سیاره ی کوتوله Ceres دارای آب های یخ زده است
Ceres بزرگ ترین جسم سنگی در کل کمربند شهابی می باشد اما هم اینک آن را یک سیاره کوتوله می دانند. این سیارک همسان سیاراتی همچون پلوتو، اریس و ماکامیک می باشد ولی اینطور به نظر می رسد که این سیاره پیچیده تر از آنی است که دانشمندان ابتدا تصور می کردند.
هنگامی که فضا پیمای طلوع (Dawn) در سال ۲۰۱۵ وارد مدار پیرامون Ceres شد ماموریت آن مطالعه این سیاره بود زیرا اطلاعات بدست آمده از این سیاره می تواند در خصوص تشکیل منظومه شمسی و اینکه محیط آن بیلیون ها سال پیش چگونه بوده است به دست دهد. تیم محققان تصور داشته اند که در Ceres یخ یافت خواهد شد زیرا بیشتر شهاب ها تکه های بزرگی از سنگ یخ زده هستند اما تا به امروز مدرکی برای این قضیه در دست نداشته اند.
طی اعلامیه ای که دیروز در اتحادیه ژئوفیزیکی آمریکا در سن فرانسیسکو بیان شد، محققان گفته اند که توانستند در سطح Ceres آب یخ زده پیدا کنند، این یخ ها در بخشی از Ceres قرارگرفته اند که همواره در سایه قرار گرفته اند، قسمتی که به اصطلاح تله سرمایی نام دارد.
Ceres مشابه ماه و عطارد، کمی زاویه دار قرار گرفته است از این رو بخش پایینی دهانه های شمالی شان هرگز نور خورشید را نمی بینند از این رو هرگونه آبی که در آن نواحی وجود دارد به همان صورت باقی خواهد ماند و احتملا این وضعیت بیلیون ها سال به همین صورت نگه داشته شده است. دمای این نواحی سرد تا منفی ۲۶۰ فارنهایت نیز پیش می رود، این دما به حدی سرد است که بیلیون ها سال طول می کشد تا این آب به بخار تبدیل شود.
مسئول پروژه طلوع خانم کارول هموند می گوید “این تحقیقات حاکی از این است که این یخ ها در Ceres در زمان های اولیه از سنگ ها جدا شده اند. این فرآیند یک لایه غنی از کریستال های یخی ایجاد کرده است که این یخ ها از زمان شکل گیری منظومه شمسی تا به کنون بر سطح آن جا ثابت مانده اند.”
تیم تحقیقاتی داده های ۵ ماهه بدست آمده از شناساگر نوتروی و اشعه گامای فضاپیمای طلوع (GRaND) را بررسی کردند و به این نتایج رسیدند. یکی از اعضای تیم طلوع، توماس پرتی من که محقق اصولی طلوع است و در انستیتو علوم سیاره ای در توسکان آریزونا فعالیت دارد نحوه کار این سیستم را شرح می دهد ” ذرات پر انرژی ناشی از منابعی همچون اشعه های کیهانی کهکشانی به سطح Ceres برخورد می کنند و هسته شان شکسته می شود و در نتیجه پراشی از ذرات دومین تولید می شود که شامل نوترون ها می شود. این نوترون ها در سنگپوش ها پراکنده می شوند و برخی از آن ها به درون فضا فرار می کنند. این انتشارات نوترونی به عناصر سبکی مانند هیدروژن و کربن حساس اند. نوترون ها همچنین واکنش هایی را متحمل می شوند که نتیجه آن ها اشعه های گاما است که این اشعه ها عامل همان چیزی هستند که در سطح Ceres وجود دارد.”
گمان ها بر این است که در گذشته ها در این سیارک آب های مایع وجود داشته است اما آیا اینکه این آب ها باعث ایجاد سطحی آبنمکی شده اند یا خیر همچنان مورد بحث می باشد. احتمالا یکی از جالب ترین مسائل در خصوص کشف آب یخ زده در سیاره ای که به خورشید نزدیک تر است این است که Ceres بسیار گرمتر از قمر هایی نظیر انسلادوس و یوروپا است که هر دوی این قمر ها از قاصدان حیات به حساب می روند.
هموند می گوید ” این ترکیب از یخ و سنگ برای تشکیل یک محیط قابل حیات قطعی می باشد اما تنها می توانیم در سطح سیاره به دنبال اثرات شیمیایی بگردیم و ما مدرکی داریم که مدعی شویم به احتمال زیاد در این سیاره اقیانوسی زیر زمینی ( زیر سطحی ) وجود داشته است. Ceres جسمی بسیار جالب است و در زمینه احتمال حیات هم راستای یوروپا و انسلادوس قرار می گیرد.
به اعتقاد این محققان و به گزارش گویا آی تی با اینکه بحث سکونت و حیات جالب به نظر می رسد اما دلیل بهتر و کاربردی تری برای بازگشت دوباره به این سیاره وجود دارد. از آن جایی که زمزمه های استخراج های معدنی در شهاب ها و قمر ها در آینده به گوش می رسد، این سیارک می تواند برای سفر های فضایی طولانی مدل منبع خوبی برای استخراج آب باشد. البته این بینش های ژرف فاصله زیادی تا به تحقق پیوستن پیش رو دارند اما تا آن زمان فضاپیمای طلوع تا پیش از اتمام ماموریت اش در سال آینده همچنان برای بررسی بیشتر Ceres زمان دارد.
نظر شما در مورد این سیارک کوتوله ی یخ زده چیست؟ آیا تا کنون در میان مطالعات نجومی خود، به چنین اجرامی برخورد کرده اید؟ نظر خود را در این باره با ما در میان بگذارید و با انتشار این مطلب روی شبکه های اجتماعی به نشر دانش آسمان و نجوم کمک کنید.
منبع: astronomy.com