تصاویر ماهواره ای اسیدی شدن آب اقیانوس را نشان می دهد

تکنیک های پیشرو برای نظارت بر اسیدی شدن اقیانوس ها با استفاده از ماهواره ها نوید یک انقلاب به دانشمندان زمینه زیست شناسی و زیست شناسی دریایی می دهد. این رویکرد جدید از طریق ماهواره هایی که در مدار زمین و در حدود ۷۰۰ کیلومتری ما قرار دارند امکان نظارت از راه دور بر اقیانوس های دور افتاده و غیر قابل دسترس را فراهم می کنند.

هر سال بیش از یک چهارم گازهای گلخانه ای CO2 جهان که از سوزاندن سوخت های فسیلی و تولید سیمان به وجود می آیند توسط اقیانوس های زمین گرفته می شوند. این فرایند باعث افزایش اسیدی بودن آب دریا ها شده است و زندگی را برای برخی از گونه های دریایی مشکل تر از قبل کرده است. افزایش تولید گازهای گلخانه ای CO2، و به دنبال آن افزایش اسیدیته آب دریا در طول قرن ها بعد، زمینه نابودی برخی از اکوسیستم های دریایی که یک منبع غذایی برای ما هستند و به آن ها وابسته ایم، را فراهم می کند. بنابراین نظارت بر تغییر در اسیدیته آب اقیانوس بسیار مهم است.

محققان آزمایشگاه دریایی پلیموت دانشگاه اکستر انستیتو فرانسه به همراه آژانس فضایی اروپا و یک تیم از همکاران بین المللی در حال توسعه روش های جدیدی هستند که به آنها اجازه نظارت بر اسیدیته اقیانوس از فضا را می دهد.

دکتر جیمی شاتلر از اساتید جغرافیا دانشگاه اکستر و سرپرست این پژوهش گفت: “ماهواره ها به طور فزاینده ای برای تبدیل شدن به وسیله ای برای نظارت بر اسیدی شدن اقیانوس ها مهم خواهند شد، به ویژه در آب های راه دور مانند قطب شمال که دسترسی و اندازه گیری مستقیم در طول سال در چنین مکان های غیر قابل دسترس اغلب خطرناک و پر هزینه می باشد. ما در به کارگیری این تکنیک پیشگام هستیم به طوری که ما می توانیم بر مناطق زیادی از اقیانوس های زمین نظارت کنیم. این روش به ما اجازه می دهد تا به سرعت و به آسانی مناطقی که در آن خطر اسیدی شدن آب ها رو به افزایش است را شناسایی کنیم.

روش کنونی که برای اندازه گیری دما، شوری و تعیین اسیدیته استفاده می شود به وسیله دستگاه های قرار گرفته در محل محدود می شود. این رویکرد نمونه برداری محدود به مناطق کوچکی از اقیانوس است و اجرای این پژوهش بسیار گران قیمت تمام می شود.

در تکنیک های جدید با استفاده از دوربین های حرارتی نسب شده در ماهواره ها دمای اقیانوس ها اندازه گیری می شود، در حالی که همزمان سنسورهای مایکروویو در حال اندازه گیری میزان شوری آب هستند. با اندازه گیری هر دوی این فاکتور ها می توان با سرعت بیشتر و در مناطق بسیار اسیدی شدن اقیانوس ها را ارزیابی کرد.

دکتر پیتر لند از آزمایشگاه دریایی پلیموت که نویسنده این مقاله است می گوید: “در سال های اخیر، پیشرفت های بزرگی در ساخت ماهواره ها در جهان انجام شده، در حال حاضر زمان ارزیابی چگونگی استفاده بهتر از این تکنولوژی است. منابع داده های جدید در نظارت بر اسیدی شدن اقیانوس ها به ما کمک می کند، و داشتن شکل جایی که داده های ماهواره ای ثبت شده اند هم می تواند بهترین کمک باشد.”
تعدادی از ماهواره های موجود که می توانند برای این کار استفاده شنود؛ شامل SMOS که متعلق به آژانس فضایی اروپا که در سال ۲۰۰۹ به فضا پرتاب شده و ماهواره ی دلو ناسا که در سال ۲۰۱۱ راه اندازی شد می باشند که توانایی سنجش رطوبت خاک و شوری آب اقیانوس را دارند.
با توسعه فن آوری و اهمیت نظارت بر اسیدی شدن اقیانوس به احتمال زیاد استفاده از سنسور ماهواره ای در سال های آینده بیشتر مورد توجه قرار می گیرد.