کشف روش جدیدی برای تولید الکل از هوا

محققان می گویند روشی را برای ساخت الکل از هوا پیدا کرده اند و این تکنیک به جای اینکه تنها در پرداخت اجاره خانه به ما کمک کند، می تواند دنیا را نجات دهد.

گویا آی تی -اکنون، پیش از آنکه بخواهید برنامه های آخر هفته ی خود را در مورد این فانتزی تنظیم کنید، باید بگوئیم منظور از الکل در اینجا، فراتر از آن چیزی است که در نوشیدنی ها وجود دارد، و هوایی که این الکل از آن ساخته می شود هم در واقع سنگین بوده– و مملوء از آلاینده هایی است که گرما را به دام انداخته و در حال تخریب اتمسفر کره زمین هستند.
کمی گیج شده اید؟ خب، پیش از آنکه به موضوع جالب کشفیات جدید یک دانشجوی دکترا به نام “مینگ ما” از دانشگاه فناوری هلند بپردازیم، کمی به عقب بر می گردیم.
در حالی که به نظر می رسد این تحقیق بیشتر راهکاری برای کمک به علاقه مندان به الکل باشد– و در فرضیه نیز می تواند همینطور باشد –این پروژه مربوط به تغییر کاربری مقدار بسیار بالای کربن دی اکسید موجود در جو است که دمای هوا بیش از آنچه که باید افزایش پیدا کند.
اکنون که با کمبود روش های موثر در کاهش انتشار کربن در اتمسفر مواجه هستیم تا از نوسانات بیشتر تغییرات اقلیمی و خطرناک شدن آن جلوگیری کنیم، یکی از مسائلی که در حال حاضر ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده است، رویکردی به نام به دام انداختن کربن است.
همانطور که از اسم آن مشخص است، این فرآیند شامل استفاده از فناوری های مختلف برای جمع آوری کربن منتشر شده در جو از مراکز صنعتی است؛ با استفاده از این روش، کربن پیش از آنکه از این محیط های صنعتی، مانند نیروگاه های برقی که با زغال سنگ کار می کنند، خارج شود و به اتمسفر ورود پیدا کند، جدا می شود.
یکی از روش های انجام اینکار، فرآیندی است که به دام انداختن و ذخیره کربن (CCS) نام دارد، که در آن می توان کربن پرداخت شده را به زیر زمین پمپ کرد و این کربن با گذشت زمان به سنگ های جامد تبدیل خواهد شد.
اما به نظر می رسد که روشی جایگزین برای جدا کردن کربن، که به دام اندازی و استفاده از کربن (CCU) نام دارد، نسبت به روش دفن کردن انتشارات کربن در داخل زمین، برای انسان سودمند تر باشد.
CCU به جای دفن کردن، به دنبال تبدیل کربن دی اکسید به مواد شیمیایی دیگر نظیر بیکینگ سودا، یا منابع سوخت جایگزین است که از آن ها استفاده می کنیم.
و در این روش است که پای تولید الکل از هوا به میان می آید.
کاری که” مینگ ما” انجام داده است خلق یک روش جدید برای کنترل فرآیندی است که احیای الکتروشیمیایی نام دارد، و در فرآیند CCU برای تبدیل کربن دی اکسید به انواع دیگری از مولکول ها مورد استفاده قرار می گیرد.
تز دکترای “ما”، که قرار است همین هفته از آن دفاع کند، توضیح می دهد که چگونه می توان در مقیاس نانو فلزات مختلفی را که در طول فرآیند احیا از آن ها استفاده می شود، برای تولید مواد شیمیایی مختلف به کار برد.
یک مثال، نانورشته های مس هستند که می توانند از CO_2 هیدروکربن تولید کنند، در حالی که با استفاده از نقره متخلخل، می توان کربن مونواکسید تولید کرد.
با تغییر این فلزات و هم چنین تغییر طول نانورشته های استفاده شده برای احیای الکتروشیمیایی، مینگ ما متوجه شد که پتانسیل الکتریکی در این واکنش را می توان تنظیم کرد، به این معنا که می توانیم هر محصول کربن داری را که می خواهیم بسازیم.
البته، ما نباید بیش از حد ذوق زده شویم، زیرا تز دکترای “ما” و بررسی مقاله ی او- هنوز کامل نشده است، اما تحقیقات نشان می دهد که ممکن است در آینده ی نزدیک به شیوه های جدیدی برای استفاده از CCU در تولید انواع مواد شیمیایی دست پیدا کنیم.
این فرآورده های کربنی می تواند شامل اتانول (C2H5OH) – الکلی که در نوشیدنی های الکلی مورد استفاده قرار می گیرد- و سایر انواع الکل نظیر متانول، و یا حتی مولکول های دیگر، مانند اسید فرمیک (HCOOH) باشد که به تقویت سلول های سوختی در آینده کمک خواهد کرد.
گام بعدی برای “ما” و محققان همکار او – البته به جز دریافت مدرک تحصیلی!- یافتن روش هایی برای بهبود قدرت انتخاب مولوکولهای تولید شده در طول فرآیند احیای الکتروشیمیایی، و هم چنین تدوین روش هایی برای تنظیم مقیاس این فرآیند باشد، تا بتواند روزی در دنیای واقعی به کمک روش CCU بیاید.
شاید برای رسیدن به آن مرحله مسیری بسیار طولانی پیش رو داشته باشیم، اما به لطف این دستاوردهای تحقیقاتی- کاهش کربن دی اکسید، تولید سلول سوختی، و البته الکل خنثی کننده کربن- چگونه می توانیم امیدوار نباشیم؟