چگونه یک تلفن هوشمند دایره ای، تصور مارا از تکنولوژی تغییر خواهد داد؟

حتی یک کودک سه ساله هم می داند که صفحات نمایش به شکل مستطیل هستند. اما دنیای تکنولوژی از دریچه ای دیگر به چه شکل خواهد بود؟ مثلاً از دریچه صفحات دایره ای؟

Monohm، که یک استارآپ در برکلی کالیفرنیاست، با چنین ایده ای به وجود آمد. در طول سال گذشته، تیم سه نفره این استارت آپ بر روی دستگاهی دایره ای و به اندازه کف دست به نام Runcible کار می کردند. آنها به این دستگاه لقب “آنتی تلفن هوشمند” داده اند که می تواند توضیح مناسبی برای نحوه طراحی و سیستم ارزش گذاری آن باشد. دستگاه دایره ای برای تبدیل شدن به پادزهر هویت دیجیتالی مبتنی بر فیدها و مملو از اعلان های ما طراحی شده است. این دستگاه چالشی برای همه گجت های مستطیلی و هر چیزی است که با خود به دنبال دارند. هدفی بسیار آرمانگرایانه اما جالب.

مستطیل های متفاوت، تاثیرات متفاوت

تکنولوژی های نمایشگرها تاریخی طولانی و مستطیلی دارند. قبل از تلفن های هوشمند پرده های نمایش سینما، تلویزیون ها، رایانه ها و حتی صفحات چاپی به صورت مستطیل بودند. می توانیم پنجره ها را هم در اصل صفحات شیشه ای مستطیل شکل در نظر بگیریم. به هر حال، سلطه مستطیل را می تواند به وضوح مشاهده کرد. فرقی نمی کند درباره صفحات فیلم، سنگ و یا شیشه صحبت می کنید، در هر صورت ساختن مستطیل آسان است و مواد اضافی زیادی باقی نمی گذارد.

اما، انواع مختلف مستطیل ها به عنوان چهارچوب هایی برای شکل دادن به دنیا می توانند تاثیرات بسیار متفاوتی داشته باشند. آنه فریدبرگ در کتاب پنجره مجازی، که در آن چهارچوب های مستطیلی را از نقاشی های دوره رنسانس تا ویندوز مایکروسافت دنبال می کند، به نمونه ای از تاریخ معماری اشاره دارد که درباره وجود کینه ای بین آگوست پِرِت، مهندس سازه فرانسوی، و کوربوسییر، معمار مدرنیست مشهور، صحبت می کند. پِرِت مدافع سرسخت حالت پنجره های سنتی فرانسوی بود که به صورت عمودی طراحی می شدند. او عقیده داشت عملکرد اصلی آنها عبور دادن نور به داخل اتاق است. کوربوسییر، که از تکنیک های تولید مدرن بهره می برد، ساختمان خود را با محوریت پنجره های بلند و افقی طراحی کرده بود که به همان میزان تاثیرگذاری بر فضای داخلی، بر شکل دهی به دنیای بیرون نیز اثرگذار باشد. این تفکر متضاد تا چندین دهه بین دو طراح باقی ماند. حرکت ساده چرخاندن مستطیل به یک طرف باعث شد تفکرات جدیدی درباره فضا ایجاد شود.

مستطیل ها امروز هم بر رفتار ما تاثیرگذارند. پرده های نمایش و سپس تلویزیون ها بزرگ و بزرگتر شده اند و ما را تشویق می کنند تا عقب بنشینیم و منظره ناپدید شویم. (در سال ۱۹۳۰، سرگئی آیزنشتاین، فیلم ساز روس، برای افقی بودن سینما متاسف بود و ترجیح می داد پرده نمایش به شکل مربع باشد). در حال حاضر تلفن های هوشمند با صفحات نمایش ظریف و لمسی به مستطیل های فعال تری تبدیل شده اند. هماهنگی آنها با فید های عمودی در برنامه هایی مانند فیسبوک، اینستاگرام و توئیتر، باعث به وجود آمدن گونه ای خستگی ناپذیر و غیر قابل مقاومت شده است.

نکته مهم اینجاست: چهارچوب ها مهم هستند. آنها روش های تعامل ما را تعیین می کنند. آنها هستند که ابزارهایی که برایشان ساخته می شود را شکل می دهند. و اگر فقط چرخاندن مستطیل روی یک وجهش می تواند چنان تفاوت عظیمی ایجاد کند، تصور کنید تبدیل کردن مستطیل به دایره یا هر شکل دیگری چه انفجاری به وجود می آورد.

دایره موجود و مقید

Runcible قصد ندارد جایگزینی برای تلفن های هوشمند باشد. آبری اندرسون، مدیر اجرایی Monohm، بیان می کند: “فکر می کنم ما در حواس پرتی و ساختن ابزاری برای پرت کردن حواس بسیار پیشرفت کرده ایم. حالا وقت آن است که از تکنولوژی برای کمی ساکت شدن استفاده کنیم”. اگر مینیاتوری کردن رایانه ها باعث به وجود آمدن تلفن های همراه شده باشد، بزرگ تر کردن ساعت های هوشمند چه گجتی به وجود خواهد آورد؟ در این طرز تفکر، شکل دستگاه در اولویت قرار دارد. به هر حال یک فریم دایره ای زیاد مناسب بالا و پایین رفتن در فید توئیتر نیست.

پس چنین دستگاهی به چه دردی میخورد؟ سوال خوبی است. در حال حاضر، Runcible به اندازه یک دستگاه واقعی الهام بخش است. تیم سه نفره، که حدود یک سال است با استودیو طراحی Box Clever در سانفرانسیسکو همکاری میکند، چند نمونه اولیه سخت افزاری و طراحی اولیه ای از یک سیستم عامل دارند، اما هنوز راه زیادی در پیش است. آنها چند ایده مبهم درباره اپلیکیشن ها در سر دارند. یکی از آنها نوعی پیشخوان است که کلیاتی از فعالیت های انجام شده در شبکه اجتماعیتان را نمایش می دهد. برنامه دیگر، یک سیستم نقشه برداری به صورت قطب نما است که به جای نمایش نقاط A و B برای مبدا و مقصد، شما را تشویق می کند تا به گشت وگذار بپردازید. اما نکات جالبی بیشتری درباره فلسفه این دستگاه وجود دارد: آنها به دنبال برنامه هایی هستند که اطلاعات را قطره چکانی منتشر کند، نرم افزارهایی که هویت امروزی تلفن های هوشمند را بسیار مقید می کنند.

اما صحبت کردن درباره این تفکرات بسیار راحت تر از عمل به آنهاست. دور انداختن تفکر چند صد ساله مستطیلی و شروع دوباره از پله اول کار آسانی نیست. به علاوه، مشخص نیست که مردم به دنبال چنین قید و بندهایی باشند. مسلم است که تلفن های هوشمند باعث پرت شدن حواس می شوند، اما آنها به شدت کاربردی و سرگرم کننده هستند و شاید بتوان از اندکی پرت کردن حواس چشم پوشی کرد.

با این حال صحبت کردن از Runcible حتی به عنوان دستگاهی احتمالی بسیار جالب است. برای مثال در دست گرفتن مدل سخت افزاری این شرکت بسیار دل نشین است (مسئول بخش سخت افزار شرکت جورج آریولا است که در پروژه طراحی PlayStation4 در سونی همکاری داشته است). حالت انحنای پشت این دستگاه یادآور اولین نسخه آیفون است و به ما یادآوری می کند چگونه در دست نگه داشتن هر کدام از نسل های بعدی آیفون سخت تر شده است. دیدگاه نرم افزاری Runcible نیز هرچند هنوز ناقص است اما بسیار جذاب به نظر می آید. اگر مستطیل های فعال امروزی و فیدهای بینهایت به ما تاکید دارند که اتفاقات زیادی خارج از فریمشان در حال وقوع است، دایره های می توانند چیزی کامل تر و شخصی تر ارائه کنند. حتی شاید چیزی که فعالیتش بدون کاربرد باشد. مستطیل ها زیبا و کاربردی هستند. اما دایره ها حالتی درونی و شخصی دارند.

یک دستگاه دایره ای دید ما را از صفحات مستطیل شکلی مانند تلویزیون و رایانه منحرف کرده و توسعه دهندگان را به مکانی جدید برای ارائه خلاقیت هایشان دعوت می کند؛ ساعت های جیبی، قطب نماها، میکروسکوپ ها، تلسکوپ ها، پرتال ها و کرم چاله ها. شماره گیرها، دکمه ها و سایر کنترل های دایره ای. حتی در بدترین حالت، این ایده می تواند تنها در این مورد به کمکمان بیاید که ببینیم چطور فرضیات و عادت ها باعث خلق دستگاه های امروزیمان شده اند. شاید فکر کردن به دایره ها باعث شود مستطیل های بهتری طراحی کنیم.

شروع به تفکر، خارج از چهارچوب

Runcible تنها تلاشی روی اولیه برای ترک دنیای مستطیل هاست. اما چنین تفکری در جاهای دیگر نیز در حال شکل گیری است. Android Wear، سیستم عامل ساعت های هوشمند گوگل، در حال بازطراحی برنامه ها روی صفحات کوچک دایره ای است. ساعت اپل هم یک مستطیل دیگر است اما خود اپل هم می داند باید از تفکرات مستطیل شکل فاصله بگیرد (برای مثال می بینیم که حالت شبکه ای برنامه ها روی آیفون، در Apple Watch به صورت دایره در آمده است. یا تبدیل شکل مربع سنتی آواتارها به دایره در نرم افزارهای جدید).

ما دیده ایم که چطور می توان از سنسورها برای زیبا کردن تجربیاتی که خارج از چهارچوب ها رخ می دهند استفاده کرد. آخرین نمونه Magic Band شرکت دیزنی است که افراد را در پارک های این کمپانی هدایت می کند. در همین حال تکنولوژی هایی نظیر وافعیت افزوده و واقعیت مجازی نیز وجود دارند که در آنها آنقدر در دستگاه غرق می شوید که فریم ها به کلی از میان می روند. در اینجا، صفحه نمایش بیشتر از آنکه یک پنجره باشد، نوعی لنز است. تنها فریم موجود، میدان بینایی شماست.

مستطیل ها باقی خواهند ماند. ساخت آنها آسان است و کاربردی هستند. اما همان طور که اجزای جدید و تکنیک های تولید مدرن تجریه استفاده از شکل های دیگر را آسان می کنند، با افرادی مواجه خواهیم شد که به دنبال ایده های بی نظیری برای ساخت هستند. در واقع اخیراً، یک غول فناوری را مشاهده کرده ایم که شیشه های مستطیلی را به نوعی کنار گذاشته است. گوگل در یک ویدئوی ۱۰ دقیقه ای، مرکز جدیدی را معرفی می کند که ساختمان های مکعبی را با سازه هایی چادر گونه و پوشیده شده از شیشه جایگزین می کند. این ساختمان ها پنجره های افقی یا عمودی ندارند. آنها به کلی پنجره هستند. یا شاید هم این ساختمان ها به اندازه ای رادیکال هستند که مفهوم “پنجره” در مورد آنها کاربردی ندارد. به هر حال، هیچ چیز مستطیلی در آنها وجود ندارد و گوگل عقیده دارد این ساختمان ها مفهوم حقیقی آینده هستند.

[منبع: Verge/Wired ]