیر فعال باشد، تنها شاخص آیکون سوفوس در سینی سیستم Mac است که به رنگ خاکستری روشن درمی آید و نه سیاه معمول. در حالیکه صفحه اطلاعات در انتهای فرایند نصب می گوید که حفاظت وقتی که آیکون سیاه است، فعال است، با این وجود ما احساس می کنیم که این یک هشدار غیر موثر است و می تواند بوسیله اکثر کاربران نادیده گرفته شود. وقتی که آیکون کلیک می شود ظاهر میشود در مواقعی که مناسب باشد ” On-Access Scanning is Disabled ” را نشان می دهد اگرچه هیچ ابزار خاصی برای تصحیح آن وجود ندارد .کاربر باید Preferences را باز کند و حفاظت را از آنجا دوباره فعال کند. وضعیت آپدیت ها را می توان با کلیک بر آیکون سینی سیستم Sophos و پنجره Show Auto Update فهمید.
پنجره آنتی ویروس Sophos شامل دکمه هایی برای یک اسکن کامل و اسکن های سفارشی نمی شود. هیچ اطلاعاتی در مورد آخرین اسکن و تهدیدهای یافته شده در کنار دکمه Quarantine Manager وجود ندارد.
خصوصیت Help از منوی Help در منو بار Mac قابل دسترسی است. این خصوصیت یک جعبه جستجو را باز می کند که می تواند برای درخواست خدمات Help محلی استفاده شود. هیچ اطلاعات اشتراکی وجود ندارد چون Sophos Anti-Virus نسخه خانگی یک محصول رایگان است.
Sophos یک ورودی اسکن را به منوی زمینه Finder اضافه می کند که فولدرها را می توان از آن با رایت کلیک اسکن کرد.

به طور کلی ما واسط کاربری را تا حدی مینیمالیستی می دانیم و یک نمایش وضعیت برای حفاظت زمان واقعی و آپدیت ها را توصیه می کنیم که یک دکمه “update now” هم می تواند به پنجره برنامه اصلی اضافه شود.

دسترسی غیر مدیر:
ما نتوانستیم که حفاظت زمان واقعی را غیر فعال کنیم یا برنامه را بدون حقوق مدیر از نصب خارج کنیم.

اسکن زمان بندی شده:
یک اسکن زمان بندی شده به صورت پیش فرض تعیین نشده است اما هر نوع اسکن سفارشی را می توان به سادگی به صورت بخشی از فرایند پیکر بندی سفارشی کرد.
کنترل های تنظیمات خصوصیت AMTSU
نتایج کنترل های تنظیمات خصوصیت AMTSU به صورت زیر است :
دانلود دستی فایل تست EICAR.COM : فایل قرنطینه شد.
برای حذف فایل از Quarantine Manager مجبور بودیم که رمز عبور مدیر را وارد کنیم که یک کار پرزحمت غیر ضروری به نظر ما رسید.
دانلود در حرکت فایل تست EICAR.COM : فایلها قرنطینه شد و پیام مشابه با بالا به نمایش درآمد
برنامه ناخواسته بالقوه EICAR : فایل با موفقیت بدون تشخیص داده شدن توسط سوفوس دانلود شد، اسکن فولدر Downloads بعد از آن برنامه را تشخیص نداد .اگرچه سوفوس در بین فروشنده های پشتیبان این خصوصیت ثبت شده است ما فکر می کردیم که این مورد فقط در برنامه های ویندوز فعال است.
صفحه تست فیشینگ AMTSU : ما توانستیم صفحه تست فیشینگ را بدون هشدار یا عملی از سوفوس باز کنیم. دوباره سوفوس به عنوان پشتیبانی این خصوصیت مطرح شده است اما احتمالا تنها در نرم افزار های ویندوز اینطور است.
فایل تست CloudCar : فایل قرنطینه شد و پیامی مشابه برای فایل تست EICAR بالا نشان داده شد.
تست حفاظت زمان واقعی: تشخیص به محض اینکه فلش USB با بد افزار Mac وارد شد، آغاز شد.

تست تشخیص/حفاظت بد افزار:
سوفوس یک راهنمای ۴۸ صفحه ای را به فرمت pdf برای آنتی ویروس Mac تولید کرده است. این یک راهنمای جامع است که آپدیت کردن، اسکن کردن و رسیدگی به تهدیدها و از نصب خارج کردن برنامه را پوشش می دهد. یک محتوای قابل کلیک کردن وجود دارد و سند به خوبی بوکمارک شده است و از منوی بوکمارک Adobe Reader قابل دسترس است.
Help محلی از طریق جعبه درخواست در منوی Help در دسترس است و اطلاعات دقیق و روشنی را در مورد کارهای روزمره ارائه می کند.
به طور کلی ما متوجه شدیم که برای یک برنامه رایگان ساده خیلی خوب است.

خلاصه
آنتی ویروس سوفوس برای Mac یک تشخیص بدافزار Mac عالی دارد و جایزه Approved Security Product را دریافت می کند. بد افزار ویندوز به شکل موثری کار تشخیص را انجام دهد و ما حس کردیم که واسط تقریبا مینمالیستی است و می تواند برای کاربران غیر تخصصی دوستانه تر باشد.

 KromTech MacKeeper

معرفی:
KromTech MacKeeper (قبلا به عنوان ZeoBIT MacKeeper مشهور بود) یک سوئیت جامع برای برنامه های Mac بود ، لطفا بخش “خصوصیات” دیگر را برای جزییات ببیند.
طبیعت و اندازه نصب کننده : دانلود کننده ۳۷۰ کیلوبایتی ( بیش از ۷۰ مگابایت را دانلود می کند).

نصب:
نصب یک کار خیلی ساده و سریع است و تنها گزینه موجود، تغییر درایوی است که MacKeeper درآن نصب می شود. وقتی که راه اندازی تکمیل شد برنامه باید با یک ایمیل و یک کلید لایسنس ثبت شود.
وقتی که پنجره برنامه اصلی باز میشود، یک هشدار در بخش System Status روشن می کند که جزء Internet Security برنامه MacKeeper به صورت پیشفرض نصب شده است و به عنوان یک نکته اضافه می گوید که :

این شامل صرفا کلیک بر ” Install” و وارد کردن رمز عبور مدیر ، نصب و بعد تکمیل در کمتر از یک دقیقه می شود.
ما متوجه شدیم که نصب MacKeeper خیلی ساده است با وجود اینکه یک مرحله اضافه برای تنظیم Internet Security در آن وجود دارد.
برنامه یک از نصب خارج کننده مشهود ندارد اما راهنمای آنلاین دستورات از نصب خارج کردن روشنی را ارائه می کند.

واسط برنامه:

صفحه Status برنامه فقط نشان می دهد که آیا جزء Internet Security نصب شده است یا خیر و نشان نمی دهد که به روز است و اسکن زمان واقعی آن را روشن است یا خیر و آیا اسکن اخیرا اجرا شده است یا خیر. فورا بعد از نصب، صفحه Internet Security نشان می دهد که یک اسکن باید انجام شود اما هیچ نوعی از هشدار را حتی اگر اجزای حفاظتی خاموش شده باشند نشان نمی دهد. بعد از اینکه اسکن اجرا شد، هیچ هشدار بیشتری را نمی توان در صفحه وضعیت Internet Security دید. با بررسی وضعیت اجزای منفرد، ما شگفت زده شدیم که دیدیم که حفاظت آنتی ویروس زمان واقعی به صورت پیش فرض فعال نیست و برنامه تنها روشن کردن آن را در حینی که کاربر با فایل های ویندوز یا شبیه ساز های ویندوز کار می کند، توصیه می کند. با توجه به وجود بات ‌نت های Mac که توسط تروجانی مثل Flashback ایجاد می شود، ما پیشنهاد اینکه حفاظت زمان واقعی برای حفاظت از سیستم عامل OS X لازم نیست را مناسب نمی دانیم. همچنین متوجه ناسازگاری این موضع با ادعاهای صفحه Status شدیم که می گوید ” MacKeeper با بلوکه کردن همه تهدید ها و آسیب پذیری ها به شکل خودکار اینترنت را محیط امن تری می کند ” . ما متوجه شدیم که وقتی که حفاظت زمان واقعی MacKeeper فعال می شود می تواند به سرعت نمونه های بد افزار Mac را تشخیص دهد بنابراین تعجب کردیم که چرا به شکل پیشفرض فعال نیست.

یک دکمه کنترل برای آپدیت در صفحه وضعیت Internet Security وجود دارد. کلیک بر آن اثر خیلی روشنی ندارد و هیچ گزارش پیشرفت یا پیامی که برنامه در حال آپدیت شدن است نشان داده نمی شود. کاربران دقیق متوجه خواهند شد که تاریخ/زمان نشان داده شده تحت “Last check for update” در ناحیه وضعیت بالا به روز رسانی شده است.
کلیک بر روی Antivirus Scan اجازه انجام اسکن های کامل یا سفارشی را می دهد.
ما نتوانستیم هیچ شکل روشنی از اطلاعات اشتراک را در پنجره MacKeeper پیدا کنیم. برای یافتن اینکه اشتراک چه وقت منقضی می شود، کاربر باید یک مرورگر وب را باز کند و در اکانت KromTech وارد شود. ما این موضوع را مشکل زا می دانیم و با توجه به کمبود هشدار درباره وضعیت آنتی ویروس احتمال این روش ریسک هم است. به نظر می رسد که بدون اینکه کاربر بفهمد به سادگی مجوز ها منقضی می شوند یا آپدیتها متوقف می شوند.
کلیک کردن بر روی Help/MacKeeper Help منوبار Mac باعث باز شدن Help محلی میشود. MacKeeper آیکون خودش را در سینی سیستم Mac نصب می کند که می توان برای باز کردن برنامه شروع اسکن ها، انتقال حفاظت زمان واقعی بین حالت خاموش و روشن استفاده شود:

هیچ آیتم MacKeeper به منوی زمنیه ای Finder اضافه نمی شود و همه اسکن ها باید از خود برنامه شروع شوند.
عقیده ما در مورد واسط برنامه این است که جزء Internet Security یک موقعیت برتر در این مجموعه برنامه ندارد و حفاظت زمان واقعی یک نقش دست پایین را در Internet Security دارد. بنابرین فکر می کنیم که اگرچه این مجموعه برنامه قادر به حفاظت از Mac به شکل موثر است واسط آن یا پیکربندی پیش فرض آن برای انجام امور طراحی نشده است.
دسترسی غیر مدیر
ما متوجه شدیم که می توانیم حفاظت زمان واقعی MacKeeper را با استفاده از یک حساب غیر مدیر بدون داشتن اعتبار نامه های اضافی ، غیر فعال کنیم. این شاید با توجه به اینکه KromTech اهمیت زیادی را به حفاظت زمان واقعی نمی دهد شگفت انگیز نباشد. ما نتوانستیم برنامه را بدون داشتن اعتبار مدیر از نصب خارج کنیم.
اسکن زمان بندی شده:
یک اسکن زمان بندی شده به صورت پیشفرض وجود ندارد اما به سادگی با استفاده از برگه Antivirus Schedule قابل تنظیم است. روشن نیست که اگر اسکن زمان بندی از دست برود چه اتفاقی می افتد.

کنترل های تنظیمات خصوصیت AMTSU:
نتایج کنترل های تنظیمات خصوصیت AMTSU ( با RTP فعال شده) در زیر نشان داده می شود. لطفاً، ابتدا توجه کنید که ما حفاظت آنتی ویروس زمان واقعی را قبل از انجام تستها روشن کردیم و دوم اینکه KromTech در بین فروشنده هایی است که از هیچکدام از این تست ها پشتیبانی نمی کند.
دانلود دستی فایل تست EICAR.COM : فایل دانلود می شود اما ” قفل” می شود و یک پیام می پرسد که چه عملی انجام شود
دانلود در حرکت فایل تست EICAR.COM : فایل دانلود می شود اما به صورت بالا با آن رفتار می شود.
برنامه ناخواسته بالقوه: فایل بدون هیچ هشداری دانلود می شود.
صفحه تست فیشینگ AMTSU: صفحه بدون هیچ نوع هشدار یا پیامی باز می شود.
فایل تست CloudCar : فایل بدون هیچ نوع هشداری باز می شود

وقتی که ما تلاش کردیم که بد افزار Mac را از فلش USB به دسکتاپ Mac کپی کنیم . حفاظت زمان واقعی KromTech بد افزار را تشخیص داد.
ما متوجه شدیم که پیام های هشدار KromTech خوب هستند.
تست تشخیص/حفاظت بدافزار
KromTech نمونه های بد افزار Mac را تشخیص داد اما دو نمونه از بد افزار ویندوز که در تست ما استفاده شده بود را تشخیص نداد.

Help و مستندات:

خصوصیت Help محلی که با کلیک بر روی HelpMacKeeper Help در منو بار Mac در دسترس است یک بررسی کلی از کارهای متنوع در دسترس در Mac MacKeeper را نشان می دهد، باید گفت که تنها یکی از آنها به جزء Internet Security مرتبط است. با کلیک بر آیتم Protecting your Mac with Internet Security یک ویدئو در مرور گر باز می شود . این ویدیو کاربر را در کارهای پایه برنامه از جمله اسکن برای حذف، بد افزار ها هدایت می کند. ما متوجه شدیم که این ویدئو ساده اما آگاهی بخش است یک معرفی خوب از اصول برنامه .صفحه وب خود برنامه یک لینک به اسم ” Manual” در صفحه Support دارد، این بخش صفحه ای با لینک هایی به توصیف کارهایی از جمله تنظیم یک اسکن زمان بندی شده را نشان می دهد. ما احساس می کنیم که دستورات داده شده روشن و ساده هستند و به خوبی بوسیله اسکرین شات ها نمایش یافته اند. تنها مشکل در امکانات Help در MacKeeper این است که دستورات مفصل مستقیما از پنجره اصلی برنامه در دسترس نیستند

خصوصیات دیگر:

مجموعه MacKeeper شامل طیف وسیعی از اجزای دیگر هم می شد: Data Control ( رمزگذاری کننده داده، احیای فایل ها، پاک کننده ، بکاپ، ذخیره سازی ابری ZeoDisk) ، Cleaning ( کلین آپ سریع، یابنده فایل های تکراری، یابنده فایل، استفاده از دیسک، از نصب خارج کننده هوشمند) ، Optimization( ردیاب به روز رسانی، آیتم های لاگین، برنامه های پیشفرض) ، Geek on Demand ( پشتیبانی آنلاین ) . ما هیچکدام از خصوصیات اضافی را تست نکردیم چون این بررسی بر روی حفاظت در برابر بد افزار تمرکز می کند.

خلاصه:
Internet Security متعلق به KromTech یک برنامه امنیتی موثر برای Mac است که باعث حفاظت در برابر بدافزار Mac می شود و بدافزار ویندوز را هم تشخیص میدهد. همه کار کردهای ضروری یک برنامه آنتی ویروس خوب را دارد. در نتیجه جایزه Approved Security Product ما را دریافت می کند به هر حال باید گفت که تنها یک جزء از MacKeeper محسوب می شود و نقش حداقلی در برنامه دارد و حتی به صورت پیشفرض نصب نمی شود و باید بعدا اضافه شود. ما خیلی شگفت زده شدیم که حفاظت زمان واقعی به طور پیشفرض فعال نشده بود و خود برنامه می گوید که تنها وقتی که با فایل های ویندوز کار می کنیم این نوع حفاظت لازم است در حالیکه این برنامه به طور موثری بدافزارهای Mac را در زمان فعال شدن تشخیص می دهد. واسط برنامه نیز عناصری مثل اطلاعات اشتراک که انتظار داریم به شکل برجسته تری نمایش داده شوند را مخفی می کند. در نتیجه ما فکر می کنیم که KromTech Internet Security با طرفدارانی که درک خوبی از موضوعات امنیتی دارند مناسب است اما برای کاربران غیر متخصصی که نیاز به پیکربندی از قبل امنیت بهینه برای Mac هایشان دارند مناسب نیست.

خلاصه و جمع بندی کلی:

هفت محصولی که ما بررسی کرده ایم جایزه Approved Security Product را دریافت می کنند. متاسفانه ما نتوانستیم به Quick Heal Total Security این جایزه را بدهیم چون تست بد افزار Mac را در زمان تست به خوبی انجام نداد.
این بررسی حفاظت بر علیه بد افزار مک، تشخیص بد افزار و نیز در سهلوت استفاده و Help را در بر میگرد ، خریداران بالقوه باید خصوصیات اضافی و قیمت را قبل از انتخاب محصول در نظر بگیرند. ما همیشه نصب یک نسخه آزمایشی هر محصول قبل از خرید را توصیه می کنیم.
Avira Security برای Mac استفاده آسانی دارد و به طور موثری بدافزار Mac را تشخیص می دهد این یک انتخاب ایده آل برای هر کسی است که یک برنامه آنتی ویروس پاسخ خوب رایگان می خواهد. تشخیص بد افزار ویندوز نیز در آن وجود دارد.
ESET Cyber Security Pro یک مجموعه امنیتی کامل با فایروال و کنترل والدین است. شناسائی بد افزار Mac آن عالی است و وضوح واسط و خصوصیات Help برجسته آن استفاده از آن را خیلی راحت می کند. برنامه همچنین بد افزار ویندوز را هم تشخیص میدهد.
آنتی ویروس Mac F-Secure : حفاظت موثری بر علیه بد افزار Mac را در یک واسط آشنا ارائه می کند.
Intego Premium Bundle برای Mac: حفاظت ویروس، فایروال، کنترل والدین، پشتیبانی، حفاظت هویت و کنترل محرمانگی را ارائه می کند. VirusBarrie یک واسط ساده و مدرن دارد و حفاظت بر علیه بدافزار Mac عالی است.
آنتی ویروس Mac Kaspersky Security : شامل کنترل والدین و یک صفحه کلید مجازی و هیمنطور آنتی ویروس است. تشخیص بدافزار Mac آن در رتبه اول است در حالیکه طراحی و واسط و خصوصیات Help آن هم استاندارد خیلی بالائی دارند. برنامه شامل تشخیص بد افزار ویندوز هم می شود.
آنتی ویروس Sophos نسخه خانگی : یک برنامه رایگان است که حفاظت موثر بر علیه بد افزار Mac را فراهم می کند. واسط مینیمالیستی آن می تواند بهترین تناسب را با کاربران متخصص داشته باشد. بدافزار ویندوز را نیز تشخیص داده می شود.

KromTech MacKeeper Internet Security بخشی از یک سویت MacKeeper جامع است که به خوبی با متخصصین و طرفداران Mac تناسب دارد. تشخیص بد افزار Mac آن عالی است. تشخیص بدافزار ویندوز هم در آن وجود دارد.

منبع: cysec.ir

نوشته بررسی آنتی ویروس های سیستم عامل مکینتاش اپل – (به گزارش AV-Comparatives) اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

اغلب کاربرانی که به تازگی به لینوکس مهاجرت کرده اند و هنوز نتوانستند برخی از نیازهای خود را با مشابه لینوکس ابزارهای ویندوز برطرف کنند و یا حداقل جایگزینی برای آنها پیدا نکرده اند، می خواهند بدانند که چگونه می توان برنامه های ویندوزی را روی لینوکس اجرا کرد. در واقع این کار با استفاده از برنامه های جانبی مثل Wine امکان پذیر است.

اما گاهی اوقات ممکن است کاربران ویندوز بخواهند بدانند که چگونه باید یک برنامه لینوکسی را روی ویندوز اجرا کرد. راه های مختلفی برای اجرای برنامه های لینوکسی روی ویندوز وجود دارد و شاید بهتر باشد بدانید که اجرای یک برنامه لینوکسی روی ویندوز ساده تر از اجرای برنامه های ویندوزی روی لینوکس است.

در این مطلب قصد داریم به چهار روش اجرای برنامه های لینوکسی روی ویندوز اشاره ای داشته باشیم. پس با گویا آی تی همراه باشید…..

ماشین مجازی

ماشین های مجازی برنامه هایی هستند که به شما اجازه نصب سیستم عامل های مختلف روی یک سیستم عامل دیگر را می دهند. مثلا می توانید با استفاده از برنامه هایی نظیر VirtualBox یا VMware Player از مشهورترین نسخه های لینوکس تا گم نام ترین آنها را روی ویندوز نصب کنید. کافیست فایل ISO ابونتو را از وبسایت اصلی آن دریافت کرده و روی ماشین مجازی تان نصب کنید. پس از اتمام مراحل نصب، یک سیستم عامل ابونتو روی ویندوز خود خواهید داشت. به همین راحتی! حتی نیازی نیست که نگران تغییرات ناگهانی و از دست دادن اطلاعات خود باشید. مطمئن باشید که ابونتوی نصب شده روی ویندوز در یک محیط کاملا مجزا اجرا می شود و هیچ آسیبی به ویندوز و فایل های شما نخواهد رساند.

توجه داشته باشید که اگر قدرت سخت افزاری دستگاه شما نسبتا بالا نباشد، ممکن است با کندی هایی در حین کار با ماشین مجازی مواجه شوید. چون ابونتو از دسکتاپ یونیتی با افکت های سه بعدی استفاده می کند که همین باعث سنگین شدن آن می شود. در عوض می توانید از مشتقات ابونتو مثل زبونتو ( Xubuntu ) استفاده کنید که از Xfce بهره می برد و شدت سبک است و کندی های ابونتو را ندارد.

حالا کافیست برنامه خود را روی ابونتو یا زبونتو نصب کنید. پس نصب می توانید به صورت عادی از برنامه لینوکسی مورد نظرتان استفاده کنید. حتی می توانید از قابلیت Seamless Mode در VirtualBox و Unity Mode در VMware بهره ببرید و برنامه های لینوکسی را به صورت مستقیم روی دسکتاپ ویندوزتان اجرا کنید. این برنامه ها کماکان روی ماشین مجازی اجرا می شوند، اما پنجره آنها خارج از محیط ماشین مجازی و دقیقا روی دسکتاپ ویندوز نمایش داده می شود.

استفاده از Cygwin

Cygwin مجموعه ابزارهایی است که تجربه ای شبیه لینوکس را در ویندوز ارایه می دهد. البته Cygwin روشی برای اجرای برنامه های لینوکسی موجود در ویندوز نیست. در واقع Cygwin به شما تجربه خط فرمان لینوکس که با نام ترمینال شناخته می شود را خواهد داد که اکثر برنامه های تحت این محیط را اجرا خواهد کرد. حتی با Cygwin می توانید یک سرور OpenSSH نصب کرده و دسترسی SSH به سیستم ویندوزی خود داشته باشید. این می تواند یک راه حل برای کسانی باشد که به برخی قابلیت های لینوکس روی ویندوز احتیاج دارند. اما تاکید می کنیم که Cygwin تمام قابلیت های لینوکس را به شما ارایه نخواهد داد.

برنامه های پورت شده برای ویندوز

اکثر برنامه های محبوب لینوکسی برای ویندوز نیز نسخه هایی دارند و یا اینکه اگر هم نداشته باشند، برخی افراد علاقمند آنها را برای ویندوز پورت کرده اند. مثلا برنامه Emacs نسخه ای هم برای ویندوز دارد. البته اگر قصد اجرای یک برنامه خاصی لینوکسی روی ویندوز دارید، استفاده از گوگل بهترین کار است. بهتر است نام برنامه را نوشته و سپس عبارتی مثل for windows را وارد کنید. به احتمال زیاد نسخه ویندوزی را پیدا خواهید کرد.

استفاده از coLinux

coLinux روشی به منظور اجرای لینوکس در کنار کرنل ویندوز است که سرعت و بازدهی بسیار بالاتری نسبت به نصب لینوکس در یک ماشین مجازی دارد. این ایده بسیار خوبیست اما مشکلانی نیز وجود دارد. coLinux هنوز از ویندوزهای ۶۴ بیتی پشتیبانی نمی کند. بنابراین مجبور به استفاده از ویندوزهای ۳۲ بیتی خواهید شد. همچنین coLinux در دو سال اخیر هیچ نسخه جدیدی را منتشر نکرده است و به نظر می رسد که روند توسعه آن یا متوقف شده و یا بسیار کند پیش می رود.

اما ممکن است بخواهید آن را امتحان کنید. ما به شما Ubuntu Remix را پیشنهاد می کنیم که مبتنی بر coLinux می باشد و آخرین بروز رسانی ان مربوط به سال ۲۰۱۱ می شود که کمی قدیمی است. با این حال گزینه های قدیمی دیگری مثل andLinux نیز وجود دارند که خیلی از رده خارج تر هستند. andLinux آخرین بروز رسانی خود را سال ۲۰۰۹ منتشر کرد.

توزیع های مبتنی بر coLinux ممکن است گزینه های خوبی باشند. اما مشکلات مذکور را نیز دارند. با این حال اگر فکر می کنید که استفاده از برنامه های قدیمی و ویندوز ۳۲ بیتی برای تان زیاد مشکل ساز نیست، این راه حل ممکن است برای شما خوب کار کند.

جمع بندی

در این مطلب به چهار روش اشاره کردیم که ممکن است هر کدام از آنها به درد عده خاصی بخورد. اگر تجربه کاملی از لینوکس به همراه اجرای چند برنامه خاص را می خواهید، استفاده از ماشین مجازی بهتر است. در صورتی که فقط به برخی از قابلیت های خط فرمان لینوکس نیاز دارید، استفاده از Cygwin ممکن است بتواند نیازهای شما را برطرف کند. اما در صورتی که حال و حوصله انجام این دو راهکار را ندارید، بهتر است سراغ گوگل بروید و بخواهید که یک جایگزین ویندوزی برای شما پیدا کند. استفاده از coLinux هم با معایبی که دارد ممکن است به درد بعضی از کاربران نیز بخورد.

دریافت توزیع ابونتو از وبسایت اصلی

دریافت توزیع زبونتو از وبسایت اصلی

راهنمای نصب و استفاده از Cygwin

پروژه Ubuntu Remix در وبسایت SourceForge

منبع

نوشته ۴ روش برای اجرای برنامه های لینوکسی روی ویندوز اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.

به نظر می رسد با کشف یک تروجان لینوکس خیلی قوی دیگر آن زمان ها به سر آمده است. به گزارش RSA ( بخش امنیتی EMC ) یک تیم هکر روسیه ای تروجان بانکی را با نام Hand of Thief پخش کرده اند.

گفته می شود این تروجان هیچ تفاوتی با تروجان هایی که تا به حال در ویندوز دیده ایم ندارد. هسته این تروجان یک Form Grabber « فرم ربا » که به گونه ای طراحی شده است تا اطلاعات اعتباری Login کسانی را که از حساب های اینترنتی استفاده می کنند بدزدد. این تروجان به گونه ای خاص نام کاربری و رمز عبور را به همراه زمان Login و URL سایتی را به آن وارد شده اید و حتی شاید Cookie های مرورگر اینترنت را بر می دارد.

اطلاعات جمع آوری شده سپس به یک سرور کنترل-دستور منتقل می شود و این اطلاعات به بالاترین قیمت به یک پیشنهاد کننده فروخته می شود. از این طریق یک کلاهبردار می تواند با حساب شخص دیگری بازی کند و آن شخص ممکن است پس از مدت زیادی متوجه فعالیت های مشکوک در حساب خود شود و آن حساب را مسدود نماید.

گفته می شود این تروجان بر روی بیش از 15 توزیع مختلف Linux نظیر Ubuntu, Fedora و Debian کار می کند و به اکثر مرورگر های معروف نظیر Firefox, Chrome, Aurora و Ice Weasel حمله می کند. خبر خوب این است که این تروجان مکانیزم ارسال اطلاعات خوبی ندارد و به نظر می رسد که این تروجان فعالیت خود را از طریق ارسال Email دنبال می کند.

منبع خبر

نوشته Hand of Thief تروجانی لینوکسی و دزد اطلاعات بانکی اولین بار در گويا آی‌ تی پدیدار شد.